ΟΜΙΛΙΑ 26η
Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἄς κυριαρχῇ στή ζωή μας. Αύτός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ, ἔστω καί ἄν εύρισκώμεθα σε αίχμαλωσία ἀνθρώπων ἤ καταστάσεων. Αὐτό τό θέμα ἐξετάζει ὁ Χρυσόστομος καί γράφει:
Ας φοβούμεθα άγαπητοί μου τόν Θεόν, ἄς τόν φοβούμεθα καί ὅταν ἀκόμη εύρισκόμεθα στήν αίχμαλωσία καί θά γίνωμε λαμπρότεροι ἀπό ὅλους. Ἄς ὑπάρχῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί τίποτε τό λυπηρό δέν θά συμβῇ, εἴτε πείνα, εἴτε ἀρρώστια, εἴτε ότιδήποτε ἄλλο ἀπό αὐτά πού θεωροῦνται λυπηρά. Ἀλλά καί αὐτά ἀκόμη γιά χάριν μας θά φέρουν τά ἀντίθετα αποτελέσματα΄΄.
Στήν συνέχεια θά ἀναφερθῇ στόν Προφήτη Δανιήλ καί θά έγκωμιάσῃ τήν πίστην καί τήν ἀγάπην του πρός τόν Θεόν καί θά εἰπῇ:
΄΄Πράγματι ὁ Δανιήλ ήταν ταπεινός καί ἀπέδειξε τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό γίνεται φανερό κυρίως ἀπό τό ὅτι τόν ἀγαποῦσε ὁ Θεός καί ὅτι χάριν τοῦ Θεοῦ εὑρισκόταν στό λάκκο τῶν λιονταριῶν καί ἔλεγε: «μέ θυμήθηκε καί ἐδῶ ὁ Θεός καί μοῦ ἔστειλε τροφή».
Στό λάκκο εύρισκόταν γιά τόν Θεόν καί θεωροῦσε ἀνάξιο τόν ἑαυτόν του νά τόν θυμᾶται καί νά τόν είσακούει ὁ Θεός. Ἐνῶ ἐμεῖς, ἄν καί ἀποτολμοῦμε πολλά σιχαμερά, εἴμαστε πιό ἐλεεινοί ἀπό ὅλους. Εάν δέν εἰσακουσθοῦμε μέ τήν πρώτη προσευχή, άναχωροῦμε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει μεγάλη ἀπόστασις ἀνάμεσα σ' ἐκείνους (Δανιήλ καί τρεῖς Παῖδες) καί σ' ἐμᾶς, ὅση εἶναι ἡ ἀπόστασις μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς καί ἀκόμη μεγαλύτερη΄΄. Καί μετά τόν Δανιήλ, θά άναφερθῇ στούς τρεῖς Παΐδας καί θά εἰπῇ:
Η προσευχή τους ἦταν γεμάτη από ταπεινοφροσύνη. Ἔλεγαν: «ἁμαρτήσαμε, ἀνομήσαμε» καί τά λόγια αὐτά ἔδειχναν τό ταπεινό φρόνημα. Καί ἔλεγαν:
«μᾶς θυμήθηκες Θεέ μου!». Καί ἦταν ἕτοιμοι μύριες φορές νά πεθάνουν γιά τόν Κύριον΄΄. Καί καταλήγει τήν διδασκαλία του ὁ Χρυσόστομος λέγοντας: ΄΄Αφήνω σε σᾶς ἐρωτήματα, γιά νά διεγείρω τήν σκέψι σας. Ἐκεῖνο πού σᾶς συνιστῶ εἶναι τό ἑξῆς:
Ὅλα νά τά προτιμάτε από σεβασμό πρός τόν Θεόν, μιάς καί ἔχετε τέτοια παραδείγματα. Ὁπότε καί τά ἐδῶ ἀγαθά θά ἀπολαύσωμε καί αὐτά πού ὑπάρχουν στο μέλλον, ἐάν βεβαίως τά κατανοήσωμε, τά ἐπιθυμήσωμε καί ποιήσωμε ὅλα αὐτά πού ἀρέσουν στο Θεό καί ἔτσι θά κερδίσωμε καί τά δύο ἀγαθά΄΄.