Κηρύγματα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑI CKYΡΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ 22α

      Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ σήμερα τούς Ἁγίους καί ἐνδόξους Ἀποστόλους. Με την εὐκαιρία αὐτή, ας γνωρίσωμε μερικά κοινά χαρακτηριστικά, τά ὁποῖα ἐν συνεχεία καλούμεθα να μιμηθοῦμε.

         Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκλήθησαν από τον Ἰησοῦν, διά να Τον ἀκολουθήσουν. Χωρίς καμμία ἀντίρρησι οὔτε ἀναβολή, ἐδέχθησαν τήν πρόσκλησι, ἄφησαν τήν ἐργασία τους και έγιναν πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ. Μένουν μαζί Του καί Τόν συνοδεύουν, ὅπου καί ἄν ἐπήγαινεν. Αὐτή ἡ προθυμία νά ἀκολουθήσουν τόν Ἰησοῦν, εἶναι τὸ πρῶτο χαρακτηριστικό καί τῶν Δώδεκα.

      Το δεύτερο εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς μαθητείας. Ἔγιναν ὄχι ἀπλοί ἀκόλουθοι, αλλά μαθηταί, δηλαδή παρακολουθοῦν τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἐρωτοῦν να μάθουν καὶ ζητοῦν νὰ τούς λύση απορίες. Προσφωνοῦν τόν Κύριο "Διδάσκαλο΄΄ καί αὐτοί ὀνομάζονται μαθηταί. Καί οἱ λέξεις αὐτές ἐκφράζουν τήν πραγματικότητα. Οἱ μαθηταί ὅμως προορίζονται να γίνουν Ἀπόστολοι. Καί ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀποστολῆς.

        Μέ τήν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀρχίζει τό ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καί τό ἔργο τους εἶναι να κηρύξουν το Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅλον τόν κόσμον. Συνεπεῖς πρός αὐτή τήν ὑποχρέωσι, ὁ καθένας ἐπῆρε το δρόμο πού τοῦ ἄνοιξε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καί ἐπῆγε εἰς τό ἔθνος πού τὸν ἔστειλε ὁ Θεός καί ἐκεῖ ἐκήρυξε, ἐθαυματούργησε καί ἐκάλεσε τούς ἀνθρώπους να πιστεύσουν, να βαπτισθοῦν καί να σωθοῦν.

        Εἶναι γνωστόν ὅμως ὅτι συνήντησαν στο δρόμο τους πολλά ἐμπόδια καί στο ἔργο τους μεγάλες δυσκολίες. Ὅλοι τους ὅμως ἐργάσθηκαν μέ ζῆλο καί ἐκοπίασαν πάρα πολύ. Υπέστησαν σκληρούς διωγμούς καί ἐδοκίμασαν πολλά βάσανα. Δέν ἔπαυσαν όμως οὔτε ἐλύγισαν. Ἐσυνέχισαν μέχρι τέλους να ἐργάζωνται. Ή άντοχή καί ἡ δραστηριότης τῶν Ἀποστόλων προκαλοῦν τὸν θαυμασμό.

       Το μαρτύριον εἶναι ἕνα ἀκόμη κοινό χαρακτηριστικό. Οι περισσότεροι ὑπέστησαν μαρτυρικό θάνατο. Ἐθυσίασαν καί τήν ζωή τους ὑπέρ τῆς Δόξης τοῦ Χριστοῦ. Καί μέ τήν θυσία αὐτήν, ἀπεδείχθησαν πιστοί Μαθηταί καί γνήσιοι Ἀπόστολοι τοῦ Ἰησοῦ. Αν τώρα στρέψωμε το μάτι τῆς ψυχῆς μας καί πρός τόν Οὐρανό, θα ἰδοῦμε τούς Ἀποστόλους να κάθωνται σε δώδεκα θρόνους πλησίον τοῦ Χριστοῦ καί να περιβάλλονται μέ τήν Δόξαν Ἐκείνου, που ὅταν τοὺς ἐκάλεσε, τούς υπεσχέθη ὅτι ἐάν μείνουν μαζί Του, θα τους βάλλῃ να καθήσουν εἰς τήν Βασιλείαν Του εἰς Θρόνους Δόξης. Αὐτό ἔγινε.

Οἱ Ἀπόστολοι ὅταν ἐτελείωσαν τήν ἀποστολήν τους, ἔλαβαν τήν αμοιβήν τους. Πρός τούς Ἁγίους αὐτούς Ἀποστόλους, εἴμεθα καί ἐμεῖς ὀφειλέτες, διότι τά εὐεργετικά καί σωτήρια ἀποτελέσματα τοῦ ἔργου των φθάνουν καί μέχρις ἡμῶν. Πρέπει επομένως να τιμοῦμε καί νά δοξάζωμε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, διά τούς ἀγῶνας, διά τάς βασάνους καί διά το πολύτιμον δῶρον τοῦ Κηρύγματος τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀληθείας πού μᾶς ἔφεραν.

Μαζί ὅμως μέ τήν τιμή και την δόξα, πρέπει να ἀκούσωμε καί μία παράκλησι πού μᾶς κάνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐξ ὀνόματος τῶν Δώδεκα:

"Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς μιμηταί μου γίνεσθε." Πρέπει λοιπόν να μιμηθοῦμε τήν προθυμία, τήν ἀγάπη, την επιμέλεια, τὸν ζῆλο, τήν ἐργατικότητα, τήν ὑπομονή και την θυσία εάν χρειασθῇ. Με τον τρόπο αυτό, τιμοῦμε τούς ἐνδόξους Ἀποστόλους καί ὠφελοῦμε τὸν ἑαυτόν μας, διότι ἐκτελοῦμε ἔργο Ἀποστολικό.

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 21η

        Ή διδασκαλία τοῦ Παύλου ἀναφέρεται σε εἰδικά θέματα πού θέλει νά ἐπιτύχη. Μπορεῖ ὅμως τά θέματα αὐτά νά ἔχουν καί προεκτάσεις καί νά δημιουργοῦν καί δικαιολογοῦν ἀνάπτυξη σχετικῶν πνευματικῶν διδαγμάτων. Αὐτό βλέπομε νά κάνῃ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Στή βασική ερμηνεία ἑνός ἀποστολικοῦ χωρίου προχωρεῖ καί στήν ἀνάπτυξι ἄλλου θέματος. Αὐτό κάνει καί στήν ὁμιλία αὐτή.

          Ὁ Παῦλος μιλάει γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό καί ὁ Χρυσόστομος θά προσθέσῃ καί τήν ἐπικοινωνία μέ τόν πλησίον καί δή τῶν ἐχθρῶν καί θά εἰπῇ:
        «Ὁ Θεός, ὅταν δεῖ ὅτι δέν λαχταροῦμε πιά τά γήινα πράγματα, τότε μᾶς ἀφήνει νά τά χρησιμοποιοῦμε, διότι τότε τά χρησιμοποιοῦμε ὡς ἐλεύθεροι καί ὥριμοι πνευματικά ἄνθρωποι, καί ὄχι σάν παιδιά δεμένα πολύ μέ αὐτά.»

          Καί μετά ἀπό αὐτή τήν είσαγωγή σχετικά μέ τήν χρήση τῶν ὑλικών πραγμάτων, προχωρεῖ στήν ἐπικοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους καί θά εἰπῇ: «Εάν ἀδιαφορήσης διά τήν τιμωρία τῶν ἐχθρῶν σου, τότε θά τήν ἐπιτύχης. Διότι ή Γραφή λέγει: Ἐάν πεινᾶ ὁ ἐχθρός σου, δίνε του ψωμί καί τροφή. Ἐάν διψᾶ, πότιζέ τον.

         Καί ἐν ἀπορίᾳ γενόμενος, έρωτᾶ: Τί λές;

Εάν ποτίσω τόν ἐχθρό μου, τότε τόν τιμωρῶ; Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι: Ναί!!! λέγει ὁ Θεός. Αὐτή καί τέτοια εἶναι ἡ δύναμίς μου. Μέ τά ἀντίθετα, προσφέρω τά ἀντίθετα. Εἶμαι πλούσιος καί παντοδύναμος καί ἡ φύσις τῶν πραγμάτων ἀκολουθεῖ τό δικό μου θέλημα.»

         Καί συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος νά ὁμιλῇ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ:

«Εγώ (ὁ Θεός) τά κάνω ὅλα. Δέν κατευθύνομαι ἐγώ ἀπό ἐκεῖνα, γι' αὐτό καί μπορῶ νά τά ἀλλάζω καί νά τά μεταρρυθμίζω.»

         Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα:

       «Εάν ἀδικήσῃς, ἀδικήθηκες ἐσύ, ἐάν ἀδικηθῇς, τότε δέν ἀδικήθηκες. Ὅταν ὑπερασπίζεσαι τόν ἑαυτό σου, τότε δέν τόν προφυλάσσεις, ἀλλά τόν τιμωρεῖς. Βλέπεις λοιπόν ὅτι δέν ἀδικεῖς τόν πλησίον, ἀλλά ἀδικεῖς τόν ἑαυτό σου; Ὅταν ἀτιμάζῃς, τότε ἀτιμάζεσαι. Δέν ὑπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στόν έχθρό σου καί στόν ἑαυτό σου.

         Πράγματι, ὅσο ὑβρίζεις τόν ἄλλον, τόσο ἐκεῖνος δοξάζεται. Αὐτό ἄς τό ἔχωμε ὑπ' ὄψιν μας καί ἄς στεκόμαστε ὑψηλότερα ἀπό τίς ὕβρεις. Εἶσαι πολίτης τοῦ οὐρανοῦ καί περιυβρίζεις τόν ἑαυτό σου, μαζί μέ ἐκεῖνον (τόν ἐχθρόν) πού σκέπτεται τά γήινα;»

         Καί ἔρχεται ή συμβουλή:

         Τίμα τόν ἑαυτό σου! Τίμησε τήν ψυχή σου ὅπως τῆς ἀξίζει!

ΟΜΙΛΙΑ 20η

Οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶναι ἡ πλούσια καρποφορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή τήν ἀλήθεια βεβαιώνει ή συγκέντρωσις ὅλων τῶν Ἁγίων σήμερα σέ κοινή ἑορτή.

          Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔγραψε καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἄς ἀκούσωμε μερικά σημεῖα τῆς ὁμιλίας του. Στήν ἀρχή ἐξηγεῖ τόν λόγο πού καθιερώθηκε ή ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων καί γράφει:

       «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τιμώντας μετά θάνατον αὐτούς πού ἔζησαν ἀληθινά σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τούς μνημονεύει τήν ἡμέρα ἐκείνη πού ἀπεδήμησαν στόν Οὐρανό. Καί τώρα μετά τήν Πεντηκοστή, τούς συγκεντρώνει ὅλους σέ κοινό ἔπαινο καί τούς παρουσιάζει ὡς ὡραίους καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»

        Στή συνέχεια θά παραστήσῃ τούς ἀγῶνες καί τά κατορθώματα τῆς πίστεώς των καί θά εἰπῆ:

«Θαυμάζει, ὅταν φέρει κανένας στόν νοῦ του τούς ὑπεράνθρωπους ἀγῶνες τῶν Μαρτύρων, τῶν ὁποίων οἱ σάρκες των κομματιάζονταν καί τσάκιζαν τά κόκκαλά τους. Καί ὅμως ἐφύλαγαν ακέραια καί ἀσάλευτη τήν πίστι τους. Ὅταν άναλογισθῇς τήν ὑπομονή τῶν Ὁσίων, πώς ὑπέφεραν τίς νηστεῖες, τίς ἀγρυπνίες, τίς διάφορες ἄλλες ταλαιπωρίες τοῦ σώματος, πώς ἀντιστάθηκαν ὡς τό τέλος στά πονηρά πάθη, στόν πόλεμο πού διεξάγεται ἀόρατος μέσα μας, μέ τίς πνευματικές δυνάμεις τῆς κακίας. Ὅταν κανένας συλλογισθῇ αὐτά πού ξεπερνοῦν τήν ἀνθρωπίνη φύσι, θαυμάζει καί δοξολογεῖ τόν Θεόν πού τους ἔδωσε τόση Χάρι καί δύναμι καί νά γίνουν ὑπεράνθρωποι, ἐνῶ ἦσαν ἄνθρωποι σωματικοί.» Στή συνέχεια ὁ Ἅγιος Γρηγόριος θά τονίσῃ τήν πίστι, τήν όμολογία, τό θάρρος, τήν ἀγάπη καί ἄλλες ἀρετές πού εἶχαν καί θά προσθέσῃ ὅτι ὁ Θεός γι' αὐτές τίς ἀρετές, ἐδόξασε τούς Ἁγίους στή γῆ καί θά τούς δοξάσῃ τελείως στόν ούρανό.

        Γιά τά λείψανα τῶν Ἁγίων γράφει:

«Ποιός λόγος μπορεῖ νά φανερώσῃ τήν δόξα πού παρέχει ὁ Θεός στά λείψανα τῶν Ἁγίων, τήν ἱερή εύωδία πού ἀναδύεται ἀπό αὐτά, τά μύρα πού ἀναβλύζουν, τίς δωρεάν θεραπεῖες, τήν διενέργεια τῶν θαυμάτων; Λίγο χρόνο κράτησαν τό μαρτύριο καί ἡ ὁμολογία καί τιμῶνται καί προσκυνοῦνται ἀπό πλῆθος ἀνθρώπων καί ἐπί αἰῶνες.» Στούς Ἁγίους ἀνήκει τιμή καί δόξα. Πῶς ὅμως θά τιμήσωμε τούς Ἁγίους;

        Στό ερώτημα αὐτό ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος:

«Θά τούς τιμήσωμε, ἄν κατά τό παράδειγμα ἐκείνων καθαρίσωμε τούς ἑαυτούς μας προχωρώντας πρός τήν Ἁγιότητα. Ἄν ἐμποδίσωμε τήν γλῶσσα μας από τον όρκο, τήν φλυαρία, τήν ύβρεολογία, τό ψεῦδος, τήν συκοφαντία. Διότι από τέτοια στόματα, οὔτε ὁ Θεός, οὔτε οἱ Ἅγιοι δέχονται ὕμνο. Ἄν κάποιος ἀπό ἐμᾶς ἀγγίξῃ κάτι ακάθαρτο μέ τό χέρι του, θά τό πλύνῃ ἀμέσως. Καί ἐκεῖνος πού πέφτει στήν ἁμαρτία, καθαρίζεται μέ τήν μετάνοια, τήν έξομολόγησι, τήν άγαθοεργία καί μέ τήν συνεχῆ δέησι στό Θεό.»

        Ἀδελφοί μου, Στίς μνῆμες τῶν Ἁγίων, μας ἄς φέρνωμε τά σώματα καί τίς ψυχές στόν Θεό, ὅπως τά θέλει, καί μάλιστα τίς γιορτινές αὐτές ἡμέρες καί ἔτσι μέ τήν μεσιτεία τῶν Ἁγίων θά λάβωμε καί ἐμεῖς μέρος στήν εὐφροσύνη καί στό πανηγύρι τοῦ Οὐρανοῦ, μετά πάντων τῶν Ἁγίων.

 

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 19η

         Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σαφής καί ἀκριβής καί πρέπει νά τήν γνωρίζωμε καί νά τήν πιστεύωμε.      Ἀπό το βιβλίο τοῦ Μ.

Βασιλείου "ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ΄΄ θα πάρωμε μερικά σημεία, προσευχόμενοι παράλληλα στο Ἅγιο Πνεῦμα. Στήν ἀρχή μᾶς ἀπαριθμεῖ τὰ ὀνόματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γράφει: «Τα ὀνόματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι πολλά καί ὑπερφυσικά καί οἱ ἐνέργειες ἀνέκφραστες ὡς πρός τό μεγαλεῖο καί ἀναρίθμητες ὡς πρός τό πλῆθος.

        Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὀνομάζεται Θεός, Πνεῦμα Θεοῦ, Πνεῦμα Χριστοῦ, Πνεῦμα Κυρίου, Παράκλητος, Πνεῦμα ἀληθείας, υἱοθεσίας, ἐλευθερίας, Πνεῦμα σοφίας, συνέσεως, βουλῆς, ἰσχύος, γνώσεως, εὐσεβείας, Πνεῦμα εὐθές, ἀγαθόν, ήγεμονικόν, Πνεῦμα Ἅγιον πού εἶναι καί τό κύριο ὄνομά Του.

        Ἀκούοντας λοιπόν τήν λέξι "Πνεῦμα΄΄, δέν πρέπει να έννοήσῃς μία οὐσία ὅμοια μέ τά ἄλλα δημιουργήματα, ἀλλά ἀντιθέτως ή λέξις "Πνεῦμα΄΄ σημαίνει μία οὐσία νοερά, ἀπέραντη ὡς πρός τήν δύναμι, ἀπεριόριστη ὡς πρός τό μέγεθος, πού δέν εἶναι δυνατό να χρονολογηθῇ οὔτε με το χρόνο, οὔτε μὲ τοὺς αἰῶνες. Δέν λαμβάνει τή ζωή καί τόν Ἁγιασμό από κάπου ἀλλοῦ, ἀλλά εἶναι ΑΓΙΟΝ καί είναι ζωή καί πηγή ἁγιασμοῦ καί χορηγός τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐθύπαρκτον καί πανταχού παρόν. Ὡς πρός τήν οὐσία εἶναι ἀπλούστατον καί ὡς πρός τίς ἐνέργεις ποικίλον καί δίνει στό καθένα μας, πού εἶναι ἄξιος, τά άγαθά Του.»

        Ἀπό τίς ἄπειρες δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει μερικές:

      «Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πραγματοποιεῖται ἡ ἀνάβασις τῶν καρδιῶν, ἡ τελείωσις ὅσων προοδεύουν στην αρετή, ἡ ἀναγέννησις διά τοῦ Βαπτίσματος, ή ἀποκατάστασις στον παράδεισο, ἡ ἄνοδος στην Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ἐπάνοδος στήν υἱοθεσία, ή παρρησία να ὀνομάζωμε τόν Θεό, Πατέρα.

       Οι Πνευματικοί προγνωρίζουν τα μέλλοντα, κατανοοῦν τὰ μυστήρια, ἔχουν οὐράνιο τρόπο ζωῆς, ἀτελείωτη εὐφροσύνη, διαρκή παραμονή κοντά στόν Θεό. Επιτυγχάνουν τήν ὁμοίωσι πρός τόν Θεόν καί τέλος φθάνουν στην θέωσι πού εἶναι τὸ ὑπέρτατο άγαθό ἀπό ὅσα εἶναι δυνατόν να ἐπιθυμήσῃ ὁ ἄνθρωπος.

         Ἔτσι καί κάθε ἄνθρωπος πού ἀξιώθηκε να βλέπῃ σαν φῶς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, χάρι εἰς τήν δόξαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταμορφώνεται καί γίνεται καί αὐτός φωτεινότερος, ἀφοῦ ἡ καρδιά του καταλάμπεται ἀπό τό φῶς πού ἔχει ὡς πηγή του τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.»

Τέλος, μᾶς διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος πῶς να λάβωμε τό Ἅγιον Πνεῦμα:

      «Το λαμβάνομε, ὅταν καθαριστοῦμε ἀπό τά πάθη. Αν λοιπόν κανείς καθαρισθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, θα γίνῃ ικανός να πλησιάση και να λάβῃ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ποὺ ἀπό ἄμορφον πού τόν ἔκανε ἡ ἁμαρτία, τό Ἅγιον Πνεῦμα θά τόν μεταμορφώσῃ σε ἔνδοξη εἰκόνα Θεοῦ.»

        Ἄς πιστεύωμε λοιπόν τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Εκκλησία. Ἄς προσευχώμεθα πάντοτε στό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἄς γίνωμε ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά να κατοικῇ μέσα μας το Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 18η

           Ἡ δοκιμασία τοῦ Ἀβραάμ να θυσιάση το παιδί του, ὑπῆρξε πολύ μεγάλη. Καί ἐπειδή τήν ὑπερνίκησε μέ τήν πίστι καί τήν ὑπακοή του έβραβεύτηκε καί ἔγινε πατήρ τῶν πιστευόντων.  

           Τήν δοκιμασία αὐτή λαμβάνει ὁ Χρυσόστομος ὡς βάσι καί ἀφορμή καί οἰκοδομεῖ ὁμιλία περί πειρασμῶν καί γράφει:

           Ο Θεός ἔβαζε σε δοκιμασία τόν Ἀβραάμ, ὄχι γιά νά γνωρίσῃ ὁ ἴδιος (ὁ Θεός), ἀλλά για να δείξη στούς ἄλλους και να καταστήσῃ τήν ἀνδρείαν τοῦ Ἀβραάμ ὀλοφάνερη σε όλους. Και δείχνει ἐδῶ ὁ Θεός καί τήν αἰτία τῶν πειρασμῶν για να μήν νομίσουν ὅτι τὰ ὑποφέρουν αὐτά, ἐπειδή τούς ἔχει ἐγκαταλείψει ὁ Θεός.

         Ἐδῶ εἶναι ἀνάγκη να δοκιμάζεται κανείς ἐπειδή ἔχει πολλούς πού τόν καταδιώκουν καί τόν ἐχθρεύονται, ἐνῶ στόν Ἀβραάμ, ποιά ἀνάγκη ὑπῆρχε νά ἐπινοῇ τούς ἀνύπαρκτους πειρασμούς; Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι αὐτός ὁ πειρασμός προερχόταν ἀπό τόν Θεόν πού εἶχε δώσει τήν προσταγή τῆς θυσίας τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ Ἰσαάκ. Οἱ ἄλλοι πειρασμοί ὀφείλονται στήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ αὐτός γινόταν κατά προσταγήν Του Στην συνέχεια μεταφέρει το θέμα τοῦ πειρασμοῦ ἀπό τόν Ἀβραάμ στούς ἀνθρώπους ὁ Χρυσόστομος καί γράφει τά ἀξιοπρόσεκτα αὐτά:

        Εφ' ὅσον οἱ πειρασμοί κάνουν τόσο τέλειους τούς δοκιμαζομένους ἀνθρώπους, ὥστε καί χωρίς αἰτία ὁ Θεός να γυμνάζη τούς ἀθλητές, πολύ περισσότερο πρέπει ἐμεῖς ὅλα να τα ὑπομένωμε με γενναιότητα. Δέν μετροῦμε τούς πειρασμούς μέ ἀνθρώπινα κριτήρια καί λογισμούς, άλλά ὅλα τά ἀναθέτομε μέτήν πίστι στήν δύναμι τοῦ Θεοῦ΄΄.

Στήν συνέχεια ὁ Χρυσόστομος θά κάνῃ ἀναφορά στήν θυσία τοῦ Ἰσαάκ ὡς προτύπωσιν τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί θά εἰπῇ:

         "Αὐτά βέβαια ἦσαν κάποιοι τύποι, διότι ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός πού θυσιάζεται. Καί πρόσεξε τήν μεγάλη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ:

          Ἐπειδή επρόκειτο κάποια μεγάλη χάρι να δωθῇ στούς ἀνθρώπους, θέλωντας να μή τό κάνῃ σάν χάρι, ἀλλά σάν ὀφειλέτης, κάνει πρῶτα ἄνθρωπο τόν Υιόν Του καί ἐν συνεχείᾳ τόν παραδίδει είς θάνατον, βεβαιώνοντας ὅτι αὐτούς πού ἀγαπᾶμε θέλομε να τούς χαρίσωμε αύτό πού τούς ὑποσχεθήκαμε, τήν σωτηρία διά τῆς πίστεως".

         Το συμπέρασμα:

         Όταν παρουσιάσωμε όλοκληρωμένη τήν διάθεσί μας καί δείξωμε περιφρόνησι στα γήινα πράγματα, τότε μᾶς χαρίζει καί τά γήινα καί τά ἐπουράνια. Περιφρόνησε τόν πλοῦτο καί θά γίνῃς πλούσιος. Καταφρόνησε τήν δόξα καί θά γίνης ἔνδοξος. Μήν σκέπτεσαι τήν τιμωρία τῶν ἐχθρῶν σου καί τότε θά ἐπιτύχης τήν συγχώρησι. Ώραῖα καί ὠφέλιμα διδάγματα! Ἂς τά ἐφαρμόσωμε. Ἡ ἁμοιβή θά εἶναι διπλῆ στή γῆ καί στόν Οὐρανό΄΄.

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 17η

            Ὁ Ἀβραάμ ἔχει πλούσιο περιεχόμενο καί ένδιαφέρον καί δι' αὐτό ὁ Παῦλος καί ὁ Χρυσόστομος ἐπιμένουν, ὁ μέν Παῦλος σέ ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁ δέ Χρυσόστομος σε σχολιασμό, μέ σχετικά διδάγματα.Σχετικά μέ τήν γέννησι τοῦ Ἰσαάκ, ὁ Χρυσόστομος γράφει:

        «Ἐξ' ἴσου ἦταν ἀδύνατον μέ ἀνθρώπινα κριτήρια καί ἀπό μήτρα νεκρή, γερασμένη καί ἄχρηστη πιά πρός παιδοποιΐα, νά τοῦ δώσῃ παιδί καί νά ἀναστήσῃ αὐτόν πού εἶχε σφαγιασθῇ. Ὅμως ὁ Ἀβραάμ ἐπίστευσε. Ἐβάδιζε μπροστά ή πίστις, φθάνοντας σ' ἐκεῖνα πού ἐπρόκειτο νά συμβοῦν στο μέλλον.Αὐτός εἶχε ἰδῇ τά καλά πρῶτα καί τά λυπηρά στά γηρατειά.»

            Τήν περίπτωσι αὐτή τοῦ Ἀβραάμ, ὁ Χρυσόστομος τήν μεταφέρει καί σέμᾶς καί γράφει:

«Ἐνῶ ἐσεῖς λέτε τό ἀντίθετο, ὅτι δηλαδή τά σκυθρωπά νά ἔρθουν πρῶτα καί τά καλά τελευταία (σάν ἀπάντησι σ' αὐτούς πού λένε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀπάντησε), διότι μετά τό θάνατό μας, μᾶς ὑπόσχεται τά άγαθά.»

            Στή συνέχεια ὁ Χρυσόστομος ἔρχεται στό θέμα τῆς ἀναστάσεως καί γράφει:

«Ὁ Θεός μπορεῖ νά ἀναστήσῃ καί ἑπομένως ὁπωσδήποτε θά ἀνταποδώσῃ. Καί ἐάν ὁ Ἀβραάμ πρίν ἀπό τόσα χρόνια επίστευσε στήν ἀνάστασι καί ἀνταπόδωσι, πολύ περισσότερο μποροῦμε καί ὀφείλομε νά πιστεύσωμε ἐμεῖς.»

Καί συνεχίζει:

        «Εἶπα καί ἐπαναλαμβάνω, ὅτι ἀκόμη δέν εἶχε εἰσέλθει ὁ θάνατος καί ἀμέσως τόν προσέλκυσε στήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καί τόν ὁδήγησε σέτόση βεβαιότητα μεγάλη, ὥστε, ὅταν ὁ Θεός τόν διέταξε νά θυσιάσει τό παιδί του, μέ προθυμία τό προσέφερε. Μέ ὅλα αὐτά ἐδοκίμαζε ὁ Θεός τόν Ἀβραάμ, ὥστε μέσω ἐκείνου νά έκπληρωθῇ ἡ ὑπόσχεσις. Αὐτό φανερώνει τό θάρρος, τήν γενναιότητα καί τήν πίστι τοῦ Ἀβραάμ. Δι' αὐτό προβάλλεται σέ μίμησι.»

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 16η

            Μετά ἀπό τά ἐπίκαιρα θέματα πού προηγήθηκαν, ἐπιστρέφομε στή σειρά τῶν ὁμιλιῶν ἀπό τήν πρός Εβραίους Ἐπιστολήν, πού ἔχουν ὡς θέμα τους τά παραδείγματα πίστεως. Στή σειρά τῶν προσώπων πού διακρίθηκαν καί ἀμείφθηκαν διά τήν πίστην τους, ἔρχεται ὁ Ἀβραάμ.

            Ὁ Παῦλος ἀναφέρει ἁγιογραφικά περιστατικά καί ὁ Χρυσόστομος θά τά σχολιάσῃ. Ἄς τά προσέξωμε:

            Μετά από μία είσαγωγή ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ:

          «Εἶναι πράγματι μεγάλη ή πίστις τοῦ Ἀβραάμ. Στήν περίπτωσι τοῦ Ἄβελ καί τῶν λοιπῶν, ἡ μάχη ήταν μόνον μάχη λογισμῶν, πού ἔπρεπε νά τούς ξεπεράσουν. Ἐδῶ ὅμως ὁ Ἀβραάμ ἔπρεπε ὄχι μόνον τούς ἀνθρώπινους λογισμούς νά ξεπεράσῃ, ἀλλά ἐπιπλέον νά ἀποδείξῃ ὅτι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ἦταν ἀντίθετες πρός τίς ἐνέργειές Του καί ἔτσι ἡ πίστις ἐμάχετο τήν πίστι καί τό πρόσταγμα τήν ὑπόσχεσιν.» Μετά από αὐτή τήν εἰσαγωγή, ὁ Χρυσόστομος προχωρεῖ σέ συγκεκριμένα περιστατικά:

          «Εἶπε ὁ Θεός: "Φύγε ἀπό τήν πατρίδα σου καί τούς συγγενεῖς σου καί θά σοῦ δώσω τήν γῆ αὐτή΄΄. Καί δέν τοῦ ἔδωσε ὡς κληρονομιά οὔτε ἕνα βῆμα. Βλέπεις τήν σύγκρουσι μεταξύ υποσχέσεως καί πράξεως; Πάλιν τοῦ εἶπε: "Οἱ ἀπόγονοί σου θά προέλθουν ἀπό τό παιδί σου΄΄. Ἄν καί ὁ Ἀβραάμ ἦταν ἄτεκνος, ὅμως ἐπίστευσε στήν ἐπαγγελία αὐτή τοῦ Θεοῦ. Τρίτον, ὁ Θεός εἶπε: "θυσίασε τόν ἀγαπητό σου υἱόν πού πρόκειται νά γεμίσῃ ὅλη τήν οἰκουμένη μέ τούς ἀπογόνους του΄΄. Βλέπεις μάχη πραγμάτων καί ἐπαγγελίας; Διέταξε ὁ Θεός ἀντίθετα ἀπό ὅσα ὑποσχέθηκε καί παρ' ὅλα αὐτά ὁ δίκαιος δέν ζαλίσθηκε, οὔτε εἶπε ὅτι ἐξαπατήθηκε ἀπό τόν Θεό.»

           Καί ἐξατομικεύει τήν σκέψι αὐτή ὁ Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στόν ἑαυτόν μας καί γράφει:

         «Ἐσεῖς δέν μπορεῖτε νὰ πῆτε αὐτό, ὅτι δηλαδή σᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός ἄνεσι καί σᾶς ἔδωσε θλίψι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πῶς ὅ,τι σᾶς ὑποσχέθηκε αὐτά καί κάνει. Μᾶς εἶπε ὅτι μέσα στόν κόσμο θά ἔχομε θλίψι. Ὅλα ὅμως τά σχετικά μέ τήν θλίψι ἀνήκουν στήν ἐδῶ ζωή, ἐνῶ ἡ ἀνάστασι ἀνήκει ἐκεῖ, δηλαδή στόν ούρανό. Στόν Ἀβραάμ ὅμως ἡ παραγγελία ἦταν ἀντίθετη μέ τήν ὑπόσχεσι καί ὅμως δέν σκέφτηκε ὅτι ἀπατήθηκε, ἀλλά ἐπίστευσε ὅτι ἦταν σύμφωνη μέ τίς ὑποσχέσεις πού ἔλαβε.»

           Υπάρχει καί συνέχεια παραδειγμάτων, πού θά ἰδοῦμε στό ἑπόμενο.

0ΜΙΛΙΑ 15η

    Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χρυσοστόμου εἶχαν ώρισμένα χαρακτηριστικά καί δικό τους τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς. Καί τά μέν καλά τά

ἐπάκουσε, τά δέ κακά τά κατηγοροῦσε καί προσπαθοῦσε νά τά κόψῃ. Μιλώντας γιά Ἁγίους πού ἔδειξαν πίστι καί ἔζησαν ὡς ξένοι ἐπί τῆς γῆς, διότι ἐσκέπτοντο τήν ἐπουράνιον Βασιλείαν, κάνει μία σύγκρισι ἐκείνων μέ τούς συγχρόνους καί καταλήγει σε μεγάλη διαφορά. Τὰ ὅσα γράφει γιά ἐκείνους, ἰσχύουν καί γιά τήν ἐποχή μας.

   Ας προσέξωμε τα λόγια τοῦ Χρυσοστόμου:              

     «Έκεῖνοι (οἱ Ἅγιοι) πάθαιναν αὐτά καί τά ὑπέμειναν, δείχνοντας ἔτσι ὅτι ἀναζητοῦν ἄλλη πατρίδα. Πώ πώ πόση διαφορά! Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν καθημερινά, ἐπειδή ἤθελαν να ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἐπίγεια πατρίδα καί νά ἐπανέλθουν στη δική τους, στόν ούρανό, ἐνῶ ἐμεῖς κάνομε τά ἀντίθετα. 

   Ἄν μᾶς καταλάβη μικρός πυρετός, έγκαταλείπομε τά πάντα και κλαῖμε σαν τα μικρά παιδιά πού κλαίνε καί τρέμουν το θάνατο. Καί δικαιολογημένα τό παθαίνομε αὐτό, διότι δέν ζοῦμε σάν ξένοι ἐδῶ, οὔτε σπεύδομε σάν να πηγαίνομε στήν πατρίδα μας, άλλά σάν να πηγαίνομε στήν κόλασι. Δι' αὐτό καί πονοῦμε, ἐπειδή δέν χρησιμοποιοῦμε ὅπως πρέπει τα γήινα πράγματα, ἀλλά ἀντιστρέψαμε τήν τάξι, γι' αὐτό καί θρηνοῦμε, ἐνῶ θά ἔπρεπε να χαιρώμεθα. 

      Ἐκεῖνοι ὅμως (οἱ Ἅγιοι) δέν ἦταν τέτοιοι, αλλά βιαζόντουσαν να φτάσουν ἐκεῖ καί γι' αὐτό εὐαρεστοῦσαν τόν Θεό καί ὁ Θεός εύχαριστημένος δέν ντρεπόταν να ὀνομάζεται Θεός τους. Πόσο πράγματι μεγάλη τιμή!» Μέ τήν φράσι αὐτή πού ὁ Θεός όνομάζεται Θεός τους, ὁ Χρυσόστομος προχωρεί καί γράφει: 

       «Ας γίνωμε λοιπόν καί ἐμεῖς ξένοι, γιά νά μήν ντραπῇ ὁ Θεός να ὀνομασθῇ καί Θεός μας. Εἶναι προσβολή γι' Αὐτόν να ὀνομάζεται Θεός πονηρῶν, ὅπως ἀκριβῶς καί δοξάζεται, ὅταν εἶναι Θεός ἀγαθῶν καί ἐναρέτων ἀνθρώπων. Ἡ καθαρότης τοῦ βίου εἶναι ἀρκετή νά μᾶς εἰσάγῃ στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, διότι τίποτε δέν εὐφραίνει τόσο τόν Θεόν, ὅσο ή ενάρετη ζωή. 

        Δι' αὐτό ἄς φροντίσωμε να γίνωμε φίλοι μέ τόν Θεό καί ἄς μήν μένωμε ἐχθροί Του.» Καί στη συνέχεια δίνει ώρισμένες συμβουλές. Ἄς τίς προσέξωμε: «Ας αρχίσωμε τήν ἀρετή ὅσο ἔχομε καιρό αὐτό τό μῆνα, ἄς νικήσωμε τήν κακολογία, τήν ἀλαζονεία, τήν ὀργή, θέτοντας στόν ἑαυτόν μας νόμο καί ἄς εἰποῦμε: ΄σήμερα να κατορθώσω αυτό". Τόν ἄλλο μῆνα ἄς ἀσκήσωμε τόν ἑαυτόν μας σε ὁποιαδήποτε ἄλλη αρετή καί τά χέρια μας στήν ἐλεημοσύνη.» 

     Η πραγματοποίησις αὐτῶν δέν χρειάζεται δαπάνη οὔτε κόπο, ἀλλά καλή καί ἰσχυρή θέλησι. Εάν ἔτσι καλλιεργήσωμε τούς έαυτούς μας, θα μπορέσωμε να κερδίσωμε τα ἀγαθά πού μᾶς ὑπόσχεται ὁ Θεός. 

        ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 14η

       Οἱ Ἅγιοι ὑπῆρξαν ξένοι ὡς πρός τόν κόσμον τοῦτον. Τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες, μέ τήν ζωήν τους έστερέωσαν τήν πίστιν καί ἐβεβαίωσαντήν κατοικίαν ὡς ξένοι, μέ τήν προσδοκίαν τῆς οὐρανίου κατοικίας, τῆς ὁποίας Δημιουργός εἶναι ὁ Θεός. Στή σειρά τῶν πιστῶν καί ξένων, ὁ Παῦλος προσθέτει τόν Ἀβραάμ, πού σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος πολύ θερμά, πειστικά καί διδακτικά λέγοντας:

       «Ξένοι καί παρεπίδημοι ἦσαν οἱ Ἅγιοι καί μέ ποιό τρόπο καί σε ποιό τόπο, τό ὁμολογεῖ ὁ Ἀβραάμ. Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει ὁ Ἀβραάμ, ὅτι δέν ἦταν μόνος ξένος τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά καί ὅλης τῆς οἰκουμένης. Τίποτε δέν ἔβλεπε σ' αὐτή τήν γῆ, ἀλλά ὅλα τά θεωροῦσε ξένα καί ὄχι δικά του. Αὐτός ἤθελε νά άποκτήσῃ τήν άρετή, δι' αὐτό ἀποστρεφόταν τα γήϊνα πράγματα. Καί αὐτό τό ἔδειχναν ὄχι τά λόγια αλλά οἱ πράξεις.» Ὁ Χρυσόστομος θα σχολιάσῃ τον διάλογο τοῦ Ἀβραάμ μέ τόν Θεόν καί θά ἀποδείξῃ το θέμα αὐτό. Γράφει:              «Εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ: "Άφησε τήν πατρίδα σου καί ἔλα να ἐγκατασταθῇς σε ξένη χώρα΄΄. Μέ πολύ προσοχή καί μέ μεγάλη εὐκολία ἄφησε τήν χώρα του ὁ Ἀβραάμ. Ἀλλά καί ὅταν τοῦ ἐζήτησε να θυσιάσῃ τὸν υἱόν του, μέτόση ευκολία τόν προσέφερε, σάν νά μήν ἦταν ντυμένος μέ τήν ἀνθρωπίνη φύσι.»  

      «Στήν προσωπική του ζωή τά πράγματά του τά εἶχε κοινά μέ ὅλους τούς περαστικούς καί τίποτε δέν θεωροῦσε δικό του. Τα πρωτεῖα τά παραχωροῦσε στούς ἄλλους καί τόν ἑαυτόν του τόν ἔριχνε στούς κινδύνους καί ὑπέφερε πολλά δεινά. Δέν κατασκεύαζε λαμπρά σπίτια, δέν ἐφρόντιζε για πολυτελῆ ἐνδύματα, οὔτε για τίποτε ἄλλο πού ἀνήκει σ' αὐτή τήν ζωή, ἀλλά ἐφάρμοζε ἐκεῖνα πού ἀνήκουν σ' ἐκείνη τήν Πόλι, τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ήταν φιλόξενος, φιλάδελφος, ἐλεήμων, ἀνεξίκακος καί περιφρονοῦσε τά χρήματα, τήν δόξα καί ἄλλα πολλά αὐτῆς τῆς ζωῆς. 

         Ζοῦσε σάν πολίτης τῆς ἄνω Πόλεως μέ κάθε σωφροσύνη καί κοσμιότητα, πιστεύοντας τήν ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ. Καί βιαζόταν να φτάσῃ στήν Πόλι ἐκείνη για να πραγματοποιηθῇ ἡ ἐπαγγελία αὐτή. Καί πρός αὐτή βάδιζε βιαστικά καί μέ τόν τρόπο αυτό εὐαρεστοῦσε τόν Θεόν, πού καί αὐτός καταδεχόταν νά όνομάζεται καί νά εἶναι Θεός τοῦ Ἀβραάμ.» 

      Καί τίθεται τό ἐρώτημα: Θα μποροῦσε κανείς να εὔρῃ σήμερα πολλούς πού ὀνομάζονται έτσι;

ΠΑΣΧΑ 2025

Ἀδελφοί μου,

     Ἡ Ἁγία Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποίαν και πάλιν ἑορτάζομε και δοξολογούμε, εἶναι ἑορτή ἀπὸ τὴν ὁποίαν παίρνομε διδάγματα, βγάζομε συμπεράσματα καὶ πρὸ παντός παίρνομε πράγματα, δηλαδή δώρα, που έχουν πραγματική ουσία και αξία.

     Ἡ ζωή εἶναι το πρώτο πού κυριαρχεῖ στήν Ἀνάστασι. Ὁ θάνατος ἐπί τοῦ Σταυροῦ διεπιστώθη καί ἡ ταφή ἔγινε. Ἡ ζωή ὅμως ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Με την αὐτοανάστασι, ἐβεβαίωσε αὐτό πού ἔλεγε, ἔλεγε, ὅτι εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις. 

     Ο Κύριος μετά την ἀνάστασιν "οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος οὐκέτι κυριεύει" ἐνῶ "διά τοῦ θανάτου καί τῆς ἀναστάσεως, κυριεύει νεκρῶν καί ζώντων". Ο Χριστός ζῆ καί μαζί Του ζή καί ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή κάνει αἰσθητή τη ζωή τοῦ Χριστοῦ. Κάθε μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή κάθε πιστός, "έχει ζωήν μένουσαν ἐν αὐτῷ". 

    Διὰ τῆς Ἀναστάσεως, ή φυσική ζωή ἐπλουτίσθη με την νέαν ζωήν, την Πνευματικήν και έτσι ἀπέκτησε την ιδιότητα διάὰ τὴν εἴσοδον εἰς τήν Αἰώνιον Ζωήν. Ἡ ἀσημένια κλωστή τῆς Ἀναστάσεως περνάει ἀπό ὅλες τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ καί τις συνδέει. Ἀρχίζει από την ἀναγέννησι και φτάνει στην αιώνια δόξα.               Ἔτσι ἔχομε προσθήκη ζωῆς, περίσσευμα ζωῆς καί προέκτασι τῆς ζωῆς. Ἡ ἀπόκτησις τῆς τριπλής αὐτῆς ζωῆς, ἀπαιτεῖ πίστι στην Ἀνάστασι καί ἀναστημένους ανθρώπους. Θα μάθης ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ὅταν σύ ὁ ἴδιος ἀναστηθῆς σε μια καινούργια ζωή. Το να ξέρης ὅτι ὁ Σωτήρας σταυρώθηκε και σταύρωσε όλες σου τίς ἁμαρτίες, είναι μεγάλη γνῶσις. Ἄλλά τὸ νὰ γνωρίζης τὸν                Ἀναστάντα και να αναγνωρίζης ὅτι σοῦ ἔδωκε νέα ζωή, αὐτό εἶναι μία υψηλή πεῖρα. Ὅποιος δέν ἔχει λάβει αὐτή την πεῖρα, δεν πρέπει να μένη ικανοποιημένος.

     Η δύναμις εἶναι μία ἀκόμη πραγματικότης τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ἰησοῦς, φάνηκε ότι ενικήθηκε από τον θάνατο και αἰχμαλωτίσθηκε ἀπό τόν ἄδη. Μετά τρεῖς μέρες ὅμως ἀνέστη ὡς Παντοδύναμος. Ὅταν ἡ Ἀνάστασις γίνη πίστις, τότε ή πίστις γίνεται δύναμις. Ὅταν ὁ ἀναστημένος Χριστός εἶναι ὁ Θεός μου, τότε δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν μέσα μου καί γύρω μου τα είδωλα. Θα πέσουν και θα χαθούν. 

     Ὅταν ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή μου, τότε οἱ πέτρες που στέκουνε βαρειές στά μνήματα και στις καρδιές, θα σπάσουν. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶναι κοντά μου, δέν ἔχω τίποτα να φοβηθῶ. Ἡ Ἀνάστασις διά τόν ἄνθρωπο, εἶναι δύναμις πού τόν κάνει θαρραλέο άγωνιστή και ένδοξο νικητή. Τίποτε δέν ἀντέχει ἀντέχει νὰ ἀντισταθῇ στην Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου. Ὅλα εἶναι ἀδύνατα. Πόσο χρήσιμο ἐπομένως εἶναι να γνωρίσης την δύναμι τῆς Ἀναστάσεως!

      Το Χριστός Ανέστη, δὲν εἶναι ἕνας ὕμνος μόνο μόνον, ἀλλά εἶναι ἕνα μήνυμα ποὺ μᾶς λέει πολλά καὶ μᾶς δίνει περισσότερα. Ψυχές, πού έχουν ζωοποιηθεί μὲ τὸν Ἰησοῦν, πού ἔχουν ντυθῆ το Χριστό καί ἔχουν ζωσθή τή δύναμί Του, δέν πρέπει νὰ φοροῦν πλέον τα σάβανα τῆς κοσμικότητος καὶ τῆς ἀπιστίας. 

        Ἀναστήσου λοιπόν, αδελφέ μου, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Περπάτησε μία καινούργια ζωή, γεμάτος δύναμι. Έτσι θα τιμᾶς καί θὰ ἐκτιμᾶς την Αγίαν Ἀνάστασιν και θὰ χαίρης να ψάλλης το "Χριστός Ανέστη" και να ἐπαναλαμβάνης το " ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος".

Εὐχέτης πάντων ὑμῶν πρὸς Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 12

ΚΥΡΙΑΚΗ 06.04.2025

«Διδασκαλία περί Μετανοίας»

      Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, έχει σκοπό να μας οδηγήση στον καθαρισμό της ψυχής από την αμαρτία. Δι' αυτό τονίζεται και συνιστάται ή μετάνοια. Τα κηρύγματα και τα υποδειγματα της μετανοίας είναι πολλά και δυνατά αυτόν τον καιρό. 

     Προ ημερών ακούσαμε τον Μεγάλο Κανόνα, που μας παρουσίασε υποδείγματα μετανοίας και μας προέτρεψε να καταφύγωμε στο έλεος τοῦ Θεοῦ, δια της μετανοίας. Σήμερα η Ἐκκλησία, μας προβάλλει την Όσια Μαρία ὡς ὑπόδειγμα μετανοίας και μᾶς καλεῖ σε ανάλογη μετάνοια, διά να έρθη ὡς καρπός της μετανοίας ή άφεσι τῶν ἁμαρτιών μας

      Στη συνέχεια, θα δώσωμε το λόγο στον Άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, να μας μιλήση περί μετανοίας. 

     Στην αρχή, ο Άγιος θα μας είπή, ότι ή μετάνοια είναι απαραίτητη, αφού όλοι έχομε αμαρτήσει καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπαρχουν μικρές και μεγάλες αμαρτίες, αλλά μόνο αμαρτίες καὶ θα προσθέσης Μη πλανάσθε άδελφοί μου, νομίζοντες ότι είναι μικρά τα αμαρτήματα και δεν βλάπτουν πολύ τις ψυχές σας και δι' αὐτὸ τὰ περιφρονείτε. Οι καλοί χριστιανοί δεν κάνουν διάκρισι μεταξύ μικρού και μεγάλου αμαρτήματος, ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη με το μάτι ἢ τὸν λογισμό ή τον λόγο αμαρτήσουν, θεωρούν τον εαυτόν τους μεγάλο αμαρτωλό που έχει ξεπέσει από την αγαπη τοῦ Θεοῦ. Και επειδή ο Θεός θέλει την σωτηρία μας, δια τούτο, ώρισε την μετάνοια και την ἐξομολόγησι και έδωκε στον αμαρτωλό τὴν ἐξουσία να σηκώση τον εαυτόν του από το βάθος της αμαρτίας και να τον ανεβάση κοντά στον Θεό και να αποκτήση την δόξα τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τὰ ἀγαθά του Ουρανού που τα έχασε δια τῆς ἁμαρτίας και να τα κληρονομήση έτσι πάλιν διὰ τῆς μετανοίας. Η μεγάλη μετάνοια εύρίσκει και μεγάλη ανταπόκρισι και ανταπόδοση. 

      Ας γνωρίζωμε όμως τοῦτο, ότι έαν δεν μετανοήση κανείς ειλικρινά, καθόλου δὲν θὰ ὠφεληθή. ἔστω καὶ ἂν ἐφαρμάση με ακρίβεια όλες τις εντολές τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν ἀκόμη μοιράση όλη την περιουσία του στους φτωχούς και καταντήση ο ίδιος φτωχός, όχι μόνον δεν θα σωθή αλλά θα τιμωρηθή περισσότερο και από τους απίστους. 

       Ποια όμως πρέπει να είναι ή μετάνοια και από τι πρέπει να συνοδεύεται δια να εἶναι ἀληθινή, θα μας το ειπή ο Άγιος Συμεών στη συνέχεια:

  Η μετάνοια δεν πρέπει να είναι παροδική και εποχιακή, αλλά συνεχής. και είναι δυνατόν και ἀπαραίτητο, όλοι και συνεχώς να μετανοούν και να παρακαλοῦν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς συγχωρήση. Χρειάζεται όμως λύπη μεγάλη και δάκρυα πολλά να συνοδεύουν την μετάνοια. Εκείνος που δεν λυπείται και δεν δακρύζει, δεν έχει μετανοήσει. Ἡ λύπη έρχεται από την συναίσθησι τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν φόβο της τιμωρίας που περιμένει τον αμαρτωλό.

    Εκείνος που φέρει στο νου του την μέλλουσα Κρίσι, μετανοεί και κλαίει πικρά. Τα δάκρυα ξεπλένουν την βρωμερή ψυχή και μαλακώνουν την σκληρή καρδιά. και στην καθαρή και μαλακή ψυχή, έρχεται καὶ κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο. Επομένως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς σώζει είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Εάν δεν καθαρίσωμε τὸν ἑαυτό μας από κάθε αμαρτία και φύγωμε από την ζωή αυτή μολυσμένοι, δικαίως θα μας περιγελοῦν οἱ ἄγγελοι καὶ μαζί με τους δαίμονας θα ριχτούμε στην αιώνια φωτιά της κολάσεως

        Ποιός μπορεί να ἐλευθερωθή από την αμαρτία που τον πολιορκεί και τον πληγώνει. Στο ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Συμεών:

       Όποιος πληγωθεί στο σώμα, πονάει και τίποτε δεν τὸν εὐχαριστεί. Και ἐκεῖνος ποὺ θὰ πληγωθή στην ψυχή από το δηλητήριο της αμαρτίας, υποφέρει από πόνο καὶ θλίψι. Βλέπει τοὺς ἄλλους ανθρώπους και τα πλάσματα του κόσμου και του φαίνονται ευτυχισμένα. Ενώ αὐτός θλίβεται από το βάρος καὶ τὸν πόνο τῆς ἁμαρτίας. 

      Όταν όμως ο άμαρτωλός μετανοήσει και θρηνήσει και προσευχηθεί, τότε ο Θεός θα ακούση τον στεναγμό, θα ίδη τα δάκρυα, θα δεχθή την μετάνοια και γρήγορα θα συγχωρήση την αμαρτία και ή καρδιά θα απαλλαγή από τον πόνο και την πικρία καὶ θὰ γεμίση από χαρά καὶ γλυκύτητα. Καὶ όπως ο ἄρρωστος ξεχνάει τον πόνο όταν γίνη καλά, έτσι και ὁ ἁμαρτωλός λησμονεί τον πόνο τῆς ἁμαρτίας ὅταν συγχωρηθή διά της μετανοίας. Και ή χαρά του μετανοούντος, δεν συγκρίνεται με καμμία χαρά του κόσμου, διότι την χαρά αυτή την δίνει το Άγιο Πνεύμα

    Και τελειώνει την διδασκαλία του περί μετανοίας, ο Άγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, με την προτροπή και αυτή την παράκληση. 

      Αδελφοί μου ή ολοκληρωτική μετάνοια αγκαλιάζει και εξαγιάζει όλο τον άνθρωπο. Ας μετανοήσωμε με όλη μας την ψυχή και ας πετάξωμε μακρυά κάθε αμαρτία. Όποιος δεν μετανοεί, αμαρτάνει και πορεύεται στο σκοτάδι.         Εσείς λοιπόν που πορευθήκατε στο σκοτάδι, τρέχετε, τρέχετε τώρα στο φῶς τῆς μετανοίας Διότι ή μετάνοια είναι πόρτα, που σε βγάζει από το σκοτάδι του θανάτου και σε εισάγει στο φώς και στη χαρά της αιωνίου ζωής

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 11η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 30.03.2025 (Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) "ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ" 

           Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σήμερα θά μᾶς μιλήσῃ διά τό τί πρέπει να συνοδεύῃ τήν μετάνοια, διά νά τήν κάνῃ ἀληθινή καί δεκτή από τόν Θεό. Τά χαρακτηριστικά τῆς μετανοίας εἶναι ή λύπη, ή κατάνυξις καί τά δάκρυα. 

 Γράφει ὁ Ὅσιος:   

«Λύπη καί πένθος εἶναι μία ὀδυνηρή κατάστασις τῆς ψυχῆς καί μία διάθεσις τῆς καρδιᾶς πού ἀναζητεῖ νά βρῇ τόν Θεό, διά νά ἐκφράσῃ τήν μετάνοια καί νά λάβη τήν συγχώρησι. Στήν λυπημένη είλικρινά ψυχή διά τήν ἁμαρτίαν γεννᾶται ή κατάνυξις πού ἀναγκάζει τήν ψυχή να εξετάσῃ μέ φόβο καί προσοχή τίς ἁμαρτίες καί νά τίς ἐξομολογηθῇ. Ἡ μεγάλη κατάνυξις θά φέρῃ τά δάκρυα πού θά σβήσουν τήν φλόγα.» Μέ τά δάκρυα τῆς κατανύξεως θά ἀσχοληθῇ περισσότερον ὁ Ὅσιος Ἰωάννης καί θά μᾶς εἰπῇ: «Τό νερό τοῦ Βαπτίσματος μᾶς ξεπλένει ἀπό τήν προπατορική ἁμαρτία. 

       Τα δάκρυα μᾶς καθαρίζουν ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἐπράξαμε μετά τό Βάπτισμα. Χάρη στο Βάπτισμα τῶν δακρύων ὑπάρχουν σήμερα ἅγιοι.» Ἀξία ἔχουν τά δάκρυα πού χύνονται ἀπό τήν καρδιά καί κρυφά. Αυτό διδάσκει ὁ Ἅγιος μέ ἕνα παράδειγμα: «Ὅπως ἕνας θησαυρός κρυμμένος δέν κλέβεται εὔκολα, ἔτσι καί τά κρυφά δάκρυα τῆς καρδιᾶς πού δέν φαίνονται εἶναι περισσότερο άσφαλῆ. Τα δάκρυα ὅμως πού προέρχονται ἀπό καρδιά πού εὑρίσκεται σε κατάνυξι τά προσέχει ὁ Θεός, ἔστω καί ἄν εἶναι λίγα. Δέν ἔχει λοιπόν σημασία τό πλῆθος, ἀλλά ὁ τρόπος τῶν δακρύων. Εἶδα ἀνθρώπους νά κλαῖνε μέπολύ πόνο καί μέ λίγα δάκρυα διά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Τά δάκρυά τους ἔτρεχαν μέν ἀπό τά μάτια τους, ἔβγαιναν ὅμως ἀπό τήν καρδιά τους, ὅπως τό αἷμα βγαίνει ἀπό τήν πληγή. Καί ἔκρινα ὅτι αὐτοί εἶναι εὐτυχεῖς. Διότι τά δάκρυα τῆς κατανύξεως, σάν ἄλλο σφουγγάρι, σβήνουν ἀπό τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ τίς ἁμαρτίες πού ἐμεῖς ἔχομε γράψῃ σ' αὐτό. Καί ὅπως ή φωτιά κατακαίει τά χόρτα, ἔτσι καί ἡ κατάνυξις καί τά καθαρά δάκρυα έξαφανίζουν τίς κακές πράξεις καί τούς μολυσμούς τῆς ψυχῆς.» 

        Ἐκτός ἀπό τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί κατανύξεως, ὑπάρχουν καί τῆς κενοδοξίας τά δάκρυα, πού προσπαθεῖ ὁ διάβολος νά δημιουργήσῃ, διά νά ἀφαιρέσῃ τό κέρδος τῶν καθαρῶν δακρύων. Σ' αὐτό μᾶς κάνει προσεκτικούς ὁ Ὅσιος καί γράφει: «Πολλάκις μέ τά χαριτωμένα καί σωτηριώδη δάκρυα ένώνεται καί τό ἀχαρίτωτο δάκρυ τῆς ὑπερηφανίας καί τῆς κενοδοξίας. Ὅταν δακρύζεις, μή νομίζῃς ὅτι εἶσαι καλός καί ἐνάρετος καί αὐτό τό διακηρύττεις στούς ἄλλους, ὅταν κατακρίνεις τούς ἄλλους ὅτι δέν κλαῖνε. Τότε να γνωρίζης ὅτι τα δάκρυα αὐτά εἶναι ὄχι τῆς κατανύξεως, ἀλλά τῆς δαιμονιώδους ὑπερηφανείας δάκρυα. 

        Καί κάτι ἀκόμα πρέπει νά γνωρίζωμε. Ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἀρχίσωμε μέ καλά δάκρυα καί νά καταλήξωμε σε πονηρά. Καί τά μέν πονηρά προέρχονται από λίγη εὐλάβεια, ἀπό τήν κενοδοξία, ἀπό τήν κακή συνήθεια καί ἀπό τήν ἐπίδρασι τοῦ δαίμονος, ἐνῶ τά πνευματικά δάκρυα προέρχονται ἀπό τήν μετάνοια, τά καλά ἔργα, τήν ἀπαλλαγή ἐκ τῶν παθῶν καί ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.» 

      Το συμπέρασμα ἀπό τήν διδασκαλία αὐτήν εἶναι ὅτι τά κατανυκτικά δάκρυα τῆς καρδιᾶς εἶναι καθαρτικά τῆς ψυχῆς. Τά ἀληθινά δάκρυα τά βλέπει ὁ Θεός καί συγχωρεῖ τήν ἁμαρτία. Στόν Οὐρανό ἀφαιρεῖ ἀπό τούς μετανοήσαντας πᾶν δάκρυ καί τούς ἀξιώνει τῆς μεγάλης καί αίωνίου χαρᾶς. Δι' αὐτό καί ὁ Ὅσιος πατρικά συμβουλεύει: «Τέκνον μου, κόψε τήν ἁμαρτία καί θά παύσουν τά δάκρυα, ὅπως ὅταν κλείσῃ ἡ πληγή σταματάει το αἷμα. 

      Πρό τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ δέν ὑπῆρχε δάκρυ. Ἔτσι καί στο τέλος τοῦ κόσμου, ὅταν θά καταργηθῇ ἡ ἁμαρτία, θά φύγη καί ἀπό τούς δικαίους πᾶσα ὀδύνη, λύπη, στεναγμός καί δάκρυ.» 

     Ὦ ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός τήν Ημέρα τῆς Κρίσεως δέν θά μᾶς καταδικάσῃ, διότι δέν έθαυματουργήσαμε ἤ διότι δέν έθεολογήσαμε. Θά μᾶς ἐρωτήσῃ ὅμως, διατί δέν μετανοήσαμε διά τίς ἁμαρτίες μας καί διατί δέν ἀποπλύναμε τήν ψυχή μας μέ τά ἴδια μας τά δάκρυα! Τί ἀπολογία θά δώσωμε;

Ευαγγελισμος Της Θεοτόκου 

Μεγάλη καί χαρμόσυνη ή Εορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Μᾶς χαροποιεῖ καὶ μᾶς βεβαιώνει γιά τήν σωτηρία πού μᾶς ἐχάρισε ὁ Χριστός, μέ τήν ἐνανθρώπησί Του. Πολλοί Πατέρες ἔγραψαν έγκωμιαστικούς λόγους στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Σ' αὐτούς θεολογοῦν, ἐξυμνοῦν καί προχωροῦν σε διδάγματα ἐκ τῆς Ἑορτῆς. Ἀπό τόν λόγον τοῦ Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου, θα ακούσωμε σήμερα: 

       "Εὐχάριστα μηνύματα ἀδελφοί καί χαρούμενες εἰδήσεις σᾶς ἀναγγέλωμε μέχαρά σήμερα. Περιστατικά πού συνέβησαν ἤδη, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τόν Εὐαγγελισμό τῆς Παρθένου, ενώθηκαν αὐτά πού δέν ἐνώνονται. Ή Θεότης μέ τήν ἀνθρωπότητα άναμείχθηκαν χωρίς να χάσουν τήν ἰδιαιτερότητά τους τά ἄμεικτα, συναρμόσθηκαν τα άσυνάρμοστα, τα Θεϊκά ἔγιναν ἀνθρώπινα, ὥστε τά ἀνθρώπινα να γίνουν περισσότερο Θεϊκά. Ἀπό τότε, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ κτίζεται, λαμβάνοντας σάρκα καί ὀστά ἀπό τήν Παρθένο. Καί ὡς ταπεινός ἄνθρωπος ὁ ἀόρατος Θεός, γίνεται ὁρατός ὡς ἄνθρωπος. Καί Αὐτός πού εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀνέγγιχτος ὡς Θεός, καταδέχεται νά τόν ἀγγίζουν ὡς ἄνθρωπο οἱ ἄνθρωποι. Καί Αὐτός, πού εἶναι ἀσώματος, ζεῖ καί κινεῖται καί ἐνεργεῖ μέ Σῶμα΄΄. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: 

      ΄΄Απεστάλη ἀπό τόν Θεόν ὁ Ἄγγελος Γαβριήλ στήν πόλη Ναζαρέτ, πρός μία κόρη πού καταγόταν ἀπό τό γένος τοῦ Δαυίδ. Τὸ ὄνομα τῆς κόρης ἦταν Μαριάμ. Καί εἶπε ὁ ἀπεσταλμένος Ἄγγελος πρός τήν Παρθένο: "Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». Ἀπό τή χαρά του, ἀρχίζει τόν χαιρετισμό του πρός Αὐτήν, ὁ Ἄγγελος τῆς χαρᾶς. Καί ἦταν βέβαιος, ὅτι το μήνυμά του ἦταν γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους πρόξενο χαρᾶς, καί θά διέλυε κάθε λύπη γιά ὅλους. Γνώριζε, ὅτι ἀπό τό μήνυμά του θά φωτιζόταν ὁ κόσμος. Μέ τή θεογνωσία θα καταστρεφόταν ή δύναμι τῆς φθορᾶς, θά σωζόταν ὁ ἄνθρωπος, πού εἶχε χαθῆ λόγω τῆς ἁμαρτίας. Γι' αὐτό βάζει ὡς πρόλογο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ του πρός τήν Παρθένο, τή χαρά, πού θά ἀποδειχθεῖ, χαρά παγκόσμια. Γιά αὐτό καί ψάλλωμε:

          «Χαῖρε, Σύ πού εἶσαι ἡ γεννήτρια τῆς ἐπουράνιας χαρᾶς. Χαῖρε, Σύ πού ἔφερες στο φῶς τήν ὑπέρτατη χαρά. Χαῖρε, Σύ πού εἶσαι ή πατρίδα τῆς σωτήριας χαρᾶς. Χαῖρε, Σύ πού συνήργησες να ἔλθῃ ἡ ἀθάνατη χαρά. 

        Ποιός θα μπορέση να εκφράση τήν λαμπρότητά Σου; Ποιός θά τολμήση να μιλήση και να φανερώση, καθώς πρέπει, τα θαυμαστά Σου; Στόλισες τή φύση τῶν ἀνθρώπων, νίκησες τίς τάξεις τῶν Ἀγγέλων, ξεπέρασες ὅλη τήν κτίση». 

     Γι' αὐτό, με χαρά ἀναφωνῶ: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, διότι χαριτώθηκες περισσότερο ἀπό ὅλη τήν κτίση». Γι' αὐτό καί προσθέτω, φωνάζοντας καί λέγοντας: 

          «Ο Κύριος μετά Σοῦ καί διά Σοῦ μεθ' ἡμῶν»΄΄.

ΟΜΙΛΙΑ 10η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 23.03.2025 (Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) "ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ" 

 

Ἡ Ἐκκλησία μας, γιά νά μᾶς ἐνισχύσῃ να τελέσωμε τόν δρόμον τῆς νηστείας, να συντρίψωμε τίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη καί καθαροί ψυχῇ τέ καί σώματι καί νικηταί νά φθάσωμε στήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν, ὑψώνει σήμερα τόν Τίμιον Σταυρόν καί μᾶς καλεῖ νά Τόν προσκυνήσωμε μέ πίστιν καί νά πάρωμε δύναμιν, γιά νά συνεχίσωμε τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα.       

Σχετική εἶναι και ἡ ὁμιλία τοῦ Χρυσοστόμου στόν Τίμιον Σταυρόν πού θά ἀκούσωμε. Γράφει ὁ Ἅγιος: 

    «Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν. Εἶναι ὁ Σωτήρ τῶν ἀπηλπισμένων. Εἶναι λιμάνι γι' αὐτούς πού συνταράσσονται ἀπό τά κύματα τῆς ζωῆς. Εἶναι ἰατρός τῶν ἀρρώστων. Εἶναι αὐτός πού διώχνει τά πάθη καί χαρίζει τήν ὑγείαν. Εἶναι αὐτός πού ἔφερε ζωήν σέ ὅσους εἶχαν νεκρωθῇ ψυχικά. Ὁ Σταυρός εἶναι ὅπλον ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν, εἶναι στήριγμα τῆς πίστεως, εἶναι Φῶς γιά ὅσους ζοῦσαν στό πνευματικόν σκοτάδι, εἶναι νέκρωσις τῆς ἁμαρτίας καί ἀπόδειξις τῆς μετανοίας.» 

       «Ὁ Σταυρός εἶναι σκάλα πνευματική πού ἀνυψώνει στούς ούρανούς καί δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ἀρετήν. Εἶναι πρόξενος ζωῆς καί διάλυσις τοῦ θανάτου. Ἀποξενώνει ἀπό τήν φθοράν, σβήνει τήν φωτιάν τῆς ἁμαρτίας καί χαρίζει στόν ἄνθρωπον παρρησίαν πρός τόν Θεόν. Εἶναι τό κλειδί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Σταυρός εἶναι φύλαξ καί προστάτης κατά τήν νύκτα καί πύργος ἀπόρθητος κατά τήν ἡμέραν. Μᾶς κρατεῖ ἀπό τό χέρι καί μᾶς ὁδηγεῖ μέσα στό σκοτάδι σάν ἄλλο χαλινάρι, μᾶς βοηθεῖ νά μή ξεφύγωμε σε ὧρες τῆς εὐθυμίας καί μᾶς ψυχαγωγεῖ καί παρηγορεῖ στίς ὧρες τῆς ἀθυμίας καί τῆς θλίψεως.» 

       «Ὁ Σταυρός εἶναι βοηθός στούς πειρασμούς, Σωτήρ στούς κινδύνους, παρηγορητής στίς λύπες, ὑπερασπιστής στίς ἀνάγκες μας. Εἶναι Κυβερνήτης πού ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια τό πλοῖο τῆς ζωῆς μας στήν θάλασσαν τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀνακούφισις στίς συμφορές. Ὁ Σταυρός νευρώνει καί ἐνδυναμώνει ὅσους ἔχουν ἀτονίαν, ἀναπαύει τούς κουρασμένους, ἐκπαιδεύει καί προπονεῖ αὐτούς πού ἀγωνίζονται, σωφρονίζει καί συγκρατεῖ τούς πλουσίους, φροντίζει γιά τούς φτωχούς, εἶναι σφραγίς τῆς ἁγνότητος, σύνδεσμος τῆς συζυγίας καί ἀσφάλεια τῶν σπιτιῶν, ἀπομακρύνει τά πάθη καί εἶναι τό ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν θαυμάτων πού ἔκανε πρός χάριν μας ὁ Κύριος.» 

       «Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συντρίβει τήν ἔπαρσιν τῶν δαιμόνων. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἀνυψώνει αὐτούς πού καταπίπτουν ψυχικά. Ὦ Σταυρέ, πού εἶσαι θησαυρός μυριάδων ἀγαθῶν!» «Χαῖρε Σταυρέ, λυτρωτά τῶν αἰχμαλώτων. Χαῖρε Ξύλον μακάριον. Χαῖρε Σταυρέ, καύχημα τῶν Χριστιανῶν, στερέωμα δικαίων, κλίμαξ οὐράνιε, προφητῶν κήρυγμα, Φωστήρ ἐσκοτισμένων, κήρυξ ἀληθινέ τῶν τοῦ Χριστοῦ Παθῶν, τῶν πιστῶν ἡ ἀνάστασις, τῶν νεκρῶν ἡ ἄφθορος πηγή. 

         Διά σοῦ οἱ προσερχόμενοι ζωήν αιώνιον κληρονομοῦσι.» «Πρόσδεξαί με ἐν ιλαρότητι, ὅπως Τόν ἐν Σοί κρεμάμενον, σαρκί Θεόν ἄφθαρτον, δοξάζω εἰς τούς αἰώνας.»

ΟΜΙΛΙΑ 9η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 16.03.2025 "ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ" 

           Τήν ἐπιμονή τους οἱ ἄνθρωποι στήν ἁμαρτία καί τήν ἀδιαφορία γιά τήν ψυχικήν τους διόρθωσι καί σωτηρία βλέπει ὁ Χρυσόστομος καί προσπαθεῖ μέ τήν περιγραφή καί τήν ὑπόδειξη νά διορθώσῃ τήν κατάστασι αὐτή καί θά εἰπῇ:    

«Ὁ Θεός σε βάζει σε μεγάλο φόβο καί οὔτε ἔτσι ταπεινοφρονεῖς; Ἀλλά καί ἄν κάποτε κάνεις μία μικρή καλή πρᾶξι, μέ τήν ὑπερηφάνειά σου καί τό καύχημα τήν καταστρέφεις.» Γι' αὐτό ὑπάρχουν οἱ ἀπότομες μεταβολές καί μεταπτώσεις στή ζωή μας, ἀλλά καί οὔτε ἔτσι διδασκόμεθα. Γι' αὐτό συμβαίνουν θάνατοι συχνοί καί πρόωροι. Ἐμεῖς σκεπτόμεθα σάν ἀθάνατοι καί σάν νά μήν πρόκειται να πεθάνωμε ποτέ. Ἔτσι ἁρπάζομε, ἔτσι γινόμεθα ἀπείθαρχοι καί ἄσωτοι καί ἀσεβεῖς, σάν νά μήν πρόκειται νά δώσωμε ποτέ λόγο γιά τίς πράξεις μας. Ἔτσι οίκοδομοῦμε μέγαρα, σάν νά πρόκειται νά μείνωμε παντοτινά ἐδῶ καί οὔτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού καθημερινά ἠχεῖ στά αὐτιά μας, οὔτε τά ἴδια τά πράγματα μᾶς διδάσκουν. 

       Δέν ὑπάρχει ἡμέρα, δέν ὑπάρχει ὥρα πού νά μήν βλέπουμε πολλές κηδείες. Ὅλα γίνονται άσκοπα καί τίποτε δέν ἐγγίζει τήν σκληρότητά μας. Οὔτε μέ τίς συμφορές τῶν ἄλλων μποροῦμε νά γίνωμε καλύτεροι, διότι δέν θέλομε οὔτε προσπαθοῦμε. Ἄν ὅμως ὅλα αὐτά συμβοῦν σε μᾶς, τότε πενθοῦμε. Καί ὅταν ὁ Θεός χαλαρώση τό χέρι Του καί περάσει ἔτσι τό πένθος, τότε πάλι ἐμεῖς σηκώνομε τό χέρι μας, δηλαδή ἁμαρτάνομε.» 

           Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει τόν χαρακτηρισμό τῶν ἀσεβῶν καί λέει: 

      «Κανείς δέν φρονεῖ τά Οὐράνια, κανείς δέν περιφρονεῖ τά γήινα, κανείς δέν βλέπει πρός τόν Οὐρανό.» Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα: «Ὅπως οἱ χοῖροι κλίνουν τό κεφάλι πρός τά κάτω, σκύβουν πρός τήν κοιλιά καί κυλιοῦνται στό βοῦρκο, ἔτσι καί οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων μολύνουν τόν ἑαυτόν τους μέ τόν πιό χειρότερο βούρκο, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν βρωμερή κατάστασι πού ἔχουν περιπέσει.» 

    Καί προχωρεῖ ὁ σοφός διδάσκαλος σε σύγκρισι καί διευκρίνισι λέγων: «Εἶναι προτιμότερον να μολύνεται κανείς μέ ἀκάθαρτη λάσπη, παρά μέἁμαρτήματα. Διότι ἐκεῖνος πού μολύνεται μέ λάσπη, καθαρίζεται γρήγορα καί γίνεται καθαρός ὅπως πρῶτα, σάν νά μήν εἶχε καθόλου πέσει στό βοῦρκο. 

         Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔπεσε στό βάραθρο τῆς ἁμαρτίας, μολύνθηκε μέ ἀκαθαρσία πού δέν καθαρίζεται μέ τό νερό, ἀλλά χρειάζεται πολύ καιρό καί είλικρινῆ μετάνοια καί δάκρυα καί θρῆνο περισσότερο. Διότι ή λάσπη ἔρχεται ἀπ' ἔξω καί γι' αὐτό τήν ἀποβάλλομε γρήγορα. Ἡ ἁμαρτία ὅμως γεννιέται από μέσα καί γι' αὐτό μέ δυσκολία τήν ἐξαλείφομε καί γινόμαστε καθαροί. Τό κατόρθωμα αὐτό τῆς κάθαρσης γίνεται μέ τήν δική μας θέλησι καί μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ.» 

           Καί τό συμπέρασμα: Ἄς γίνωμε καθαροί τό κατά δύναμιν καί ὁ Θεός θά μᾶς λευκάνῃ καί ὡς καθαροί τῇ καρδίᾳ θά ἰδοῦμε τόν Θεόν

ΟΜΙΛΙΑ 8η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 09.03.2025 (Α΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ) ''ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" 

        Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀφιερωμένη στήν μνήμην τῶν ἐνδόξων ἀγώνων καί τῆς νίκης πού ἐπέτυχαν ἡ Ὀρθόδοξις πίστις ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν πού ἐπολέμησαν τήν Εκκλησίαν. Καί ή νίκη αὐτή ὀφείλεται εἰς τόν Ιδρυτήν καί Ἀρχηγόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Συνήργησαν ὅμως καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες, οἱ καλλίνικοιΜάρτυρες, οἱ ἀτρόμητοι Ὁμολογηταί, πού μέ τήν δύναμιν τοῦ λόγου καί μέ τήν καλήν ὁμολογίαν κατέρριψαν τήν πλάνην καί εδραίωσαν τήν ἀλήθειαν, ἐπολέμησαν τήν αἵρεσιν καί ἐστερέωσαν τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀπομάκρυναν τούς λύκους καί ἐφύλαξαν τά λογικά πρόβατα, άναθεμάτησαν τούς κακόδοξους καί ἐδόξασαν τήν Ἐκκλησίαν. Ἔτσι, ἡ Ὀρθοδοξία ὡς δόγμα κυριαρχεῖ, ὡς διδασκαλία ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ὡς πρᾶξις ἠθικοποιεῖ τόν ἄνθρωπον καί ἡ Ὀρθόδοξις Έκκλησία μέ Κεφαλήν τόν Χριστόν μένει εἰς τόν αἰῶνα. 

     Ἡ Ὀρθόδοξις Ἐκκλησία, καθοδηγουμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι Ἁγία καί ἀπεργάζεται τόν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί συγκροτουμένη ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ἀλάθητος. Δι' αὐτό, ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει ἀλήθεια, οὔτε σωτηρία. Δικαίως λοιπόν καί καλῶς ἑορτάζομεν σήμερον τόν θρίαμβον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί συνεορτάζομε μέ τούς γενναίους άγωνιστάς τῆς πίστεως, πού πανηγυρίζουν στήν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν, στόν οὐρανόν. 

    Οἱ εἰκονομάχοι ἐσυκοφαντοῦσαν τήν Ἐκκλησίαν, ὅτι λατρεύει τίς Εἰκόνες, ὅπως οἱ εἰδωλολάτρες τά εἴδωλα. Καί μέ τήν πρόφασιν αὐτή, ἐκήρυξαν μεγάλον διωγμόν πού εἶναι γνωστός ὡς Εἰκονομαχία καί πού ἐκράτησε ἕναν αἰῶνα. Τούς ὑπερασπιστάς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, Κληρικούς καί λαϊκούς, τούς ἔθεσαν ὑπό σκληρόν διωγμόν. Τούς ἔκοβαν τήν γλῶσσαν πού ὁμολογοῦσε τήν ἀλήθειαν, τά χέρια πού ἔκαναν τόν Σταυρόν, τούς ἐχάραζαν τό μέτωπο μέ κόκκινο σίδερο, τούς ἔκλειναν σε φυλακές καί τούς έθανάτωναν. Αὐτοί ὅμως ἔμεναν πιστοί άγωνισταί, θαρραλέοι ὁμολογηταί, ἀληθινοί ποιμένες, καλοί διδάσκαλοι, γενναῖοι μάρτυρες. 

     Στήν πλάνην καί τήν βίαν ἀντέταξαν τήν ἀλήθειαν καί εἶπαν: «Τιμητικῶς προσκυνοῦντες τίς σεπτές Εἰκόνες, ἁγιάζομε τά χείλη πού τίς ἀσπάζονται, τά μάτια πού τίς βλέπουν, τά αὐτιά πού ἀκοῦνε τούς λόγους, ὥστε ὁ νοῦς νά ὁδηγῆται σέΘεογνωσίαν καί νά παρακινῆται σέ μίμησιν.» Καί ἐπιγραμματικά ἐτόνισαν: «Τιμητικῶς ἀσπαζόμεθα καί ὁ ἀσπασμός τῆς Εἰκόνας ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», καθώς διδάσκει καί ὁ Μέγας Βασίλειος. 

     Το θέμα τῆς Εἰκονομαχίας έτακτοποίησε ή 7η Οἰκουμενική Σύνοδος. Καί τήν πρώτη Κυριακήν τῶν Νηστειῶν τήν ὀνόμασαν "ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ". 

       Ἀδελφοί μου, 

      Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μᾶς διδάσκει καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει, διδάσκει καί καθοδηγεῖ εἰς μόνην τήν ἀλήθειαν. Εἶναι Στῦλος καί Εδραίωμα τῆς ἀληθείας. Πολεμᾶται ἀλλά νικά, διώκεται άλλά θριαμβεύει, κλυδωνίζεται ἀλλά δέν καταποντίζεται. "Τῆς Ἐκκλησίας πύλαι ἄδου οὔ καταισχύσουσιν΄΄. 

        Ἡ Ἐκκλησία, ὡς φιλόστοργος Μητέρα, άγαπᾶ καί σώζει. Αὐτά τά διδάγματα μᾶς ὑποχρεώνουν νά μείνωμε πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, διά νά κατέχωμε, να ζοῦμε καί νά λατρεύωμε ἐν ἀληθείᾳ τόν Θεόν καί νά εἴμεθα βέβαιοι διά τήν σωτηρίαν καί τήν συναρίθμησιν καί ἡμῶν εἰς τήν αἰώνιον θριαμβεύουσαν έν Οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. 

 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

 +O KAPYCTIAC ΚΑΙ CKYΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 7η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 02.03.2025 (ΤΥΡΙΝΗΣ) "ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 

         Ἀπό αύριο εἰσερχόμεθα εἰς τήν Μεγάλην Σαρακοστήν. Καλούμεθα να αὐξήσωμε τήν προσευχήν καί τήν ἐλεημοσύνην, σε συνδυασμό μέ τήν μετάνοιαν καί τήν νηστείαν, διά να ἐπιτύχωμε τήν κάθαρσιν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη καί τήν ἀπόκτησιν καί τήν αὔξησιν τῶν ἀρετῶν. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει ἄφθονα τά μέσα γιά τόν σκοπόν αὐτόν.   

Ἂς μή παραμελήσωμε τὸν ἀγῶνα, οὔτε να φοβηθοῦμε τίς δυσκολίες, οπότε το αποτέλεσμα θά εἶναι: να περάσωμε την Σαρακοστήν ὅπως θέλει ὁ Θεός. Στό ἀγῶνα αὐτόν μᾶς συνοδεύουν οἱ Ἅγιοι μέ τήν Χάρι τους, μέ τήν μεσιτείαν τους καί μέ τήν διδασκαλίαν τους. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, πρό τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς παρακινοῦσε τούς πιστούς σε νηστείαν καί προσευχήν, προκειμένου να νικήσουν τόν διάβολον. Η φωνή του φθάνει καί σε μᾶς, διά νά μᾶς εἰπῆ: «Ἰδού, ἐφθάσαμε εἰς τήν Ἁγίαν Σαρακοστήν. Ἂς αὐξήσωμε τήν νηστείαν καί ἄς κάνωμε έντονωτέρας τάς προσευχάς. Ἄς έξομολογηθοῦμε μέ ἀκρίβειαν τὰ ἁμαρτήματά μας, ἄς πληθύνωμε τήν ἐλεημοσύνην καί ἄς καλλιεργήσωμε τὰς ἀρετάς τῆς πραότητος, τῆς ἀνεξικακίας, τῆς μακροθυμίας, τῆς ταπεινοφροσύνης. 

      Με την νηστείαν πρέπει να εἶναι πάντοτε συνδεδεμένη ή προσευχή, σύμφωνα με την διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου καί τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων.» Κατά την περίοδον τῆς νηστείας, ή προσευχή γίνεται μέ προσοχήν, μέ ἐσωτερικήν γαλήνην καί ἡ σκέψις εἶναι ἐλαφροτέρα, ἀφοῦ δέν πιέζεται ἀπό τήν πολυφαγίαν. Στόν ἀγῶνα κατά τοῦ διαβόλου, ἔχομε ἀνάγκη από προσευχήν. Καί ή προσευχή εἶναι μεγάλο όπλον, μεγάλη ασφάλεια, ἀπόρθητο φρούριον, μέγα ἀγαθόν. Την δύναμιν τῆς προσευχῆς, την ὠφέλειαν τῆς νηστείας, το κέρδος τῆς ἐλεημοσύνης καί τήν χαράν τῆς μετανοίας, θά τά πολεμήση με τέχνη καί σφοδρότητα ὁ διάβολος. Καί ἄν δέν κατορθώση να τα ματαιώση, ὁπωσδήποτε θα προσπαθήση να αφαιρέση τήν ἀξία τους μέ τήν κενοδοξίαν. 

         Τόν κίνδυνον αὐτόν ἐπισημαίνει ὁ Χρυσόστομος καί γράφει: 

   «Ὅταν ὁ διάβολος μᾶς ἰδῆ νὰ ἀποφεύγωμε τήν ἀσέλγειαν καί νά ἀγαποῦμε τήν σωφροσύνην, ὅταν περιφρονοῦμε τήν πολυτέλειαν καί παραδίδομε τούς έαυτούς μας εἰς νηστείαν καί προσευχήν καί φροντίζομε διά τήν ἐλεημοσύνην, τότε ὁ διάβολος έπινοεῖ ἄλλο τέχνασμα, διά να καταστρέψη τόν πλοῦτο μας καί νά καταστήση ὅλα τά κατορθώματα ἀνώφελα. Κάνει τούς ἀνθρώπους να υπερηφανεύωνται διά τίς ἀρετές τους καί νά ἀποβλέπουν στήν ἀνθρώπινη δόξα, μέ ἀποτέλεσμα να χάσουν την πραγματική δόξα. 

        Καί τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός λέγων: 

       Ὅταν νηστεύης, ἄλειψέ σου το πρόσωπον, διά νά μή φανῆς ὅτι νηστεύεις. Ὅταν κάνης έλεημοσύνην, μή τήν διασαλπίζης καί ὅταν προσεύχεσαι, μήν ἐπιζητεῖς τήν προσοχήν τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Πατέρας σου πού βλέπει τί γίνεται στά κρυφά, θά σε ανταμείψῃ στά φανερά.» «Εἶδες λοιπόν ὅτι ἐκεῖνος πού ἐπιδιώκει αὐτή τήν δόξα, στερείται τήν δόξα τοῦ Θεοῦ; Καί ἐκεῖνος πού διαφεύγει τήν προσοχήν τῶν ἀνθρώπων, θα λάβη φανερά κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τήν ἀμοιβήν ἀπό τόν Θεόν;» «Μή λαμβάνης ὑπ' ὄψιν σου ὅτι δέν ἔγινε ἀντιληπτή ή άρετή σου άπό τούς ἀνθρώπους καί δέν σοῦ ἀπέδωσε κανείς τόν ἔπαινον. Νά σκέπτεσαι τήν μεγάλη γενναιοδωρία τοῦ Θεοῦ πού θὰ σοῦ ἀποδώσῃ ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων τίς ἀμοιβές τῶν ἀρετῶν σου καί τόν στέφανον τῆς δόξης.» 

        Καί ὁ Χρυσόστομος καταλήγει συμβουλεύοντας: 

     «Είδατε, ἀγαπητοί μου, πώς δέν ἔχει καμμία ὠφέλεια όποιος εἶναι συνεπαρμένος ἀπό τήν ἀνθρώπινη δόξα; Ας ἀποφεύγωμε λοιπόν αὐτό τό πάθος τῆς κενοδοξίας, πού σκορπίζει τὸν πλοῦτο τῆς ἀρετῆς καί ἄς ἀποβλέπομε εἰς τόν ἀκοίμητον όφθαλμόν τοῦ Θεοῦ, πού βλέπει ἐν τῷ κρυπτῷ καί ἀποδίδει εἰς τό φανερόν.» 

      Εύχομαι ή Χάρις τοῦ Κυρίου νά μᾶς ἐνισχύση εἰς ὅλην τήν διάρκειαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Σαρακοστῆς. 

 Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 6η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 23.02.2025 

"ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΑΡΕΤΗΣ" 

             Ἡ πίστις στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ πρός τούς πιστούς τονίζεται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί έρμηνεύεται ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Ὅλοι ὅμως αὐτοί δέν ἀπήλαυσαν ὅσα ὑπεσχέθη ὁ Θεός. Καί αὐτό ἔγινε, γιά νά στερεωθῇ ή πίστις καί νά αυξηθῇ ή προσδοκία τῶν μελλόντων καί ἔτσι νά ζοῦν ὡς ξένοι καί παρεπίδημοι ἐπί τῆς γῆς. Το τελευταῖο αὐτό έρμηνεύει καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί γράφει:           

΄Η πρώτη ἀρετή, ή κατ' εξοχήν ἀρετή, εἶναι τό νά εἶναι κανείς ξένος, παρεπίδημος στόν κόσμο αὐτό καί νά μήν ἔχῃ τίποτε κοινό μέ τά γήϊνα πράγματα, ἀλλά νά τά ἀποφεύγῃ ὡς ξένα, ὅπως οἱ Ἅγιοι, γιά τούς ὁποίους ἔχει γραφεῖ ὅτι περιφέρονταν ντυμένοι μέ δέρματα γιδιῶν, γεμάτοι στέρηση, θλίψεις καί κακουχίες, θεωρώντας τούς ἑαυτούς τους ξένους. Ὁ Παῦλος δέν εἶπε κάτι περισσότερο. Δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτόν του μόνον ξένο, άλλά νεκρό γιά τόν κόσμο καί τόν κόσμο νεκρό γιά τόν ἑαυτόν του. Ἐνῶ ἐμεῖς ζοῦμε ὡς πολίτες ύπερβολικά περιοριζόμενοι σε ασχολίες γήινες καί ἐν ἀντιθέσει πρός τούς Ἁγίους, πού ἦσαν ξένοι καί νεκροί γιά τόν κόσμο, ἐμεῖς εἴμαστε ξένοι καί νεκροί γιά τόν Οὐρανό. 

           ΄΄Γι' αὐτό ἔχομε πεθάνει, επειδή ἀπαρνηθήκαμε τήν πραγματική ζωή καί προτιμήσαμε τήν πρόσκαιρη ζωή, μέ ἀποτέλεσμα να παροργίσωμε τόν Θεόν. Διότι, ἐνῶ εὑρίσκεται μπροστά μας ή Ουράνια ἀπόλασις, δέν θέλομε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τίς ἀπολαύσεις τῆς γῆς, ἀλλά σάν σκουλήκια περιφερόμαστε στήν γῆ καί γενικά δέν θέλομε νά ὑψώσωμε οὔτε για λίγο τό κεφάλι μας ἀπό τά ἀνθρώπινα πράγματα, σάν νά ἔχωμε βουτηχθῇ μέσα σε κάποια νάρκη καί βαθύ ὕπνο καί μέθη, μένοντας ἔκθαμβοι ἀπό τίς φαντασίες τοῦ κόσμου. Καί ὅπως ἐκεῖνοι πού εἶναι κυριευμένοι από γλυκό ὕπνο, ἐνῶ ἀνέτειλε λαμπρή ή ἡμέρα, μένουν ξαπλωμένοι στό κρεββάτι καί τόν καιρό τῆς ἐργασίας τόν κάνουν καιρόν ὕπνου καί ὀκνηρίας, ἔτσι καί ἐμεῖς, ἐνῶ πλησιάζει ἡ ἡμέρα, ἐργαζόμαστε τά ἔργα τῆς νύχτας καί τοῦ σκότους. 

           Κοιμόμαστε, βλέπομε ὄνειρα, ἀπορροφούμεθα ἀπό φασαρίες, ἔχομε κλείσῃ τά μάτια τῆς διανοίας καί τοῦ σώματος καί τίποτε δέν αίσθανόμεθα, ἀπογυμνωμένοι ἀπό κάθε δόξα καί τιμή, καλύπτοντας τά αἰσχρά ἔργα μας, παρουσιαζόμενοι σ' ὅσους μᾶς βλέπουν μέ άδιαντροπιά, προκαλώντας τά γέλια καί ἀναρίθμητα πειράγματα. Τέτοια εἶναι ἡ κακία, ὥστε ὅλοι νά τήν κατηγοροῦν, ἀκόμη καί αὐτοί πού τήν ἐπιδιώκουν. 

    Αντίθετα τέτοια εἶναι ἡ ἀρετή, ὥστε νά θαυμάζεται καί ἀπό ἐκείνους πού δέν προσπαθοῦν νά τήν μιμηθοῦν. Τόσο λαμπρότερα καί ἀπό τόν ἥλιο εἶναι τά καλά καί άσχημότερα ἀπ' ὅλα εἶναι τά κακά. 

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 5η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 16.02.2025

 "ΠΑΤΡΙΚΗ ΕΥΧΗ - ΝΑ ΚΑΝΩΜΕ ΑΡΧΗ"

             Ὁ Χρυσόστομος μᾶς ἀπαρίθμησε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ἐπίγειες καί ἐπουράνιες, τίς περιέγραψε, μᾶς ἐβεβαίωσε καί μᾶς παρεκίνησε νά τίς πιστεύωμε καί θά τίς ἀπολαύσωμε. Πιστός ὁ Θεός, ἀξιόπιστος καί ὅ,τι ὑπόσχεται, τό ἐκπληροῖ. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως τῆς ἐποχῆς του δέν ἐπρόσεχαν τά λόγια του καί ζοῦσαν μέ ἀδιαφορία πρός τά ὅσα ἐκήρυττε ὁ Χρυσόστομος. Δι' αὐτό καί τούς ἐλέγχει, ἀναφερόμενος στόν τρόπο ζωῆς τους.    

Τό θέμα αὐτό ἄς τό προσέξωμε, διότι εἶναι ἀνάλογο καί σχετικό μέ τόν τρόπο ζωῆς τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Γράφει ὁ Χρυσόστομος: 

            ΄΄Ας προσπαθήσωμε άγαπητοί νά κάνωμε αὐτό πού ἀρμόζει στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀποκτήσωμε τήν φιλία τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ὅμως κάνομε τά ἀντίθετα. Γιά τήν φιλία τῶν ἀνθρώπων πολλές φορές κινδυνεύομε, ἐνῶ γιά τήν φιλία τοῦ Θεοῦ δέν περιφρονοῦμε καί δέν ἀποφεύγομε τό κακό. Δι' αὐτό εἴμαστε ἄξιοι πένθους καί θρήνου. Επέσαμε ἀπό τήν ἐλπίδα μας, κατεβήκαμε ἀπό τό ὕψος πού μᾶς ἀνέβασε ὁ Χριστός, φανήκαμε ἀνάξιοι τῆς τιμῆς τοῦ Θεοῦ, φανήκαμε ἀγνώμονες, ὁ διάβολος μᾶς ἀπεγύμνωσε ἀπό ὅλα τά ἀγαθά καί σέτίποτε δέν διαφέρομε ἀπό τούς έχθρούς του. 

          Αὐτός μᾶς ἐκάλεσε πρός τόν Οὐρανό, ἐνῶ ἐμεῖς ὠθήσαμε τούς ἑαυτούς μας στήν γέεννα τοῦ πυρός. Κατάρα καί ψέμα καί κλεψιά καί ἀνηθικότητα ἔχει έξαπλωθεῖ ἐπάνω στήν γῆ. Καί οἱ χαρακτηρισμοί συνεχίζονται: ΄΄Μεγαλοφρονεῖ τώρα ὁ διάβολος καί χαίρεται. Καί οἱ Ἄγγελοι, ἄν καί ντροπιασμένοι καί λυπημένοι, μᾶς ἐμπιστεύονται καί μᾶς προστατεύουν. Πόλεμοι καθημερινοί, καταποντισμοί, καταιγίδες, σεισμοί, χιλιάδες καταστροφές γύρω μας καί ἀπό παντοῦ μᾶς περιβάλλει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ.΄΄ 

         Καί ἐπακολουθεῖ ἡ συμβουλή: 

       ΄΄Αὐτά εἶναι ἄξια θρήνων. Άς κλαύσωμε άγαπητοί καί ἄς στενάξωμε. Θρηνῶ καί πενθῶ καί φλέγομαι γι' αὐτά πού βλέπω να κάνουν τά παιδιά μου πού εἶναι κοντά μου. Λυπᾶμαι, διότι δέν βλέπω καμμία πρόοδο, ἀλλά ἀσωτείες, ἔχθρες, διαβολές καί κατηγορίες ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Σκέψου ὅμως τόν ἑαυτόν σου καί αὐτά πού εἶπες καί ἔκανες στόν πλησίον σου καί ἀσφαλῶς θά μετανοήσῃς. Καί τό να θυμόμαστε τα δικά μας ἁμαρτήματα εἶναι ἄριστη προτροπή διά ενάρετη ζωή.΄ 

          Καί ἐπακολουθεῖ ἡ διδαχή: 

     ΄΄Ἂς σκεπτόμαστε αὐτά καί θά μπορέσωμε νά ἐπιτύχωμε τά ἀγαθά πού μᾶς ἔχει ὑποσχεθῇ ὁ Θεός. Θα μπορέσωμε να καθαρίσωμε τόν ἑαυτόν μας καί νά τόν λευκάνωμε. Προσοχή ὅμως, να κάνωμε ἀρχή αὐτῆς τῆς σκέψεως, ἄμεση ἐφαρμογή, διά νά ἐπιτύχωμε τά αἰώνια ἀγαθά, πού ξεπερνοῦν τόν ἀνθρώπινο νοῦ. 

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 4η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 09.02.2025 

"ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΕΠΑΓΓΕΛΙΩΝ" 

           Τά πρόσωπα πού διεκρίθησαν διά τήν πίστιν των, τά παρουσίασε ὁ Παῦλος καί τά ἐγκωμίασε ὁ Χρυσόστομος. Ἐδέχθηκαν καί ἐπαγγελίες ἀπό τόν Θεόν, πού ἐκπληρώθηκαν ἐν μέρει στήν παροῦσα ζωή καί θά όλοκληρωθοῦν εἰς τήν μέλλουσαν. Στό θέμα τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ ἐπιμένει ὁ Χρυσόστομος καί γράφει:        

 "Τέτοιες εἶναι οἱ ἐπαγγελίες ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, τόσο σοφά ἐπινοημένες! Καί ἐάν αὐτά πού ὑποσχέθηκε είναι τόσο θαυμάσια, τόσο παράδοξα, τί εἴδους θά εἶναι ἐκεῖνα πού εἶναι συμπλήρωμα καί περίσσευμα; Τί λοιπόν ὑπάρχει μακαριώτερο από έκείνους πού ἐπέτυχαν αὐτά καί τί ἀθλιότερο από ἐκείνους πού άποτυγχάνουν;΄ Καί ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα: 

          ΄Ὅταν κάποιος ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν πατρίδα του, ἀπό ὅλους ἐλεεῖται καί ἀπό ὅλους θεωρεῖται ἀξιολύπητος, διότι ἔχασε τήν πατρίδα του, διότι ἔχασε τήν κληρονομία του. Πόσο μᾶλλον ἐκεῖνος πού ἔχασε τόν Οὐρανό καί τά άγαθά τοῦ Οὐρανοῦ, πόσα δάκρυα πρέπει νά χύνη; Καλύτερα νά μήν κλαίῃ κανείς, ἄν πάθη κάτι, γιά τό ὁποῖο δέν εἶναι αἴτιος. Ὅταν ὅμως μέ τήν θέλησί του καταπληγώνῃ τόν ἑαυτόν του μέ τήν κακία, ἀξίζει ὄχι να χύνῃ δάκρυα, ἀλλά καί νά θρηνῇ ἤ καλύτερα πρέπει τότε να πενθῇ. Ὅπως ὁ Ἰησοῦς ἐπένθησε καί ἐδάκρυσε διά τήν Ἱερουσαλήμ πού διέπραξε ασέβεια.΄΄ 

           Στήν συνέχεια, συγκρίνει τό κέρδος καί τήν ἀπώλεια τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ καί γράφει: ΄΄Πράγματι, εἴμαστε ἄξιοι μυρίων ὀδυρμῶν καί μυρίων θρήνων. Εάν ὅλη ἡ οἰκουμένη ἀποκτοῦσε φωνή καί ἐθρηνοῦσε ἐμᾶς πού ἔχομε πέσει ἀπό τά ἀγαθά ἐκεῖνα, δέν θά μποροῦσε ἐπάξια νά μᾶς πενθήσῃ καί νά μᾶς θρηνήσῃ;

          Διότι ποιός λόγος, ποιός να παραστήσῃ τήν μακαριότητα ἐκείνην, τήν ἀρετήν, τήν δόξαν, τήν ἀγαλλίασιν, ἐκεῖνα πού ὀφθαλμός δέν τά εἶδε, οὖς δέν τά ἄκουσε καί στήν καρδιά ἀνθρώπου δέν ἀνέβηκαν ἐκεῖνα πού ἐτοίμασε ὁ Θεός γι' αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν. Μᾶς ὑπόσχεται ἀθανασία καί ζωή εὐτυχισμένη καί ἀπαλλαγμένη από φροντίδες καί, ενώ ἤμασταν έχθροί, μᾶς ἔκανε φίλους καί ἀξίους τόσων άγαθῶν. 

        Τώρα πού ἐγίναμε φίλοι, πόσα άγαθά δέν θά μᾶς ἀξιώσῃ να λάβωμε, διότι εἶναι υπερβολικά πλούσιος καί πάρα πολύ θέλει καί φροντίζει να επιτύχῃ τήν φιλία μας;΄΄ Ἄς δείξωμε προθυμία καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσωμε αὐτήν τήν φιλία πού ἁρμόζει στήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.                                                                AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 3η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 02.02.2025 

"ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΙΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ" 

           Παράδειγμα πίστεως παραθέτει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί ἐρμηνεύει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, συνδυασμένα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ, πού πραγματοποιήθηκε ὡς ἀμοιβή τῆς πίστεως αὐτῶν. Καί αὐτά ἀποτελοῦν καί γράφονται, διά νά ἀποτελέσουν σταθερότητα καί αὔξησι τῆς πίστεώς μας. Στή σειρά τῶν προσώπων πού διακρίθηκαν καί ἀμοίφθηκαν διά τήν πίστι των προστίθεται ὁ Ἀβραάμ.                              

Γράφει ὁ Ἀπόστολος: Εξ αἰτίας τῆς πίστεως, ὁ Ἀβραάμ υπάκουσε στόν Θεό, ὅταν τόν ἐκάλεσε να βγῇ ἀπό τήν πατρίδα του καί νά πάῃ στόν τόπο πού επρόκειτο να λάβῃ ὡς κληρονομία καί ὁ Ἀβραάμ ἐβγῆκε χωρίς να ξέρῃ πού πηγαίνει.' Ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει ὡς ἑξῆς: ΄Εξ αἰτίας τῆς πίστεως, ἔμενε στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας ὡς ξένος καί ἔζησε μέσα σε σκηνές. Πές μου σε παρακαλῶ! Ποιόν εἶδε ὁ Ἀβραάμ, γιά νά τόν μιμηθῇ; 

              Εἶχε πατέρα ἐθνικό καί εἰδωλολάτρη. Προφῆτες δέν εἶχε ἀκούσει, οὔτε ἐγνώριζε ποῦ ἐπήγαινε, οὔτε ἀπήλαυσε τά τῆς ὑποσχέσεως. Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει γιά τήν πίστι τοῦ Ἀβραάμ: ΄΄Έπειτα καί κάτι ἄλλο, πιό μεγάλο ἀπό αὐτά ἐπρόσθεσε λέγοντας ὁ Παῦλος: Ἐπέθαναν μέ τήν πίστι καί τήν πεποίθησι ὅτι θα λάβουν τίς ὑποσχέσεις μετά τήν ἀνάστασιν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί ἔτσι ἀντλοῦσαν θάρρος ἀπό τήν πίστι καί μόνο.΄΄ 

         Καί ἀκολουθεῖ τό δίδαγμα: "Αὐτοί (Ἄβελ, Ενώχ, Νῶε, Ἀβραάμ), ἄν καί δέν ἀπήλαυσαν τά τῆς ὑποσχέσεως, ὅμως ἐξ αἰτίας τῆς πίστεως τοῦ πόθου τίς ἔβλεπαν. Ἀκούοντες αὐτό, ἐμεῖς πρέπει νά ντραποῦμε, διότι ἐκεῖνοι, ἄν καί τούς εἶχε δοθῇ ἡ ὑπόσχεσις καί γιά τά ἀγαθά τῆς ἐδῶ ζωῆς, δέν τούς ἔδιναν σημασία, ἀλλά ἀναζητοῦσαν τήν μέλλουσαν Πόλιν. Ένῶ σε μᾶς ὁ Θεός μιλάει γιά τήν ἄνω Πόλι, ἐμεῖς ὅμως ἐπιζητοῦμε αὐτή πού ὑπάρχει ἐδῶ. Ἐπιθυμοῦμε τήν κάτω καί περιφρονοῦμε τήν ἄνω, τῆς ὁποίας τεχνίτης καί δημιουργός εἶναι ὁ Θεός.΄

          ΄ Καί ὁ Χρυσόστομος ξεσπάει μέ θαυμασμό: 

          "Πώ – πώ, ποιό εἶναι τό ἐγκώμιο τῆς Πόλεως ἐκείνης!" Στή συνέχεια, θά ἀσχοληθῇ καί μέ τήν γυναίκα τοῦ Ἀβραάμ, τήν Σάρρα, καί θά εἰπῇ: ΄Εξ αἰτίας τῆς πίστεως, καί αὐτή ἡ Σάρρα ἔλαβε τήν δύναμι τῆς συλλήψεως καί, παρά τήν ἡλικία καί τήν στείρωσι, ἐγέννησε υἱόν τόν Ισαάκ.΄΄ Καί ἐρωτᾶ ὁ Χρυσόστομος: 

     ΄΄Πῶς εἶναι πιστή, ἀφοῦ ἐγέλασε στο ἄκουσμα ὅτι θά γεννήσῃ παιδί; Το γέλιο προέρχεται ἀπό τήν ἀπιστία, ὁ φόβος ὅμως πού ἀκολούθησε, ἀπό τήν πίστι. Δι' αὐτό, ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκε ή ἀπιστία, εἰσῆλθε ή πίστις." Τέτοιες καί τόσες εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, σοφά ἐπινοούμενες καί ἀκριβῶς βεβαιωμένες. Ἄς τίς πιστεύωμε. 

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 2α 

ΚΥΡΙΑΚΗ 26.01.2025 

"ΑΜΟΙΒΗ ΠΙΣΤΕΩΣ – ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ" 

               Παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἐπέδειξαν πίστι, ἀναφέρει ὁ Παῦλος καί ἐρμηνεύει ὁ Χρυσόστομος. Στή σειρά τῶν προσώπων μετά τόν Ἄβελ καί τόν Ενώχ, ἔρχεται ὁ Νῶε μέ τόν κατακλυσμό. Το περιστατικό αὐτό τό περιγράφει ὁ Μωϋσής στό Βιβλίο τῆς Γενέσεως καί τό ἐπικαλεῖται ὁ Χριστός, ὥστε διά τῶν δύο αὐτῶν ἁγιογραφικῶν ἀναφορῶν νά εἶναι ἀληθινό. 

                Ὁ Παῦλος γράφει: ΄Εξ αἰτίας τῆς πίστεως, ὁ Νῶε είδοποιήθηκε μέ προφητεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.                  

Καί ὁ Χρυσόστομος έρμηνεύει: 

              Ο Χριστός βεβαιώνοντας τήν δική Του παρουσία, ὑπενθύμισε τήν γνωστή εἰκόνα τοῦ Νῶε, με σκοπό να διδάξῃ διά τῶν δύο προηγουμένων (Ἄβελ καί Ἐνώχ) τήν ἀμοιβήν τῆς πίστεως καί διά τοῦ Νῶε τήν τιμωρία τῆς ἀπιστίας. Αὐτή εἶναι ὁλοκληρωμένη παρηγορία καί προτροπή ὅτι ὄχι μόνον εὐδοκιμοῦν ἐκεῖνοι πού πιστεύουν, άλλά καί παθαίνουν τά ἀντίθετα ὅσοι άπιστοῦν. Ὁ Νῶε ἔβλεπε τήν ἀτμόσφαιρα νά εἶναι καθαρή καί σημεῖα βροχῆς δέν ὑπῆρχαν. Καί ἀπό φόβο, μετά τήν ἐντολή – προφητεία, κατεσκεύασε τήν κιβωτό. Ἄν καί ὁ λογισμός δέν τοῦ ὑπαγόρευε κάτι τέτοιο, άλλά λόγῳ τῆς πίστεως κατεσκεύασε τήν Κιβωτό, γιά νά σωθῇ αὐτός καί ή οἰκογένειά του καί ἔτσι ἐφάνηκε δίκαιος, διότι ἐπίστεψε στόν Θεό. Αὐτό εἶναι γνώρισμα ψυχῆς πιστής στόν Θεό, πού τίποτε δέν θεωρεῖ πιό ἀξιόπιστο ἀπό τά λόγια τοῦ Θεοῦ, ὅπως βέβαια ή ἀπιστία κάνει τό ἀντίθετο. Καί εἶναι φανερό ὅτι ἡ πίστις ἐργάζεται τήν δικαιοσύνη. 

          Ἄν καί τόν περιγελοῦσαν τότε καί τόν κακολογοῦσαν καί τόν ἐχλεύαζαν, ὅμως τίποτε ἀπό αὐτά δέν τόν έπηρέασε.΄ Στά σχόλια αὐτά τοῦ Χρυσοστόμου, σχετικά μέ τήν πίστι καί τήν σωτηρία τοῦ Νῶε, προσθέτομε σχόλιο νεωτέρου Ιεροκήρυκος, πού γράφει γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καί γιά τό τέλος τους: ΄΄Γενική ἦταν ή καταστροφή. Πλούσιοι καί φτωχοί, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι, γέροι καί νέοι, ὅλοι βυθίστηκαν σε κοινή καταστροφή. Μερικοί θά κορόϊδευαν τόν γέρο Νῶε. Καί οἱ ἐργάτες πού πληρώθηκαν, γιά νά κατασκευασθῇ ἡ Κιβωτός, ἐχάθηκαν ὅλοι. Ὁ κατακλυσμός τούς σάρωσε ὅλους αύτούς χωρίς καμμία ἐξαίρεσι. Ὅλοι ἔτρωγαν, ἔπιναν, ἐπαντρεύοντο, ἕως ὅτου ἦλθε ή φοβερή ἡμέρα τῆς καταστροφῆς. Δέν ὑπῆρχε κανένας φρόνιμος ἄνθρωπος, ἐκτός ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ Νῶε, ἔξω ἀπό τήν Κιβωτό πού νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν ζωή καί τήν ψυχή του. 

          Καί ή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ διήρκεσε 120 χρόνια, περιμένοντας τήν μετάνοια καί τήν ναυπήγησι τῆς Κιβωτοῦ.΄΄ Δίδαγμα: Ἡ δυσπιστία πρός τόν Θεό εἶναι τρέλλα πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Οἱ ἄνθρωποι δείχνουν ἀμέλεια γιά τήν ψυχή τους καί χάνονται αίωνίως. Ἔξω ἀπό τήν Κιβωτό χάθηκαν ὅλα. 

        Ή Κιβωτός σήμερα εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία. Ὅσοι πιστεύουν σ' αὐτά εἶναι ἀπόλυτα ἀσφαλεῖς καί σώζονται όριστικά καί μέ βεβαιότητα. Καί ἕνα ἀκόμη μεταφορικό γεγονός: Τά ζῶα ἐβγῆκαν από τήν Κιβωτό ζῶα. Οἱ ἄνθρωποι βγαίνουν ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία ἀλλαγμένοι καί ἅγιοι. Το βέβαιο ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως τό βλέπομε στήν πρᾶξι στό πρόσωπο τοῦ Νῶε.

ΟΜΙΛΙΑ 1η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 19.01.2025 

"ΦΤΕΡΑ & ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ – ΙΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ"      

             Τρόπους νά βροῦμε καί νά γνωρίσωμε τόν Θεόν, υπέδειξε ὁ Χρυσόστομος, ὅπως εἴδαμε στήν προηγούμενη ὁμιλία καί μεταξύ αὐτῶν εἶναι, μαζί μέ τά καθαρά καί ὑψωμένα χέρια, νά ὑψώσωμε τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας. Στήν ὕψωσι αὐτῶν μᾶς καλεῖ καί ἡ Ἐκκλησία σε κάθε Θεία Λειτουργία. ΄΄Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας΄΄ καί ἀπαντοῦμεν: ΄΄Εχομεν (υψώσει) πρός τόν Κύριον΄΄.

             Μέ τό θέμα αὐτό ἀσχολεῖται στη συνέχεια ὁ Χρυσόστομος καί γράφει:

          ΄΄Ας ὑψώσωμε τόν νοῦ. Γνωρίζω εγώ πολλούς ἄνδρες σχεδόν κρεμασμένους ἀπό τήν γῆ τούς εἶδα μέ ὑψωμένα τα χέρια, πέρα ἀπό τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, καί νά προσεύχονται ἔτσι μέ προθυμία. Ετσι θέλω νά εἴσθε πάντοτε καί ἐσεῖς καί ἄν ὄχι πάντοτε, τουλάχιστον πάρα πολύ συχνά, κι ἄν ὄχι πολύ συχνά, τουλάχιστον μερικές φορές κατά τήν διάρκεια τῶν πρωϊνῶν καί βραδινῶν προσευχῶν. 

        Ἄν δέν μπορεῖς νά ὑψώσῃς τόν νοῦ καί τήν καρδιά, ὕψωσε τήν διάθεσι καί τήν πρόθεσί σουΑὐτήν ὕψωσε μέχρι τόν Οὐρανό καίἄν θέλεις νά ἀνεβῆς καί νά ἀγγίξης τήν κορυφή ἤ νά ἀνεβῇς καί νά περιπατήσῃς ὑψηλότερα, μπορεῖς νά τό κάνῃς, διότι ὁ νοῦς εἶναι πιό ἀνάλαφρος καί πιό ύψηλός από κάθε φτερό. Ὅταν μάλιστα λάβῃ καί τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματοςπόσο ταχύς καί πόσο διαπεραστικός εἶναιὥστε παντοῦ νά περιφέρεται καί νά μήν καταβυθίζεται, νά μήν πέφτῃ στή γῆ. 

           Τέτοια φτερά ἄς κατασκευάσωμε καί μέ αὐτά θά μπορέσωμε νά διαπλεύσωμε καί τό τρικυμισμένο πέλαγος τῆς παρούσης ζωῆς.΄΄ Καί προσθέτει τό σχετικό παράδειγμα, πῶς τά ταχύτερα ἀπό τά πτηνά διασχίζουν καί ὅρη καί φαράγγια καί πελάγη καί σκοπέλους μέσα σε ἐλάχιστο χρόνο καί χωρίς καμμία βλάβη. 

                Καί συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος: 

            ΄΄Τέτοιος είναι καί ὁ νοῦς, ὅταν φτερωθῆ, ὅταν ἀπαλλαγῇ ἀπό τίς βιωτικές μέριμνες, τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἐμποδίσῃ. Ἀνεβαίνει πάνω από τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι τόσο εὔστοχος, διά να μπορέση να φτάσῃ ψηλά, καί τότε ρίχνει τό βέλος τῆς πονηρῆς ἐπιθυμίας καί πρό πάντων τήν ὀργή καί τό θυμό, καί τά βέλη αὐτά εἶναι ώσάν τήν φωτιά πού καταστρέφει καί κατακαίει. Ἐμεῖς ὅμως ἄς τήν σβήσωμε μέ τήν εὐχή καί τήν μακροθυμία. 

          Διότι, ὅπως ὁ πυρακτωμένος σίδηρος, ὅταν βυθισθῇ στό νερό, καταστρέφει τήν φωτιά, ἔτσι καί ή οργή πού ἔπεσε στόν μακρόθυμο δέν τόν ἔβλαψε, ἀλλά μᾶλλον τόν ὠφέλησε καί τόν κατέστησε περισσότερο ἀσφαλῆ. Ὁ μακρόθυμος ποτέ δέν προσβάλλεται ἀλλά, ὅπως τὰ ἀδαμάντινα σώματα δέν πλήττονται, ἔτσι καί οἱ μακρόθυμες ψυχές, διότι εἶναι ἀνώτερες καί ὑψηλότερες ἀπό τά βέλη τοῦ πονηροῦ. 

          Τά φτερά λοιπόν καί τήν μακροθυμία ἄς ἀποκτήσωμε καί τότε τά ὑψηλά καί τά ἀγαθά πού μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος μέ τήν βοήθειά Του θά ἐπιτύχωμε.

                                                            Αμήν.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2024

           Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Μέ χαρά καί ἀγαλλίασι ἑορτάζομε τά Χριστούγεννα, δηλαδή, τήν πρώτη παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στή γῆ. Είναι ἡ πρώτη, ἀφοῦ θά ὑπάρξη καί δευτέρα. 

         Ἡ πρώτη είναι παρουσία ἀγάπης καί σωτηρίας. Ἡ δευτέρα θά είναι παρουσία δικαιοσύνης καί Κρίσεως. Ἡ παρουσία τῆς ἀγάπης στο πρόσωπο τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ, εἶναι ἡ πιό ὡραία καί ἡ πιό γλυκειά. Διότι στο θεῖο Βρέφος βλέπομε το χαμόγελο τοῦ Νέου Παιδίου, πού εἶναι ὁ πρό αἰώνων Θεός. 

          Ὅσοι δεχθοῦν τήν γλυκειά παρουσία τῆς ἀγάπης καί τό Θεϊκό χαμόγελο τοῦ Παιδίου, δηλαδή τα Χριστούγεννα, δέν θα τρέμουν οὔτε θά φοβοῦνται στή Δευτέρα καί ἔνδοξη Παρουσία. Χριστούγεννα. Γλυκειά παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πού ἐμφανίζεται ὡς ἄνθρωπος καί ὄχι ὡς ὑπεράνθρωπος. Ὄχι να κρίνη, ἀλλά νά σώση τὸν ἄνθρωπον ὡς Φιλάνθρωπος. Ἐάν ἐμφανιζόταν ὡς Ἄγγελος, θα ήταν θαυμαστός, χαροποιός καί ἀγαπητός, ὅμως δέν θά μποροῦσε να θυσιαστῆ γιά μᾶς. Καί ἄν ἀκόμη ερχόταν ὡς Οὐράνιο πρόσωπο, θά παρέμενε ἀπρόσιτος καί ἀπλησίαστος. 

        Ἐπῆρε ἀνθρωπίνη μορφή ΄΄ ἄνθρωπος γενόμενος ἀτρέπτως΄΄ διά: νά ἀνορθώση τόν πεσμένο ἄνθρωπο, να θεραπεύση τήν ἀρρωστημένη ἀνθρωπίνη φύσι, νά υἱοθετήση τά ἀποξενωμένα παιδιά, νά συμφιλιώση καί ἑνώση τόν πατέρα μέ τά παιδιά, να εἰρηνεύση τόν κόσμο, νά ἀνεβάση τόν ἄνθρωπο στόν Οὐρανό καί νά τόν καταστήση κληρονόμο τῆς Βασιλείας Του. 

         Τό νόημα καί τό περιεχόμενο αὐτό τῶν Χριστουγέννων, ἐκφράζεται ἐπιγραμματικά στά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου: Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος για να ἁγιάση την σάρκα. Καί ἐνῶ εἶναι Κύριος, παρουσιάζεται με μορφή δούλου. Γίνεται ἄνθρωπος ὁ Θεός, γιά νά κάνη τόν ἄνθρωπο Θεό Γλυκειά ή παρουσία τοῦ Χριστοῦ πού χαρίζει χαρά, εἰρήνη, ἐλπίδα. Παρουσιάστηκε σὰν ἄστρο μέσα στην κατασκότεινη νύχτα καί καθοδήγησε τούς Μάγους στήν προσκύνησι. 

          Τό Ἄστρο τῆς Βηθλεέμ μᾶς κατευθύνει και σήμερα. Ρίχνει μπροστά μας τόσο φῶς πού δέν θαμπώνει, ἀλλά μᾶς ὁδηγῆ στό δρόμο πρός τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμο. Ἀδελφοί μου, ἡ πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τα Χριστούγεννα, ἄς γίνη οὐσία τῆς ζωῆς μας. 

            Οἱ κοσμικοί καί τεχνικοί ἑορτασμοί, δέν είναι Χριστούγεννα. Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη καί ἡ μετάνοια, φέρνουν τον Χριστό μέσα μας. Κάνουν τήν ψυχή μας Φάτνη καί τήν ζωήν μας ἄστρο πού φωτίζει. 

           Ευχομαι μέ αὐτό τό πνεῦμα να ἑορτάσωμε τά Χριστούγεννα καί μέαὐτό τόν τρόπο, πίστι, ἀγάπη καί μετάνοια, θα ζήσωμε τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας.

Εὐχέτης πρός Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

+Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 47η 
ΚΥΡΙΑΚΗ 22.12.2024 
ΟΔΗΓΟΙ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ"

          Η σημερινή Κυριακή μέ τά άναγνώσματά της, μᾶς εἰσάγει στήν Ἑορτή τῆς Γεννήσεως. Τά ὀνόματα πού ἀκούσαμε ἀποτελοῦν τήν γενεαλογίαν κατά σάρκα τοῦ Ἰησοῦ. Είναι ή σκάλα πού έχρησιμοποίησε να κατέβῃ στήν γῆ, διά να γίνῃ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί υἱός τοῦ ἀνθρώπου. 

              Ὁ Μέγας Βασίλειος διά τήν Ἑορτή θά μᾶς εἰπῇ: 

 «Ὁ Θεός δέν ἦλθε στήν γῆ μέ μορφή Θεοῦ, διά νά μή φοβίσῃ τόν ἀδύνατο, ἀλλά ἦλθε με μορφή δούλου, διά να ἐλευθερώση τό υποδουλωμένο γένος τῶν ἀνθρώπων. Ποιός λοιπόν είναι τόσο ἀχάριστος καί τόσο άδιάφορος, ὥστε νά μή χαρῇ καί εὐφρανθῇ στήν παροῦσα Ἑορτή; Εἶναι Ἑορτή ὅλης τῆς κτίσεως. Αὐτή στόν κόσμο χαρίζει τά υπερκόσμια. Ἀστέρες τρέχουν στόν οὐρανό καί μάγοι κινοῦνται στήν γῆ. 

           Ἄς ἀφήσωμε καί ἐμεῖς φωνή ἀγαλλιάσεως. Ἄς όνομάσωμε τήν Ἑορτή Θεοφάνεια καί Γενέθλια. Ἄς ἑορτάσωμε τα σωτήρια τοῦ κόσμου, τα γενέθλια τῆς ἀνθρωπότητος. Σήμερα έλύθη ή καταδίκη τοῦ Ἀδάμ. Πηδάει ή καρδιά μου καί πλημμυρίζει ὁ νοῦς, ἀλλά ἡ γλῶσσα μου είναι κοντή καί ὁ λόγος μου φτωχός, διά νά διακηρύξουν τήν ὑπερβολική μου χαρά.» Ἔτσι ἐκφράζεται ὁ Μέγας Βασίλειος, πού κατανοεῖ τήν σημασία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. 

       Καί σ' ἐκείνους πού ἐρευνοῦν τό μυστήριο καί ἐρωτοῦν τί εἶναι ὁ Χριστός καί πῶς γεννήθηκε, ἀπαντᾶ: 

       «Τέλειος Θεός ὁ Πατήρ, τέλειος Θεός καί ὁ Υἱός. Πιστεύεις ὅτι ἔχει γεννηθεῖ; Μή ζητᾶς πῶς ἐγεννήθη. Μή ζητᾶς αὐτά πού δέν θά βρῆς ποτέ. Μήν ρωτᾷς τήν γῆ, οὔτε τόν οὐρανό, οὔτε τούς αἰῶνες. Διότι πρίν ἀπ' ὅλα αὐτά ὑπῆρχε ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ. Μήν ἐξετάζεις λοιπόν τά πρόσκαιρα, διά να μάθῃς διά τόν αιώνιον Θεόν, διότι ὄχι μόνον δέν θά μάθῃς, ἀλλά θά γίνῃς περίγελος καί ἀξιολύπητος διά τήν ἀνοησία καί τήν τόλμη σου.» 

       Καί σέ ἐκείνους πού μέ πίστι θέλουν νά μάθουν, ὄχι τό πῶς ἀλλά τό διατί, ὁ Μέγας Βασίλειος μέ ἕνα παράδειγμα θά τούς ἐξηγήσῃ καί θά τούς εἰπῇ: 

    «Ὁ Θεός ἦλθε στήν γῆ κοντά στούς ἀνθρώπους, ὄχι μέ φλόγες καί σάλπιγγες, ὅπως φανερώθηκε στο Σινᾶ, ἀλλά ἔλαβε σῶμα καί μέ καταδεκτικότητα καί ἀγάπη συνανεστράφη μέ τούς ἀνθρώπους πού ἔγινε ὅμοιος μέ αὐτούς. 

        Πῶς κατά τήν ἐνανθρώπησι δέν ἐπῆρε καί τίς ἀνθρώπινες αδυναμίες; Σοῦ ἀπαντῶ: 

Το σίδερο εἶναι μαῦρο καί κρύο. Ὅταν μπῇ στήν φλόγα, κοκκινίζει καί θερμαίνεται χωρίς νά μαυρίζῃ καί νά κρυώνῃ τήν φωτιά. Καί στο Χριστό ή ἀνθρωπίνη σάρκα ἐπῆρε τίς ἰδιότητες τῆς Θεότητος, χωρίς να μεταδώσῃ τίς ἀνθρώπινες άδυναμίες στήν Θεότητα.» 

Καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θά συμπληρώσῃ: 

       «Στήν Θεία Γέννησι, βλέπω μυστήριο παράδοξο. Δέν ζητῶ νά μάθω πῶς ἐγεννήθη. Μοῦ εἶναι ἀρκετό πού γνωρίζω ὅτι πράγματι ἐγεννήθη. Ὅπου ὁ Θεός θέλει, ἐκεῖ νικᾶται τῆς φύσεως ή τάξις. Η προαιώνια γέννησις στόν Οὐρανό εἶναι ἀληθινή καί ἡ ἐν χρόνῳ ἐπί γῆς ἀψευδής. Ἀληθινά ὁ Θεός γεννήθηκε ἐκ Θεοῦ καί ἀληθινά ὁ ἴδιος ἐγεννήθηκε ἄνθρωπος ἐκ Παρθένου. Δέν ἐρευνῶ τό μυστήριο, άλλά τό πιστεύω. Καί μέ τήν σιωπή το τιμῶ. Δέν εἶναι φυσικό τό πρᾶγμα, ἀλλά ὑπερφυσικό τό θαῦμα. Ἥργησε ή φύσις καί ἐνήργησε ή βούλησις τοῦ Δεσπότου. Ὦ ἀνέκφραστη Χάρις!» 

      Άδελφοί μου, Μέ τόση δύναμι καί ἀκρίβεια θεολογοῦν οἱ Πατέρες. Καί μέ τόση προσοχή προχωροῦν. Δέν ἐρευνοῦν, ἀλλά πιστεύουν καί δέν συζητοῦν, ἀλλά μέ τήν σιωπή τιμοῦν. Ἄς τούς ἀκολουθήσωμε καί θά μᾶς ὁδηγήσουν στόν Χριστό. Ἄς τούς προσέξωμε καί θά μᾶς βοηθήσουν να γνωρίζωμε καί νά ἑορτάσωμε ὅπως πρέπει τά Χριστούγεννα.

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 46η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 15.12.2024 

"ΦΤΕΡΩΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ" 

             Μετά ἀπό τήν ἀπόδειξι τῆς πίστεως τοῦ Άβελ καί τοῦ Ενώχ καί τῆς ἀμοιβῆς αὐτῶν, ὁ Χρυσόστομος προχωρεῖ στο συμπέρασμα καί τήν έφαρμογή του ἀπό ἐμᾶς, γιά νά λάβουμε καί ἐμεῖς δία τῆς πίστεως τήν άμοιβήΓράφει: 

         «Ἀφοῦ λοιπόν έχουμε μισθαποδότη, ἆς τά κάνωμε ὅλα γία νά μήν στερηθοῦμε τούς μισθούς που δίδονται ὡς άμοιβή γία τήν ἀρετή, καθ' ὅσον εἶναι ἄξια πολλῶν δακρύων ή περιφρονήσις μιᾶς τέτοιας αμοιβῆς, ή περιφρονήσις μιᾶς τέτοιας ανταποδόσεως. Διότι, ὅπως σ' αὐτούς πού τόν ἀναζητοῦν γίνεται μισθαποδότης ὁ Θεός, έτσι καί σ' αυτούς που δέν τόν ἀναζητοῦν γίνεται τιμωρός.»          

          Μετά από αὐτό τό συμπέρασμα, συνιστᾷ τήν ἀναζητήσι τοῦ Θεοῦ. Νά ζητοῦμε καί θά εὑροῦμε. Θέτω τό ἐρώτημα: 

       «Πως ὅμως εἶναι δυνατόν να εὕρει κανείς τόν Κύριον;» Καί δίνει τήν άπαντήσι λέγων:        «Σκέψου ὅτι ὁ χρυσός εὐρίσκεται μέ πολύ κόπο. Ὅπως άναζητοῦμε τό χαμένο πρόβατο, ἔτσι ἄς αναζητήσωμε τόν Θεόν.» 

        Καί ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα: 

    «Ἄς υποθέσωμε ὅτι έχουμε χάσει το παιδί μας. Περιερχόμεθα γῆ καί θάλασσα. Θεωροῦμε δευτερεύοντα τά χρήματα καί ὅλα τά ἄλλα εμπρός στήν ἔρευνα γία τήν εὕρεσι τοῦ παιδιοῦ μας. Καί ὅταν τό βροῦμε τό κρατᾶμε, τό σφίγγομε στήν ἀγκαλιά μας καί δέν τό ἐγκαταλείπομε. Ὅπως λοιπόν ἀναζητεῖς τά χρήματα ἤ τό παιδί σου, ἔτσι ἀναζήτησε καί τόν Θεό. Πραγματική ἀναζήτησι Χριστοῦ ὁρίζεται ή μεγάλη καί συνεχής προσπάθεια, διότι είναι πολλά τά ἐμπόδια πού ἐπισκοτίζουν τήν ἀναζήτησι» 

        Ἐπακολουθοῦν τρόποι ἀναζήτήσεως τοῦ Θεοῦ: 

     «Εάν κατεβοῦμε βαθειά στήν γῆ, δέν βλέπομε τόν ἤλιο. Ἔτσι κι εδώ, ἄς θάψωμε τόν ἑαυτό μας στόν βυθό τῶν πονηρῶν ἐπιθυμιῶν. Ἐάν τόν θάπτομε στο σκοτάδι τῶν παθῶν καί τῶν βρώμικων πραγμάτων, μόλις καί μετά βίας μποροῦμε νά σηκώσωμε τό κεφάλι καί νά δοῦμε. Ἂς ἀποτινάξωμε λοιπόν τό χῶμα, ἄς ἄς πετάξωμε ἀπό ἐπάνω μας τό πυκνό σκοτάδι πού δέν μᾶς ἀφήνει νά ἰδοῦμε.» 

         Καί ἐρωτᾷ: «Πώς διαλύεται αὐτή ή νεφέλη;» 

         Καί ἀπαντᾷ: 

      «Εάν ἐλκύσωμε πρός ἐμᾶς τίς ἀκτῖνες τοῦ νοητοῦ ἠλίου τῆς δικαιοσύνης, ἐάν υψώσωμε τά χέρια μας πρός τόν οὐρανόμαζί μέ τό νοῦ καί τήν καρδία μας ὕψωσε τήν διάθεσί σου καί αὐτή μέ τήν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά σε κάνῃ ἀνάλαφρο καί πιό ύψηλό από κάθε φτερό.» 

       Τέτοια φτερά ἄς κατασκευάσωμε καί μ' αὐτά θα μπορέσουμε νά ὑψωθοῦμεΤέτοιος εἶναι ὁ νοῦς. Ὅταν φτερωθῇ, ὅταν απαλλαγῇ ἀπό τις βιοτικές μέριμνες, ύπερβαίνει τα πεπυρωμένα βέλη τοῦ διαβόλου καί ανεβαίνει ύψηλά στόν ουρανό καί στόν Θεό. 

ΑΜΗΝ

45η ΚΥΡΙΑΚΗ 08.12.2024
"ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΕΝΩΧ"

          Ὁ Ενώχ διά τῆς πίστεως εὐαρέστησε τόν Θεόν καί μετετέθη στόν οὐρανό χωρίς να πεθάνῃ. Αὐτό εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο μετά τόν Ἄβελ πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά στηρίξῃ τήν διδασκαλία του “περί πίστεως". 

          Σχόλια τοῦ Χρυσοστόμου στόν Ενώχ εἴδαμε στήν προηγούμενη ὁμιλία. Σήμερα θά ἰδοῦμε σχόλια συγχρόνων θεολόγων περί τοῦ Ενώχ. Γράφουν:           

«Μεγίστην πίστιν ἐπέδειξε ὁ Ενώχ, ἐπειδή ἐπίστευσε ὅτι ὁ Θεός εἶναι μισθαποδότης. Διά τῆς μεταθέσεως τοῦ Ἐνώχ, ὁ Θεός ἐδίδαξε τό ἀνθρώπινον γένος: 

           1. Ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλος κόσμος, εἰς τόν ὁποῖον μετετέθη ὁ Ἐνώχ καί εἰς τόν ὁποῖον εἰσέρχονται ἅπαντες οἱ ἀποθνήσκοντες. 

         2. Ὅτι εἰς ἐκεῖνον τόν κόσμον δύναται νά συνυπάρχῃ μετά τῆς ψυχῆς καί τό σῶμα, υφιστάμενον μεταβολῶν, προσαρμοζόμενον αὐτό εἰς τάς νέας συνθήκας τοῦ οὐρανοῦ. 

          3. Ὅτι οἱ δίκαιοι δέν πρόκειται ἁπλῶς καί μόνον νά ὑπάρχουν, ἀλλά ἐπιφυλάσσεται εἰς αὐτούς πλούσια καί γενναιόδωρος άνταμοιβή τῆς ὑπακοῆς των εἰς τόν Θεόν.» 

Καί συνεχίζονται τά σχόλια: 

         «Η πλεονάσασα ἁμαρτία ἐπί Νῶε εἶχε ἤδη ἀρχίσῃ ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἐνώχ, ὁ ὁποῖος ἦταν προπάππος τοῦ Νῶε. Ἐν μέσῳ δὲ τῆς διεφθαρμένης ἐκείνης γενεᾶς ζήσας ὁ Ἐνώχ, δέν παρεσύρθη ὑπό τῆς κακίας αὐτῆς τῆς γενεᾶς, ἀλλά, μείνας πιστός εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Θεοῦ, ἐχρημάτισε ἐν μέσῳ τῆς γενεᾶς αὐτῆς κήρυκας δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Ἐντεῦθεν καί μετετέθη, διά νά ἐπιβεβαιωθῇ ἐπισημότατα, ἀφ' ἑνός μέν ὅτι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του ἦταν θεοφιλής, τόν ὁποῖον ἔπρεπε καί οἱ λοιποί να μιμηθοῦν, ἀφ' ἑτέρου δέ να διδαχθοῦν οἱ ὑλόφρονες σύγχρονοι τοῦ Ενώχ ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξαφανίζεται ἐν τῷ τάφω.» 

       Εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἐνώχ, ὁ Παῦλος ἐφαρμόζει τήν γενική αρχή, καθ' ἤν εἶναι ἀδύνατον να εὐαρεστήσῃ κανείς τόν Θεόν ἄνευ πίστεως. Ἡ πίστις πού ζητοῦσε ὁ Θεός καί ἐπέδειξε ὁ Ενώχ ἀποτελεῖται ἀπό δύο στοιχεῖα: 

   «Πρῶτον ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός καί σέ ἐκείνους πού πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει εἶναι μισθαποδότης. Δέν βλέπομε τόν Θεόν. Παρά ταῦτα πρέπει νά πιστεύομε ὅτι ὑπάρχει. Η πίστις ὅμως αὐτή περί ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ δέν ἀρκεῖ, ἀλλά πρέπει να είναι ζῶσα καί νά ἀποτελῇ χαλινόν χρυσοῦν, χαλινόν συγκρατοῦντα ἡμᾶς ἀπό τῆς ἁμαρτίας, ἐλατήριο δέ ισχυρόν, πού θά μᾶς ὠθῇ εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ἀρετή αὐτή εἶναι ὁδός ἀσφαλής, πού μᾶς φέρει εἰς τόν Θεόν.» 

     Ὁ Ενώχ, ὁ Χρυσόστομος καί οἱ θεολόγοι μᾶς παρέχουν ὀρθή διδασκαλία “περί πίστεως", πού δι' αὐτῆς εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Ἂς εὐχόμεθα ὁ Θεός νά μᾶς δίνῃ πίστιν καί νά τήν αὐξάνῃ, διά νά εὐαρεστοῦμε καί ἐμεῖς τόν Θεόν. 

ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 44η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 01.12.2024 "ΠΙΣΤΙΣ - ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΙΣ - ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ ΕΝΩΧ" 

             Μέ παραδείγματα ἀπό ἀνθρώπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει περί πίστεως καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐγκωμιάζει ἀλλά καί βεβαιώνει διά τήν ἀξίαν καί ἀμοιβήν τῆς Πίστεως. 

             Ἄρχισε μέ τήν πίστιν τοῦ Ἄβελ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ, τόν ὁποῖον ἐσκότωσε ἀπό φθόνο ὁ ἀδελφός του Κάϊν καί συνεχίζει ὁ Παῦλος μέ τήν πίστιν τοῦ Ἐνώχ στήν πρός Εβραίους έπιστολήν καί γράφει:

          «Ἐξ αἰτίας τῆς πίστεώς του ὁ Ενώχ μετατέθηκε ζωντανός, γιά νά μή γνωρίσει τόν θάνατο. Ἔτσι δέν τόν εὑρίσκουν ἐδῶ, διότι τόν μετέθεσε ὁ Θεός» Ἐπαὐτοῦ ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ:

              «Πρίν μετατεθεῖ, εἶχε δοθῇ μαρτυρία ὅτι εἶχε εὐαρεστήσει τόν Θεό, διότι χωρίς πίστι εἶναι ἀδύνατον να εὐαρεστήσῃ κανείς τόν Θεόν. Ἐκεῖνος πού προσέρχεται στόν Θεό, πρέπει πρῶτα να πιστέψῃ ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός καί ὅτι ὁ Θεός αμοίβει ἐκείνους πού ψάχνουν νά τόν βροῦν.» 

             Συγκρίνοντας τήν πίστιν τοῦ Ἄβελ μέ τήν πίστιν τοῦ Ενώχ, ὁ Χρυσόστομος γράφει: 

            «Ὁ Ενώχ ἔδειξε μεγαλύτερη πίστι ἀπό τόν Ἄβελ, διότι, ἄν καί ἔζησε μετά ἀπό τόν Ἄβελ, ὅμως ἐκεῖνα πού συνέβησαν σε ἐκεῖνον ἦσαν ἱκανά νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό. Ἂν καί ὁ Θεός τιμήθηκε ἀπό τόν Ἄβελ, ὅμως δέν τόν βοήθησε ὁ Θεός. Καί ὅμως δέν ἐσκέφθηκε αὐτό, ἀλλά, ἀφοῦ τά ξεπέρασε ὅλα, ἐπίστεψε ὅτι ὑπάρχει Θεός καί ὁπωσδήποτε εἶναι μισθαποδότης, ἄν καί δέν ἐγνώριζε τίποτα περί ἀναστάσεως. 

             Ὁ Ενώχ, ἄν καί δέν ἐγνώριζε τίποτε ἀπό αὐτά, ἄν καί δέν εἶχε κανένα παράδειγμα να μιμηθῇ, εὐαρέστησε τόν Θεό, διότι ἐπίστευε ὅτι ὁ Θεός εἶναι μισθαποδότης. 

Καί συνέβαινε τό ἐξῆς: 

        Ο λογισμός ἄλλα ὑπαγόρευε, ή πίστις ὅμως τά ἀντίθετα ἔβλεπε. Ὁ Ενώχ ὅμως μετατέθηκε ἐξ αἰτίας τῆς εὐαρεστήσεως καί αἰτία αὐτῆς ἦταν ἡ πίστις του, διότι, ἄν δέν ἤξερε ὅτι θά ἀμοιφθῇ, πῶς εὐαρέστησε τόν Θεόν; Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅποιος πιστέψει ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὡς ἀνταπόδοσι, θα λάβει τίς ἀμοιβές.» Στήν ἀπορία πολλῶν πῶς ὁ Ἐνώχ δέν ἀπέθανε καί ποῦ καί πῶς μετατέθηκε, ὁ Χρυσόστομος άπαντᾶ: 

           «Τό ὅτι ὁ Προφήτης Ηλίας ἀνελήφθη ὡς εἰς Οὐρανόν καί ὁ Ἐνώχ μετετέθη, το λένε οἱ Γραφές καί ἐπομένως εἶναι καί τά δύο ἀληθινά Καί ἡ μετάθεσις ζώντων ἔγινε, διά νά λάβῃ ὁ ἄνθρωπος τήν ἐλπίδα τῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου καί τῆς καταλύσεως τῆς διαβολικῆς ἐξουσίας.» 

         «Καί ὅπως ὁ πατέρας νουθετεῖ τό παιδί του, ἔτσι καί ὁ Θεός ἔδειξε ὅτι ἔχει καταργηθῇ ὁ θάνατος. Καί πρῶτα ἀφήνει να πεθάνει ὁ δίκαιος Ἄβελ καί μέ αὐτό να ἐκφοβήσῃ τόν πατέρα του, Ἀδάμ, καί ἔτσι να δείξῃ ἀμέσως ὅτι ἡ ἀπόφασις πού ἐλήφθη στόν παράδεισο εἶναι σταθερή. Ἐνῶ τόν Ενώχ τόν μετέθεσε ζωντανό καί μέ τήν μετάθεσιν αὐτή ἤθελε ὁ Θεός να αυξήσῃ τόν ζῆλο ὥστε νά τόν εὐαρεστοῦν.» 

      Καί τό δίδαγμα καί ή συμβουλή τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἀφοῦ λοιπόν ἔχομε μισθαποδότην, ἄς τά κάνωμε ὅλα, διά νά μή στερηθοῦμε τούς μισθούς πού δίδονται ὡς άμοιβή διά τήν ἀρετήν.»

ΟΜΙΛΙΑ 43η 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 24.11.2024 

 "Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΟΥ ΑΒΕΛ " 

 Τήν πίστι διδάσκει ὁ Παῦλος καί τήν ἀξία καί δύναμή της προβάλλει καί συνιστᾶ, διά νά στηρίξη, παρηγορήση καί ἐνισχύση τούς Ἐβραίους καί ὅλους τούς πιστεύοντας. Καί μετά τήν θεωρία περί πίστεως, ἔρχεται σε παραδείγματα ἀνθρώπων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μέ πρῶτο τόν δίκαιον Ἄβελ. 

 Ἐπ' αὐτοῦ ὁ Χρυσόστομος θά ἀναπτύξη τό θέμα τῆς πίστεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἄβελ καί θά εἰπῇ: ΄΄Ὁ πιστός καί ἔνδοξος ἄνδρας εἶναι ἰσάξιος τῆς οἰκουμένης καί μ' αὐτόν δέν μπορεῖ νά συγκριθῇ ὁ κόσμος΄΄. 

 Καί προσθέτει: 

 ΄΄Εξ' αἰτίας τῆς πίστεώς του ὁ Ἄβελ προσέφερε καλύτερη θυσία στό Θεό. Καί ἀναφέρει πρῶτα ἐκεῖνον πού κακοποιήθηκε ἀπό τόν ἀδελφό του, ἄν καί σέ τίποτε δέν τόν ἀδίκησε, ἀλλά τόν ἐφθόνησε ἐξ' αἰτίας τῆς πίστεώς του, πού ἐπέτυχε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ. Ἐτίμησε ὁ Ἄβελ τόν Θεόν καί ή προθυμία εἶναι ὁλοφάνερη μέ τήν θυσία πού ἔκανε. Οἱ ἀμοιβές ὅμως δέν τοῦ δόθηκαν ἀκόμη, δηλαδή ἡ ἀνάστασις. 

Επομένως ὁ Ἄβελ καί σωστά καί καλά δῶρα προσέφερε καί ἀντί γιά ἀμοιβή τήν σφαγή ἀπό τό χέρι τοῦ ἀδελφοῦ του καί τήν καταδίκη πού ὑπέμεινε ὁ πατέρας (Ἀδάμ) ἐξ' αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, τήν δέχεται ὁ πρωτότοκος υἱός Ἄβελ. Καί τό φοβερό εἶναι, ὅτι ἔπαθε πρῶτα ἀπό τόν ἀδελφό του τό φόνο από φθόνο΄΄.

 Καί ὁ Χρυσόστομος θά ἐξηγήσῃ τήν πίστι τοῦ Ἄβελ λέγοντας:

 ΄΄Αὐτά τά ἔκανε χωρίς νά τά ἰδῇ καί διδαχθῇ ἀπό κανένα. Ὁ Θεός βλέπει καί βραβεύει τήν πίστι τοῦ Ἄβελ καί τόν ὀνομάζει δίκαιον. Καί ὅτι εἶναι δίκαιος φαίνεται ἀπό τήν φωτιά πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί κατέκαυσε τά θυσιαζόμενα. Καί τονίζει, αὐτό εἶναι πράγματι πίστις. Δέν εἶδε θαύματα γιά νά πιστεύση ὅτι θά λάβη ἀνταμοιβή γιά καλά ἔργα. Προτίμησε τήν ἀρετή, ὁρμώμενος μόνο από πίστι. Καί ὁ μέν ἀδελφός τόν ἐφόνευσε, ἐκεῖνος ὅμως ἐξακολουθεῖ νά ζῇ καί νά ὁμιλῇ. 

Τόν ἐφόνευσε, ἀλλά δέν ἐφόνευσε μαζί τήν δόξα καί τήν τιμή. Διότι ὅσο μεγαλύτερα εἶναι τά παθήματα, τόσο μεγαλύτερη θά εἶναι καί ἡ δόξα. Ἀπόδειξις δέ ὅτι ζῇ καί ὁμιλεῖ εἶναι τό ὅτι ἀπό ὅλους δοξάζεται, θαυμάζεται καί μακαρίζεται, ὅπως ὁ οὐρανός χωρίς νά ὁμιλῇ, μόνον μέ τό νά φαίνεται, ἔτσι καί ὁ δίκαιος ὅταν μνημονεύεται. Κανένας λόγος δέν κατορθώνει τόσο μεγάλα πράγματα, ὅσο τά παθήματα΄΄. 

 Καί κλείνει τό ἐγκώμιο τῆς πίστεως τοῦ Ἄβελ μέ τό ἐξῆς: ΄΄Καί γιά τήν πίστιν του αὐτή, ἄν καί ἀπέθανε, έξακολουθεῖ ἀκόμη νά ζῇ καί νά ὁμιλῇ διά νά μᾶς εἰπῇ: Καί ἐσεῖς ἐάν πιστεύετε θά ζήσετε αἰώνια΄΄.

ΟΜΙΛΙΑ 420 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 17.11.2024 

 "ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ''

 Ἡ Πίστις εἶναι βασική αρετή καί προϋπόθεσις σωτηρίας. Δι' αὐτό ὁ Παῦλος ἀσχολεῖται μέ τήν πίστι στίς ἐπιστολές του καί ίδιαιτέρως στήν πρός Ἐβραίους, μέ παραδείγματα Ἁγίων πού διεκρίθησαν γιά τήν πίστι τους καί τούς προβάλλει ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν. 

 Καί ὁ Χρυσόστομος, στίς ὁμιλίες του ἀναφέρεται στήν πίστι. Καί στήν εἰσαγωγή του σχετικά μέ τήν πίστι, θά μᾶς εἰπῇ: 

 ΄Η πίστις χρειάζεται γενναία καί νεανική ψυχή, ὥστε νά ξεπερνᾶ ὅλα τά αἰσθητά καί νά ὑπερβαίνῃ τήν ἀδυναμιαν τῶν ἀνθρωπίνων λογισμῶν. Διότι δέν εἶναι δυνατόν μέ ἄλλον τρόπον νά γίνῃ κανείς πιστός, ἐάν δέν ὑψώσει τόν ἑαυτόν του ἐπάνω ἀπό τήν κοινή συνήθεια. Ἐπειδή λοιπόν οἱ ψυχές τῶν Ἐβραίων ἦσαν έξασθενημένες, ἄρχισε ὁ Παῦλος ἀπό τήν πίστι. Καί ἐπειδή ἐξ' αἰτίας τῶν παθῶν καί τῶν θλίψεων ὀλιγοψυχοῦσαν, μικροψυχοῦσαν καί διασαλεύοντο, κατ' αρχήν τούς ἐνθάρρυνε λέγοντάς τους: 

«θά θυμόσαστε τίς προηγούμενες ἡμέρες» καί ἐπρόσθετε ὅτι ἡ πίστις κάνει πραγματικά ἐκεῖνα πού ἐλπίζομε καί βεβαία ἐκεῖνα πού δέν τά βλέπομε τώρα. Τούς ένθαρρύνει ἀπό τούς προπάτορες, τούς μεγάλους ἄνδρες, τούς θαυμαστούς ἐκείνους πιστούς καί μέ αὐτά εἶναι σάν νά τούς λέει: «Εάν τά ἀγαθά εὑρίσκοντο μπροστά στά πόδια μας, ὅλοι θά ἐσώζοντο διά τῆς πίστεως καί πολύ περισσότερο ἐμεῖς»΄΄. Ἐπειδή ή πίστις εἶναι ἀπαραίτητη, ἀλλά δύσκολη, ὁ Χρυσόστομος θά ἐπιμείνῃ καί μέ παραδείγματα θά ἀποδείξῃ τήν πίστι μέ αὐτά. Ἔτσι θά συνεχίση λέγοντας: 

 Ὁ Παῦλος προτρέπει τούς Εβραίους, ἀρχίζοντας ἀπό μία ἔννοια πού εἶναι ἀποδεκτή ἀπό ὅλους. Ἐπειδή ή πίστις έκατηγορεῖτο τότε σάν πρᾶγμα πού δέν ἀποδεικνύεται καί ὅτι ἦταν πρᾶγμα ἀπατηλό, γι' αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι τά μεγαλύτερα πράγματα κατορθώνονται μέ τήν πίστι καί ὄχι μέ τούς λογισμούς΄΄. 

Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα: 

 ΄΄Μέ τήν πίστι κατανοοῦμε ὅτι οἱ κόσμοι ἐδημιουργήθηκαν μέ τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἔχουν γίνῃ τά βλεπόμενα από μή βλεπόμενα. Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Θεός ἀπό τό τίποτα ἔκανε αὐτά πού ὑπάρχουν. Ἀπό ἐκεῖνα πού δέν ἐφαίνοντο, αὐτά πού φαίνονται, ἀπό ἐκεῖνα πού δέν ὑπῆρχαν, αὐτά πού ὑπάρχουν. Ἔτσι μέ τήν πίστι κατανοοῦμε ὅτι οἱ κόσμοι ἔγιναν μέ τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ. 

Αὐτό εἶναι ή πίστις΄΄. Μετά ἀπό τήν γενική αὐτή παρατήρησι πίστεως, στήν συνέχεια μεταφέρει τό λόγο σέ πρόσωπα καί αὐτά θά ἰδοῦμε στόν ἑπόμενο λόγο.

ΟΜΙΛΙΑ 41η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 10.11.2024 

 "ΑΣ ΒΑΛΩΜΕ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ" 

 Οἱ ἄνθρωποι ἔχομε τήν συνήθεια να κρίνωμε, μέ τήν δικαιολογία ὅτι δέν κατακρίνομε καί ἄλλοι εὐχαρίστως νά ἀκοῦνε καί ἔτσι τό κακό γίνεται τριπλό. Ὁ ἕνας διηγεῖται, ὁ δεύτερος ἀκούει καί ὁ τρίτος συκοφαντεῖ. 

Μέ τό θέμα αὐτό θά ἀσχοληθῇ ὁ Χρυσόστομος καί μέ τήν ἀνάλυση πού θά μᾶς κάνῃ, θά πιστέψωμε ὅτι ἡ κρίσις, λίαν ἐπιεικῶς, είναι φλυαρία, ὁπωσδήποτε ὅμως εἶναι ἁμαρτία. Ἄς τήν προσέξωμε: 

 Ὅταν πιστέψης αὐτά πού λέγονται κατά τοῦ ἀδελφοῦ σου, τότε οὔτε πρέπει νά τά διαδώσης καί ἀσφαλῶς θά ἀποδείξης ὅτι δέν τά πιστεύεις. Παντοῦ, μόνον τόν ἑαυτόν σου νά σκέπτεσαι, μήπως κατακριθῆς ἀπό τόν Θεόν. Νά φοβᾶσαι μήπως κατακριθῆς γιά τήν φλυαρία σου. Ἐσύ ὅμως μέ τό νά κακολογήσης τό θέμα, ἐμεγάλωσες τό κακό. Αὐτό ἔχει τήν δύναμι νά μᾶς καταστρέψη. 

Γι' αὐτό ὁ Χριστός ἔλεγε: 

΄΄Μή κρίνετε γιά νά μή κριθῆτε. Ἄς βάλωμε λοιπόν στό στόμα μας θύρα καί κλειδαριά. Διότι ἀπό τήν φλυαρία προῆλθαν μύρια κακά. Σπίτια άνατράπηκαν, φιλίες διασπάστηκαν καί πολλά ἄλλα κακά συνέβησαν. Μήν ἀσχολεῖσαι ἄνθρωπε μέ περιέργεια μέ τά θέματα τοῦ πλησίον σου! Ἀλλά εἶσαι φλύαρος. Ἔχεις αὐτό τό ἐλάττωμα; Λέγε τά δικά σου στό Θεό καί ἔτσι τό ἐλάττωμα θά γίνῃ πλεονέκτημα. Λέγε τό δικό σου πρός τούς φίλους καί σ' αὐτούς πού ἔχεις περισσότερο θάρρος, γιά νά προσευχηθοῦν γιά τίς ἁμαρτίες σου. Ἀντί νά εἰπῆς τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, ὄχι μόνο δέν ἐκέρδισες τίποτα, ἀλλά ἔχασες. 

 Ἄν ἐξομολογηθῆς τίς δικές σου ἁμαρτίες στόν Κύριον, θά ἔχης μεγάλο μισθό. Θέλεις νά κρίνης; Κρίνε τά δικά σου, κανείς δέν θά σέ κατηγορήσῃ ἐάν ἐσύ καταδικάσης τόν ἑαυτόν σου. Ἀπεναντίας, θά σέ κατηγορήσουν διότι δέν καταδικάζεις τόν ἑαυτόν σου θά σε κατηγορήσουν, διότι δέν ἐλέγχεις τόν ἑαυτόν σου. Εἶδες κάποιον νά ὀργίζεται, νά παραφέρεται ἤ νά κάνη κάτι παράλογο καί ἁμαρτωλό; Θυμήσου ἀμέσως καί ἐσύ τά δικά σου καί τότε οὔτε ἐκεῖνα ὑπερβολικά θά καταδικάσης, ἀλλά καί τόν ἑαυτόν σου θά ἐλευθερώσης ἀπό τό φορτίο τῶν σφαλμάτων πού ἔχεις διαπράξει΄΄.

 Καί τό δίδαγμα, μέ τήν προτροπή καί τήν εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχη:

 ΄΄Ἄς ρυθμίζωμε ἔτσι τήν ζωήν μας, ἄς ἀσχολούμεθα ἔτσι μέ τήν ζωή μας καί ἄν κατακρίνωμε τούς ἑαυτούς μας, ἴσως δέν θά διαπράξωμε πολλές ἁμαρτίες. 

Ἀπεναντίας θά κάνωμε πολλά καλά μέ τό νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς καί μετριόφρονες καί τότε θά ἀπολαύσωμε ὅλα τά άγαθά πού ἔχει ὑποσχεθῆ ὁ Θεός σ' ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν΄΄ 

ΟΜΙΛΙΑ 407 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 03.11.2024

 "ΑΚΟΥΣΕ ΛΟΓΟΝ ΣΟΦΟΥ 

 Στό Εὐαγγέλιο ὑπάρχουν άρκετά σημεῖα πού γίνεται λόγος γιά τήν Δευτέρα Παρουσία καί τήν παγκόσμιο Κρίσι. Καί οἱ διδασκαλίες αὐτές δέν ἔχουν σκοπό νά μᾶς φοβίσουν, ἀλλά νά μᾶς πληροφορήσουν καί διαφωτίσουν περί τῶν περιστατικῶν τῆς ἄλλης ζωῆς, ὥστε νά γνωρίζωμε τί μᾶς περιμένει καί ἀναλόγως νά πράξωμε, διά νά ἀποφύγωμε τήν κόλασι καί νά κερδίσωμε τόν Παράδεισο. 

Ὁ Χρυσόστομος θά ἀναφερθῇ στό θέμα αὐτό καί παραδειγματικά θά εἰπῇ: 

΄΄Πλησιάζει ἡ ἡμέρα τῆς Κρίσεως καί ἄς φοβηθοῦμε. Πολύ θά μετανοήσωμε ἐκεῖ, ἀλλά μετά τόν θάνατο κανείς δέν θά μπορέσῃ νά ἐξομολογηθῇ γιά νά συγχωρηθῇ, διότι ὅ,τι κάνομε ἐδῶ ἔχει δύναμι, ἐνῶ ἐκεῖ ὅ,τι θά κάνωμε, δέν ἔχει΄΄.

 Καί ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα: 

 ΄΄Πές μου, ἐάν κάποιος μᾶς τοποθετοῦσε γιά λίγο χρόνο σέ ἀναμμένο καμίνι, δέν θά κάναμε τά πάντα γιά νά ἀπαλλαγοῦμε κι' ἄν ἀκόμη χρειαζόταν νά προσφέρωμε χρήματα ἤ νά γίνωμε καί δοῦλοι; Πόσοι πού προσβλήθηκαν ἀπό φοβερές ἀσθένειες θά προτιμοῦσαν νά δώσουν τό πᾶν, γιά νά ἀπαλλαγοῦν καί θεραπευθοῦν ἀπό αὐτές, ἐφ' ὅσον βέβαια ὑπῆρχε δυνατότητα ἐκλογῆς; Ἐάν λοιπόν ἐδῶ μία ὀλιγοχρόνια ἀσθένεια, τόσο πολύ μᾶς ἀπασχολεῖ καί μᾶς στενοχωρεῖ, τί θά κάνωμε ἐκεῖ, ἀφοῦ σε τίποτα δέν θά μᾶς ὠφελήσῃ ἡ μετάνοια; Ἀπό πόσα κακά καί ἁμαρτίες τώρα εἴμαστε γεμᾶτοι καί δέν τό αἰσθανόμαστε; Δαγκώνομε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, κατατρωγόμαστε άδικώντας καί κατηγορώντας καί διαβάλλοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἐπειδή μᾶς ἀπασχολεῖ καί μᾶς πληγώνει ή δόξα καί ἡ εὐτυχία τῶν ἄλλων. Καί πρόσεξε τό φοβερό πού κάνομε. Ὅταν κάποιος θέλει νά ὑποσκάψῃ τήν ὑπόληψι τοῦ πλησίον του, λέει: «Αὐτό εἶπε ὁ τάδε δι' αὐτοῦ. Θεέ μου συγχώρεσέ με, μή μοῦ τό καταλογήσῃς, διότι όφείλω νά εἰπῷ αὐτό πού ἄκουσα». Μέ αὐτό θέλεις νά δικαιολογηθῇς. Ὅμως γιατί τό εἶπες ἄν δέν τό πιστεύεις; Γιατί τό ἀνακοινώνεις, γιατί τό κάνεις πιστευτό; Γιατί μεταδίδεις τό λόγο αὐτό, ἀφοῦ δέν εἶναι ἀληθινός; Εσύ ἀμφιβάλλεις καί παρακαλεῖς τόν Θεόν νά μή σε κρίνῃ. Μήν διαδίδεις λοιπόν, ἀλλά σιώπα καί θά εἶσαι ἀπηλλαγμένος ἀπό τόν φόβο καί τήν ἐνοχή ἐνώπιον τοῦ Κριτή. Εἴμαστε ἕτοιμοι καί πρόθυμοι γιά κατηγορίες καί κατακρίσεις. Καί ἄν ἀκόμη κανένα κακό δέν ἔχομε κάνει, αὐτό θά ἦταν ἀρκετό γιά νά μᾶς καταδικάση καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ στή γέεννα τοῦ πυρός΄΄. Δίδαγμα: Πρέπει να σκεπάζωμε καί νά ἀποκρύπτωμε τά ἐλαττώματα τῶν συνανθρώπων μας. 

Ἄκουσε τά λόγια ενός σοφοῦ πού συμβουλεύει: 

 ΄΄"Ἄκουσες λόγο; Ἄς ἀποθάνει μέσα σου. Ἔχε θάρρος. Δέν θά σε συντρίψῃ, δέν θά σέ κολάση! Θά σε σώση΄΄. AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 39η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 27.10.2024 

 ΄ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΙΣ΄ 

          Σέ ἀγῶνες καί ὑπομονή καλεῖ τούς πιστούς ὁ Παῦλος, ἐνισχύοντας αὐτούς μέ τήν ὑπόσχεσιν ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης σύντομα θά ἔρθῃ καί θά στεφανώσῃ αὐτούς. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ σωτηρία εὑρίσκεται κοντά μας. Επομένως, τό νά περιμένουν καί νά ὑπομένουν εἶναι παρηγορία μεγάλη, μισθός πολύς καί ἀγῶνας συνεχής. Στή συνέχεια, ὁ Παῦλος θά συστήσῃ τήν πίστι ὡς παρηγορία καί ἐνίσχυσι. 

           Ὁ Χρυσόστομος θά ἀναπτύξῃ τό θέμα αὐτό λέγοντας: 

       «Ὁ δίκαιος θά σωθῇ διά τῆς πίστεως. Εἶναι μεγάλη αὐτή ή μορφή παρηγορίας, ὅταν, βλέποντας κανείς ἀνθρώπους τῆς πίστεως, καταλαβαίνῃ ὅτι ἀρκεῖ νά μένωμε σταθεροί στήν πίστι, γιά νά σώσωμε τίς ψυχές μας. Διότι ή πίστις κάνει πραγματικά ἐκεῖνα πού ἐλπίζομε καί βέβαια ἐκείνα πού τώρα δέν βλέπομε. Ἡ πίστις εἶναι μέσον, μέ τό ὁποῖον βλέπομε τά μή φανερά καί κάνει εξίσου βέβαια τά μή βλεπόμενα καί τά βλεπόμενα. Δέν είναι δυνατόν λοιπόν νά μή πιστέψῃ κανείς σ' ἐκεῖνα πού βλέπει, οὔτε πάλιν εἶναι δυνατόν νά πιστέψῃ, ἐάν δέν ἔχῃ σαφέστατη βεβαιότητα γιά τά ἀόρατα, ὅπως ἔχει καί γιά τά ὁρατά.» «Ἐπειδή λοιπόν τά ἐλπιζόμενα θεωροῦνται ἀνυπόστατα, ή πίστις δίνει σ' αὐτά ὑπόστασι καί εἶναι ἡ οὐσία τους. 

        Γιά παράδειγμα: Ἡ ἀνάστασις (τῶν νεκρῶν) δέν ἔχει γίνει, οὔτε ὑπάρχει ὡς ὑπόστασις, ἀλλά ἡ ἐλπίδα τήν τοποθετεῖ μέσα στήν ψυχή μας. Καί αὐτό σημαίνει ὑπόστασις έλπιζομένων πραγμάτων. Ἐφ' ὅσον λοιπόν ή πίστις κάνει βέβαια τά μή βλεπόμενα, γιατί θέλετε νά τά ἰδῆτε τώρα, ὥστε νά ἐκπέσετε ἀπό τήν πίστι καί ἀπό τό νά εἴσθε δίκαιοι, ἐφ' ὅσον ὁ δίκαιος θά ζήσῃ καί θά σωθῇ ἐκ πίστεως; Ἐάν ὅμως θέλετε νά ίδῆτε τά μέλλοντα από τώρα, τότε δέν θά εἴσθε πιστοί. Κοπιάζετε καί ἀγωνίζεστε καί γιά νά μή χαθῇ ὁ κόπος σας, δείξατε ὑπομονή. Διότι αὐτό εἶναι πίστις. Μήν τά ζητᾶτε ὅλα ἐδῶ καί τώρα.» 

 Καί ὁ Χρυσόστομος προχωρεῖ καί ἐπικαιροποιεῖ τό λόγο του, προτρέποντας ἐμᾶς καί λέγοντας: 

       «Αὐτά ἔχουν λεχθεῖ πρός τούς Ἐβραίους ὑπό τοῦ Παύλου, ὅμως εἶναι κοινή ή προτροπή πρός τούς πιστούς καί σήμερα. Εάν αὐτά πού εἶπε ὁ Χριστός δέν ἐπραγματοποιήθηκαν, μή πιστεύεις. Εάν ὅμως ἐπραγματοποιήθηκαν ὅλα, διατί ἀμφιβάλλεις γιά τά ὑπόλοιπα καί άπιστεῖς; Επομένως, ή πίστις εἶναι τό θεοδώρητο μάτι, πού βλέπομε τά ἀόρατα καί τά μέλλοντα καί ἡ ἐλπίδα τά κάνει βέβαια καί τούς δίνει ὑπόστασι.» 

            Ἄς ἔχωμε πίστι καί ἐλπίδα, διά νά κληρονομήσωμε αὐτά πού μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Χριστός. Οπότε, ὄχι μόνον θά ἰδοῦμε, ἀλλά καί αίωνίως θά ἀπολαμβάνωμε τά αἰώνια ἀγαθά. 

 ΑΜΗΝ

 ΟΜΙΛΙΑ 38η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 20.10.2024 

 ὝΠΟΜΟΝΗΣ ΧΡΕΙΑΝ EXOME" 

              Μετά τήν ἀπειλή καί τήν φοβέρα, τό έγκώμιο καί ή παρηγορία. Μετά τήν ὑπόμνησι τοῦ κινδύνου, ἡ βεβαιότης τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἡ μέθοδος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γιά νά ἐπαναφέρῃ καί νά στηρίξη τούς ἀποδέκτες τῆς Ἐπιστολῆς πρός Εβραίους. Καί δέν κολακεύει, ἀλλά διαπιστώνει καί βεβαιώνει τήν ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα πού ἐζοῦσαν οἱ πιστοί. Ἔτσι μετά τόν ἔπαινο, προσθέτει ὁ Παῦλος: 

        «Μή χάσετε τήν παρρησία σας, πού ἔχει μισθαποδοσία μεγάλη.» Καί ἐπ' αὐτῶν ὁ Χρυσόστομος διδάσκει: 

         «Δέν εἶπε ὁ Παῦλος: ΄΄ἐχάσατε τήν παρρησία σας καί πρέπει νά τήν ἀνακτήσετε΄΄", διά νά μήν ἀπογοητευτοῦν, ἀλλά εἶπε: "τήν ἔχετε καί προσέξτε νά μή τήν χάσετε΄΄. Καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, τούς ἐμψύχωνε καί τούς ένδυνάμωνε περισσότερο.» «Δέν ἐχάσατε τήν παρρησία, ἀλλά τήν ἔχετε, καθ' ὅσον ἡ ἀνάκτησις ἐκείνου πού ἔχει χαθεῖ χρειάζεται περισσότερο κόπο από τήν διατήρησι αὐτοῦ πού ὑπάρχει. Ἡ παρρησία δὲ αὐτή ἔχει ὡς ἀνταπόδοσι μεγάλο μισθό πού θά λάβωμε τότε καί ἐκεῖ στόν οὐρανό. Επομένως, ἡ ἀνταμοιβή εἶναι μελλοντική καί δέν πρέπει νά τήν ζητοῦμε ἐδῶ.» Στή συνέχεια, ὁ Παῦλος συνιστᾷ συνέχεια τοῦ ἀγῶνα καί ὑπομονή. 

         Καί στά λόγια αὐτά ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ:           «Διά νά μήν εἰπῇ κανείς ὅτι, ὅλα ἐκεῖνα πού ἔπρεπε να κάνωμε, τά ἐκάναμε, ὁ Παῦλος τούς προλαμβάνει καί σταματᾷ αὐτήν τή σκέψι καί εἶναι σάν νά τούς λέγῃ: 

          ΄΄ἐάν γνωρίζετε ὅτι ἔχετε καλύτερη περιουσία στούς ούρανούς, μή ζητᾶτε τίποτα ἐδῶ, διότι ἔχετε ἀνάγκη ὑπομονῆς καί ἐπιπλέον ἀγῶνα, γιά νά μείνετε σταθεροί, ὅπως μέχρι τώρα ἐμείνατε, ὥστε, ἀφοῦ φτάσετε ὡς τό τέλος, νά λάβετε τήν ἀμοιβή πού ὁ Θεός σᾶς ὑποσχέθηκε΄΄.» 

          Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει τήν ἑρμηνεία λέγοντας: 

     «Χρειάζεσθε ύπομονή, γιά νά περιμένετε τήν μέλλουσα ζωή, ὄχι γιά νά ἀγωνισθῆτε πάλιν. Εὑρίσκεσθε μπροστά στο στεφάνι. Ύπομείνατε ὅλους τούς ἀγῶνες, τά δεσμά, τίς θλίψεις, τά ὑπάρχοντά σας ὅλα ἁρπάχτηκαν. Τί λοιπόν ἀπομένει; Σταθήκατε έδραῖοι, γιά νά στεφανωθῆτε. Γι' αὐτό δείχνετε υπομονή, γιά τό χρόνο άπονομῆς τοῦ στεφάνου. Βλέπεις μέγεθος ἐπαίνου καί παρηγορίας; Έτσι τούς προτρέπει, ὅπως θά μιλοῦσε κάποιος σ' ἕνα ἀθλητή πού νίκησε ὅλους τούς ἀντιπάλους καί δέν ἔχει πλέον κανένα ἀνταγωνιστή καί, ἐνῶ πρόκειται ἀμέσως νά στεφανωθῇ, δέν ἀντέχει νά περιμένῃ τόν χρόνον ἐκεῖνον, κατά τόν ὁποῖον ἔρχεται ὁ ἀγωνοθέτης καί τοῦ φορεῖ τό στεφάνι. Γι' αὐτό ὁ Παῦλος λέγει: 

       ΄΄λίγη ὑπομονή ἀκόμη καί ἔρχεται νά στεφανώση΄΄. Ἔρχεται καί δέν θά ἀργήσῃ. Εἶναι λίγος ὁ χρόνος πού υπολείπεται. Ἔτσι, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι Ἐκεῖνος πού ἔρχεται δέν θά βραδύνη, εἶναι κοντά μας. Επομένως, νά περιμένη κανείς καί νά ὑπομένῃ εἶναι μισθός, καί μάλιστα ὄχι μικρός.» 

         Αὐτά ἡ ἐλπίδα τά κάνει βέβαια καί ή πίστις χειροπιαστά. Ἄς τά ἀποκτήσωμε, γιά νά τά κερδίσωμε. 

 ΑΜΗΝ

 ΟΜΙΛΙΑ 37η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 13.10.2024

 "ΠΑΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ"

          Ὁ Παῦλος στίς Ἐπιστολές του χρησιμοποιεῖ πολλές καί διάφορες μεθόδους, προκειμένου νά διδάξη τούς άδελφούς, ὥστε ἀκόμη καί ἄν ἔχουν στενοχωρηθῇ, νά τούς παρηγορήσῃ καί νά τούς ἐπαναφέρῃ μέ σωστό τρόπο στόν όρθό δρόμο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Αὐτό κάνει καί στήν περικοπή πρός τούς Έβραίους πού μελετοῦμε. Αὐτή σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος καί γράφει: 

           «Οἱ ἄριστοι ἀπό τούς γιατρούς, ὅταν κάνουν βαθειά τομή καί μεγαλώνουν τούς πόνους τῶν ἀσθενῶν ἐξαιτίας τῆς πληγῆς, γιά νά καταπραΰνουν τό σημεῖο πού πονᾷ, νά ἠρεμήσουν καί νά ἀναζωογονήσουν τήν θορυβημένη ψυχή, δέν κάνουν ἄλλη τομή κοντά στήν πρώτη, αλλά καταπραΰνουν μέ κατάλληλα φάρμακα τόν μεγάλο πόνο καί προσπαθοῦν νά τόν ἐξαλείψουν. Αὐτό ἔκανε καί ὁ Παῦλος, ἀφοῦ ταρακούνησε τίς ψυχές τους καί τίς ὠδήγησε σε κατάνυξι, μέ τήν ὑπενθύμισι τῆς κολάσεως, ἀφοῦ διαβεβαίωσε ὅτι ὁπωσδήποτε θά ὁδηγηθῇ σέ ἀπώλεια ἐκεῖνος πού ἐξύβρισε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, καί ἀφοῦ ἐπισφράγισε τά λόγια του μέ τό Μωσαϊκό Νόμο καί μέ ἄλλες μαρτυρίες, γιά νά μήν ἀπογοητευθῇ ἡ ψυχή τους ἐξαιτίας τοῦ μεγάλου φόβου, ἔπειτα τούς ἀνακουφίζει μέ ἐγκώμια καί μέ παρηγορητικούς λόγους.» Γράφει ὁ Παῦλος: 

             «Νά θυμᾶστε ὅτι κατά τίς προηγούμενες ημέρες ύπομείνατε μέ γενναιότητα μεγάλο ἀγῶνα παθημάτων.» Καί ἐπ' αὐτῶν ὁ Χρυσόστομος γράφει: 

            «Εἶναι μεγάλη ή παρηγορία πού παίρνουμε ἀπό τά ἴδια μας τά ἔργα. Διότι αὐτός πού ἀρχίζει κάποιο ἔργο, πρέπει μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου νά τό βελτιώσῃ. Σάν νά ἔλεγε (ὁ Παῦλος): ΄΄ὅταν ἤσασταν ἀρχάριοι, ὅταν εύρισκόσασταν στήν τάξι τῶν μαθητῶν, ἐδείξατε τόσο μεγάλη προθυμία, τόση γενναιότητα τότε. Τώρα ὅμως ὄχι΄΄.» Καί προσθέτει: 

           «Δέν εἶπε ἁπλῶς: "ὑπομείνατε τόν ἀγῶνα, ἀλλά ἀθλήσατε΄΄, πρᾶγμα πού εἶναι ὄνομα ἐγκωμίου καί πολύ μεγάλων ἐπαίνων.» Ἔπειτα, ὁ Παῦλος ἀπαριθμεῖ ἕνα πρός ἕνα τά κατορθώματά τους, αὐξάνοντας ἔτσι τούς ἐπαίνους. Δέν εἶπε: "ὑπομείνετε τίς θλίψεις, ἀλλά συμμετέχετε στά παθήματά μου καί συμπάσχετε΄΄. Καί ὁ Χρυσόστομος έρμηνεύει: 

       «Σάν γενναῖοι ἀθλητές σταθήκατε ἔτσι, διότι ὄχι μόνον γιά τά παθήματά σας δέν χρειαστήκατε παρηγορία, ἀλλά καί τούς ἄλλους παρηγορούσατε. Πόση σταθερότητα πίστεως φανερώνει αὐτό!» Καί γιά νά μή σαλευθῇ ή πίστις, προσθέτει: 

         «Ἐνῶ βλέπατε να αρπάζεται ή περιουσία σας, τό υποφέρατε. Διότι τόν ἀόρατο πλοῦτο τόν ἔβλεπαν ὡς ὁρατό, πρᾶγμα πού ἦταν ἀποτέλεσμα εἰλικρινοῦς πίστεως. Ἐκάνατε ἐκεῖνο πού εἶναι μεγαλύτερο, ὅτι δηλαδή καί μέ χαρά ύπομείνατε τά παθήματα αὐτά, πρᾶγμα πού ἦταν γνώρισμα κατεξοχήν ἀποστολικό καί ἄξιο τῶν γενναίων ἐκείνων ψυχῶν πού χαίρονται ὄχι μόνον ὅταν στεροῦνται, ἀλλά καί ὅταν μαστιγώνονται. Καί ἐκεῖνος πού ὑποφέρει, μέ χαρά δείχνει ὅτι τό ὅλον πρᾶγμα δέν εἶναι ζημία, ἀλλά κέρδος.» 

          Ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἔπαινοι πού εἶναι παρήγοροι καί στηρίγματα, πού θά ἰδοῦμε στήν ἑπόμενη ὁμιλία

 ΟΜΙΛΙΑ 36η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 06.10.2024 

 "ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙΣ;" 

            Ἡ φοβέρα, ἔχει μεγαλύτερη δύναμι ἐπιστροφῆς ἀπό τήν ἀσέβεια πρός τήν εὐσέβεια, ἀπό τήν προτροπή. Δι' αὐτό καί ὁ Παῦλος ἀναφέρει φοβερισμούς καί σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος σχετικά με τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τά λόγια: 

"Φοβερό να πέση κανείς στα χέρια τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί το ἄλλο: ΄΄Πόσο μεγαλύτερη τιμωρία θά ὑποστῇ ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, διότι σε ἐμένα (τόν Θεόν) ἀνήκει ἡ ὀργή πού θά ξεσπάσῃ ἐναντίον αὐτοῦ πού καταπατά τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ἐξυβρίζει τὸ Πνεῦμα τῆς Χάριτος΄΄. Καί ὁ Χρυσόστομος μετά ἀπό αὐτή τήν άπειλή, παρηγορεῖ λέγοντας: 

           Ο Θεός μένει εἰς τόν αἰῶνα, ὥστε ἐάν τώρα οἱ κακοί δέν τιμωροῦνται, ἀργότερα θά τιμωρηθοῦν. Ἐκεῖνοι πού πρέπει νά στενάζουν καί ὄχι ἐμεῖς, διότι ἐμεῖς θα πέσωμε στα χέρια ἐκείνων, ἐνῶ ἐκεῖνοι θα πέσουν στα Χέρια τοῦ Θεοῦ, καθ΄ ὅσον δέν τιμωρεῖται ἐκεῖνος πού κακοποιεῖται, ἀλλά αὐτός πού κακοποιεῖ, οὔτε ὁ εὐεργετούμενος εύεργετήθηκε, άλλά ὁ εὐεργέτης΄΄. Καί μετά ἀπό αὐτά, θά ἀλλάξῃ θέμα μέ ἕνα ἐρώτημα καί θά εἰπῇ:                   Γνωρίζοντες λοιπόν αὐτά, ἄς εἴμαστε ἀνεξίκακοι ἀπέναντι στά κακοπαθήματα πού δεχόμαστε καί ἔτοιμοι στο να εὐεργετοῦμε. Καί αὐτό θα γίνῃ ἄν περιφρονοῦμε τά χρήματα καί τήν δόξα. Ὅποιος ἔχει ἀπαλλαχθῆ ἀπό αὐτά τά πάθη, είναι πιό ἐλεύθερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους καί πλουσιότερους καί ἀπό αὐτόν πού φοράει πορφύρα". Καί ἔτσι μπαίνει ὁ λόγος περί πλεονεξίας πού γράφει: 

         "Πολλά κακά συμβαίνουν ἐξ' αἰτίας τῆς πλεονεξίας καί περισσότερα συμβαίνουν κατά τήν προσπάθεια συγκεντρώσεως καί διαφυλάξεως τῶν χρημάτων. Διότι ἄν χάση ὁ πλεονέκτης χρήματα, θά ζῆ ζωή λυπηρότερη καί ἀπό τόν θάνατο΄΄. Δέν ὠνόμασε ὁ Παῦλος τήν πλεονεξία είδωλολατρία; Καί ὁ χαρακτηρισμός δηλώνει ὅτι ὅση τιμή ἀποδίδουν οἱ εἰδωλολάτρες στα εἴδωλα, τόση μεγάλη τιμή ἀποδίδουν καί αὐτοί στα χρυσά νομίσματα. Καί προσθέτει: 

        "Αὐτός πού ἀγαπάει τα χρήματα, ὄχι μόνον τούς έχθρούς του δέν θά ἀγαπήσῃ ἀλλά καί στούς φίλους του θα συμπεριφερθῇ σάν νὰ εἶναι ἐχθροί του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀρκεῖται στα λίγα, τότε εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος. Ὅταν ὅμως δέν εἴμαστε προσκολλημένοι στα υλικά καί βιωτικά, τότε καί αὐτά μᾶς τά δίνει ὁ Θεός, πού λέγει: 

       «Ἀλλοίμονον σ' αὐτούς πού στηρίχθηκαν στόν πλοῦτο» καί πάλιν: «μακάριοι ὅσοι φοβοῦνται τόν Κύριον»΄΄. Πές μου, ποῦ θέλεις νά ἀνήκεις; Ἀσφαλῶς, σ' αὐτούς πού μακαρίζονται.

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 35η ΚΥΡΙΑΚΗ 29.09.2024 

"ΦΟΒΕΡΑ ΠΟΥ ΩΦΕΛΕΙ΄ 

Τήν συγχώρησι τῆς ἁμαρτίας μετά τό Βάπτισμα διευκρινίζει ὁ Ἀπόστολος καί ἀναπτύσσει ὁ Χρυσόστομος. Το θέμα εἶναι γενικοῦ ἐνδιαφέροντος καί ἄς τό προσέξωμε. Στό στίχο τοῦ Παύλου: Ο Χρυσόστομος παρατηρεῖ: ΄΄Όταν μέ τήν θέλησί μας άμαρτάνομε΄΄, "Βλέπεις πόσο πρόθυμος εἶναι ὁ Χριστός στό να συγχωρῇ; 

Ὑπάρχει συγγνώμη γιά ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν ἀκούσια; 

Εάν δέν μετανοήσωμε, μᾶς ἀναμένει φοβερή Κρίσις καί σφοδρό πῦρ πού πρόκειται νά κατατρώγῃ ἐκείνους πού έναντιώνονται στο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ὑπεναντίους δέν ἐννοεῖ μόνον τούς ἀπίστους καί τούς διώκτες, ἀλλά καί αὐτούς πού πράττουν ἀντίθετα πρός τήν ἀρετή. Καί σχολιάζοντας τήν φράσι ὅτι "τό σφοδρό πῦρ τῆς Θείας ἀγανακτήσεως πρόκειται νά κατατρώγῃ αὐτούς πού ἐναντιώνονται στο θέλημα τοῦ Θεοῦ΄΄, χρησιμοποιεῖ τό παράδειγμα: ΄Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα ἐρεθισμένο θηρίο καί ὑπερβολικά εξαγριωμένο καί ὀργισμένο, δέν παύει μέχρι πού νά συλλάβη κάποιον καί νά τόν καταφάγῃ, ἔτσι καί τό πῦρ ἐκεῖνο, σάν κάποιος πού ὑπόκειται από σφοδρή επιθυμία, δέν ἀφήνει νά τοῦ ξεφύγουν αὐτά πού άρπαξε, άλλά τά κατατρώγει καί τά ξεσκίζει.΄΄ 

Καί μετά τήν ἁγιογραφική παράδοσι πώς ὁ Μωϋσῆς ὁρίζει ὅτι δέν ὑπάρχει ἐπιείκια καί οἱ παραβάτες τοῦ νόμου τιμωροῦνται, προσθέτει τήν φράσι τοῦ Παύλου: ΄΄Πόσο χειρότερη τιμωρία νομίζετε ὅτι θά ὑποστῇ ἐκεῖνος πού καταπατεῖ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί θεωρεῖ μολυσμένο τό Αἷμα τῆς Διαθήκης καί ἐξύβρισε τό Πνεῦμα τῆς Χάριτος; ΄΄ Διά νά ἀπαντήσῃ ἐπ' αὐτοῦ, ὁ Χρυσόστομος λέγει: 

΄΄Καί πῶς καταπατεῖ κανείς τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ; Εἶναι αὐτός πού μετέχει στά Μυστήρια, ἐργάζεται ὅμως καί τήν ἁμαρτία. Ὅπως ἐμεῖς καταπατοῦμε καί δέν ἐνδιαφερόμεθα γιά κάποια πράγματα, ἔτσι καί αὐτοί πού ἁμαρτάνουν, δέν δείχνουν κανένα ἐνδιαφέρον γιά τόν Χριστό. Ἔχεις γίνει Σῶμα Χριστοῦ μέ τήν Θεία Κοινωνία καί παραδίνεις τόν ἑαυτόν σου στό διάβολο; Καί ἐξύβρισες τό Πνεῦμα τῆς Χάριτος; 

Διότι αὐτός πού δέν παραδέχεται τήν εὐεργεσία, ὑβρίζει τόν Εὐεργέτη. Σέ ἔκανε υἱό καί σύ θέλει νά γίνης δοῦλος; Ἦλθε νά κατασκηνώσῃ σε σένα καί ἐσύ εἰσάγεις μέσα σου πονηρούς λογισμούς; 

Ἄς τό ἀκούσωμε ὅσοι άναξίως μεταλαμβάνομε τῶν Μυστηρίων. Ἄς τό ἀκούσωμε ὅσοι πλησιάζομε τήν Τράπεζα έκείνη.΄΄ Καί τελικά έπισημαίνει ὁ Παῦλος: ΄΄Εἶναι φοβερό νά πέσῃ κανείς στά Χέρια τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ!΄΄ 

Καί ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ: "Θά πέσωμε στά χέρια τοῦ Κυρίου καί ὄχι στά χέρια ἀνθρώπων. Τό πρῶτο εἶναι φοβερό, τό δεύτερο δέν εἶναι τίποτα να πέσετε στά χέρια τῶν ἀνθρώπων. Καί τό φοβερό: εἶναι ικανό νά έπιστρέψη ψυχές ὄχι λιγότερο από τίς ἠθικές προτροπές καί συμβουλές. Ἄς μή φοβηθοῦμε γιά τά παρόντα, ἄλλα ἄς φρίξωμε γιά ἐκεῖνα πού θά συμβοῦν στο μέλλον. Ἐδῶ ἡ εὐσπλαγχνία, ἐκεῖ ἡ ὀργή ἐναντίον τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν.΄΄ Πρόσχωμεν λοιπόν!

Αμην.

ΟΜΙΛΙΑ 34η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 22.09.2024 "ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕΘΑ ΟΤΑΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΜΕ΄ 

Ἡ ἁμαρτία τοῦ πιστοῦ σχετίζεται μέ τήν Θυσία τοῦ Χριστοῦ. Γιά κάθε ἁμαρτία ἀπαιτεῖται καί θυσία διά τήν συγχώρησι; Καί ὅσοι ἁμαρτάνουν μετά τό Βάπτισμα μέ τήν θέλησίν τους, συγχωροῦνται; Ἐπ' αὐτῶν ὁ Παῦλος, στήν πρός Εβραίους Ἐπιστολή πού μελετοῦμε, γράφει: 

Ὅταν μέ τήν θέλησί μας άμαρτάνομε, ἀφοῦ προηγουμένως ἐγνωρίσαμε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, δέν ἀπομένει πιά ἄλλη θυσία γιά συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν μας, άλλά πρέπει νά περιμένομε τήν Κρίσι τῆς Θείας ἀγανακτήσεως.΄΄ Ἐπ' αὐτῶν ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ, ἀρχίζοντας μέ ἕνα παράδειγμα: ΄Εάν τά δένδρα πού φυτεύτηκαν καί ἐκαλλιεργήθηκαν ἀπό τά χέρια τοῦ γεωργοῦ, δέν τόν ἀνταμείψουν γιά τούς κόπους του, ἀφοῦ ξεριζωθοῦν, παραδίδονται στή φωτιά. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καί στόν πνευματικό φωτισμό, ἀφοῦ ὁ Χριστός μᾶς φυτεύσῃ καί ἀπολαύσωμε τό πνευματικό πότισμα καί κατόπιν ἐπιδείξωμε ζωή ἄκαρπη, μᾶς περιμένει ή φωτιά τῆς κολάσεως καί ή φλόγα ή άσβεστος.΄΄ 

Ὁ Παῦλος, ἀφοῦ εἶπε: "νά προτρέπετε ὁ ἕνας τόν ἄλλον εἰς τό άγαθόν καί νά ἐκκλησιάζεστε, νά ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καί τόν ἐχθρόν΄΄, έπρόσθεσε: "ὅταν ἁμαρτάνομε μετά τήν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, χρειάζονται άγαθά ἔργα΄΄. Αὐτό πού λέει σημαίνει ὅτι ἔχεις καθαριστεῖ, ἔχεις ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες, ἔχεις γίνει υἱός τοῦ Θεοῦ΄΄. 

Διά νά προλάβῃ τήν παρεξήγησι πού ἔχει γίνει αἵρεσις, ὅτι μετά τό βάπτισμα δέν συγχωροῦνται ἁμαρτίες, ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ: ΄΄Λέγοντας αὐτά ὁ Παῦλος, οὔτε τήν μετάνοια ἀναιρεῖ, οὔτε τήν ἐξιλέωσι διά τῆς μετανοίας άπωθεῖ, ὥστε νά ὁδηγῇ τόν ἔνοχο στό θάνατο διά τῆς ἀπογνώσεως. Δέν εἶναι ἐχθρός τῆς δικῆς μας σωτηρίας, ἀλλά μέ ὅσα λέει καταργεῖ τό δεύτερο βάπτισμα καί δέν εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει πιά ἄφεσις, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἄλλη θυσία, δηλαδή δεύτερος Σταυρός. 

Μέ μία Θυσία ἔκανε τέλειους γιά πάντα, ἐκείνους πού ἁγιάζονται. Γι' αὐτό εἶπε τόσα πολλά καί πειστικά γιά τήν μία Θυσία, τήν τέλεια καί μοναδική, πού σώζει εἰς τό παντελές, διά νά κάνῃ τούς άνθρώπους άσφαλέστερους, ὥστε νά ὑπάρχῃ συγχώρησις γιά ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν. Εἶναι ἡ μετάνοια. Ἔχομε λοιπόν μία Θυσία τοῦ Χριστοῦ πού σώζει τούς πάντας καί πάντοτε καί τήν μετάνοια πού ἐπαναλαμβάνεται ὅταν ἁμαρτάνομε.΄΄ Συγχωρούμεθα λοιπόν, ὅταν είλικρινά μετανοοῦμε.

ΟΜΙΛΙΑ 33η ΚΥΡΙΑΚΗ 15.09.2024 "ΜΕΓΑΛΟΘΥΜΟΙ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΙ 

Πολλοί θεωροῦν τίς Εὐαγγελικές Ἐντολές δύσκολες καί ἀκατόρθωτες. Νομίζουν ὅτι εἶναι ὑπέρ τῶν δυνάμεών τους. Αὐτό ἐάν δέν εἶναι βλασφημία, εἶναι κατηγορία καί δικαιολογία. Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ θά μᾶς ἀπαντήσῃ ὁ Χρυσόστομος καί θά μᾶς εἰπῇ: ΄Εφαρμόζοντας τήν Ἐντολή τῆς Ἀγάπης, ή μνησικακία δέν θά ἔχῃ θέσι ἀνάμεσά μας. Διότι, ποιός θά προτιμοῦσε νά ἐκδικηθῇ τόν ἑαυτόν του;

           Ποιός θά προτιμοῦσε νά ἐπισύρῃ τήν ὀργήν κατά τοῦ ἑαυτοῦ του; 

Ἐάν ἔτσι συμπεριφερόμαστε πρός τόν πλησίον μας, ποτέ δέν θά ὑπάρξη μνησικακία.΄΄ Στή συνέχεια θέτει τό ἐρώτημα: "Καί πῶς εἶναι δυνατόν να αγαπήσῃς τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτόν σου;΄΄ Καί προσθέτει τήν ἀπάντηση: 

΄Εάν δέν τό κατόρθωναν ἄλλοι, δικαιολογημένα θά τό θεωροῦσα ἀκατόρθωτο. Ἐφ' ὅσον ὅμως τό κατόρθωσαν πολλοί, εἶναι φανερό ὅτι ἐμεῖς ἐξ' αἰτίας τῆς ραθυμίας μας δέν τό κατορθώνομε. Ἄλλωστε τίποτε τό ἀκατόρθωτο δέν παραγγέλει ὁ Χριστός. Καί τό κατόρθωμα αὐτό τό ἐπέτυχε ὁ Παῦλος, ὁ Μωϋσῆς, ὁ Δαβίδ καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Καί ἐάν εἰπῶ ὅτι ὅλοι αὐτοί ἀγάπησαν τόν πλησίον τους, δέν θά εἰπῶ τίποτε σπουδαῖο, ἀφοῦ αὐτοί τόσο ἀγάπησαν τούς έχθρούς των, ὅσο θά ἀγαποῦσε ἄλλος τούς φίλους του." ΄΄Ποία συγγνώμη θά ἔχωμε καί ποία χάρι, ἐάν οὔτε τό ἐλάχιστο μέρος τῆς ἀγάπης πού ἔδειξε ὁ Παῦλος πρός τούς έχθρούς του, ἐμεῖς δέν τό δείχνομε πρός τούς φίλους μας;΄΄ Καί μετά ἀπό αὐτήν τήν εἰσαγωγή, ὁ Χρυσόστομος περνάει στήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς, ἀναφερόμενος στό λόγο τοῦ Κυρίου: ΄΄Αγαπᾶτε τούς έχθρούς σας καί θά γίνετε ὅμοιοι μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα. Ἀγάπα λοιπόν τόν έχθρόν σου, διότι ἀγαπῶντας τον, δέν εύεργετεῖς ἐκεῖνον, ἀλλά τόν ἑαυτόν σου.

 Διότι, κάμνοντας αὐτό, γίνεσαι ἴσος μέ τόν Θεόν. Ἐκεῖνος ἄν ἀγαπηθῇ ἀπό ἐσένα, δέν ἐκέρδισε τίποτε σπουδαῖο, διότι ἀγαπήθηκε ἀπό ἕναν ὁμόδουλον, ἐνῶ ἐσύ, ἄν ἀγαπήσῃς τόν ὁμόδουλό σου, θά ἔχῃς μεγάλο κέρδος, διότι θά γίνῃς ὅμοιος μέ τόν Θεόν. Βλέπεις λοιπόν ὅτι δέν κάνεις χάρη σ' ἐκεῖνον, ἀλλά στόν ἑαυτόν σου, διότι τό βραβεῖο δέν τό δίνει σέ ἐκεῖνον, ἀλλά σέ ἐσένα; Ἐάν ὁ ἐχθρός σου, πού πρέπει νά ἀγαπᾶς, εἶναι κακός, τόσο μεγαλύτερος θά εἶναι ὁ μισθός σου, ἐξ' αἰτίας τῆς κακίας του." Καί πάλιν τό παράδειγμα: ΄΄Δέν βλέπεις τά δένδρα πού, ὅσο περισσότερο εἶναι ἐκτεθειμένα στόν ἄνεμο, τόσο ισχυρά καί πυκνά γίνονται; Καί ἐμεῖς ἐάν εἴμεθα μακρόθυμοι, θά γίνωμε καί ἰσχυροί.΄΄

 Καί ἡ εὐχή: Ἄς μήν εἴμαστε λοιπόν μικρόψυχοι, ἀλλά μακρόθυμοι. Ἐάν ἡ ψυχή εἶναι δυνατή, ὅλα θά τά ὑπομείνῃ μέ εύκολία καί τίποτε δέν θά τήν καταποντίσῃ, ἀλλά ἀσφαλῶς θά τήν ὁδηγήσῃ στά γαλήνια λιμάνια τοῦ Οὐρανοῦ, τά ὁποῖα ὅλοι μας εὔχομαι νά τά ἐπιτύχωμε.

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΜΙΛΙΑ 

ΣΑΒΒΑΤΟΝ 14.09.2024 ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 

Τόν Τίμιο Σταυρό θά ἀσπαστοῦμε μέ χαρά καί φόβο σήμερον ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀσχολεῖται πολύ μέ τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού τόν θεωρεῖ καύχημά του. 

Στήν πρός Φιλιππησίους Ἐπιστολή ὁμιλεῖ μέ πόνο καί δάκρυα διά τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ΄΄. Τήν φράσι αὐτή παίρνει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί γράφει: 

          "Τίποτε δέν εἶναι τόσο ανάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό, ὅσο το να ἐπιζητῇ τήν ἄνεσι καί τήν ἀνάπαυσι. Τίποτε δέν εἶναι τόσο ξένο στήν έπαγγελία τοῦ Θεοῦ, ὅσο τό νά προσκολᾶται κανείς στήν παροῦσα ζωή. Ὁ Κύριός σου Ἑσταυρώθηκε καί ἐσύ ἐπιζητεῖς τήν ἄνεσι; Ὁ Κύριός σου έκαρφώθηκε στό Σταυρό καί σύ ζῆς μέ πολυτέλεια; Καί πῶς ἁρμόζουν αὐτά σε πιστό χριστιανό;" Μετά από αὐτά τά καυτά ερωτήματα, ὁ Χρυσόστομος ἐξηγεῖ τά λόγια τοῦ Παύλου γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ καί προσθέτει: 

΄Επειδή μερικοί ἐπροσποιοῦντο τόν χριστιανό, στήν πραγματικότητα ὅμως ἐζοῦσαν μέ ἀνέσεις κα ἀπολαύσεις, καί τοῦτο ἦταν ἀντίθετο πρός τόν Σταυρό, γι' αὐτό ἔλεγε τά λόγια αὐτά ὁ Παῦλος. Διότι ὁ Σταυρός εἶναι χαρακτηριστικό τῆς ψυχῆς πού ἀγωνίζεται, πού ἐπιθυμεῖ νά σταυρωθῇ καί δέν ἐπιζητεῖ καμμιά ἄνεσι. Ἐκεῖνοι ὅμως (οἱ έχθροί) συμπεριφέρονται ἀντίθετα πρός αὐτά. Συνεπῶς, καί ἄν ἀκόμη ισχυρίζονται ὅτι ἀνήκουν στό Χριστό, εἶναι ὅμως ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ. Γιατί ἄν ἀγαποῦσαν ἀληθινά τό Σταυρό, θά προσπαθοῦσαν πραγματικά νά ζοῦν τήν πλήρη παθημάτων ζωή. 

Σέ έρωτῶ: 

Δέν σταυρώθηκε ὁ Κύριός σου; Μιμήσου Αὐτόν. Διαφορετικά, ἄν δέν μπορεῖς νά μιμηθῇς τόν τρόπο Ἐκείνου, σταύρωσε τόν ἑαυτόν σου, ἔστω καί ἄν δέν σε σταυρώσει κανείς. Σταύρωσε τό ἑαυτόν σου λέγοντας, ἐννοῶ: ὄχι νά φονεύσης τόν ἑαυτόν σου (ποτέ νά μήν γίνῃ κάτι τέτοιο γιατί αὐτό εἶναι ἀσέβεια) αλλά σταύρωσε τόν ἑαυτόν, ὅπως ἐννοοῦσε ὁ Παῦλος ὅταν ἔλεγε «έχει νεκρωθῇ γιά ἐμένα ὁ κόσμος ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῇ ὡς πρός τόν κόσμο». Μάθε πόση εἶναι ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ, πόσα κατόρθωσε καί πόσα κατορθώνει καί πώς εἶναι ἡ ἀσφάλεια τῆς ζωῆς. 

Τά πάντα διά τοῦ Σταυροῦ γίνονται. Τό Βάπτισμα διά τοῦ Σταυροῦ, ή Χειροτονία διά τοῦ Σταυροῦ. Εἴτε εύρισκόμαστε στούς δρόμους, εἴτε στο σπίτι, εἴτε όπουδήποτε ἀλλοῦ, ὁ Σταυρός εἶναι το μεγάλο άγαθό, τό σωτήριο ὅπλο, ή άκατανίκητη ἀσπίδα, ὁ ἀντίπαλος τοῦ διαβόλου. Ὅταν λοιπόν μάχεσαι τό διάβολο, βαστάζεις τόν Σταυρό, φέροντας ὄχι ἁπλῶς τήν σφραγίδα Αὐτοῦ, ἀλλά υποφέροντας τίς συνέπειες τοῦ Σταυροῦ. Γνωρίζεις ὅτι ὁ Χριστός όνομάζει τά παθήματα Σταυρό. 

Αὐτοί ὅμως πού εἶναι τιποτένιοι καί ἀγαποῦν τήν ζωή καί τό σῶμα τους, εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ. Καί κάθε ἄνθρωπος πού θά ἀγαπᾷ τίς ἀπολαύσεις καί τήν ἀσφάλεια τῆς παρούσης ζωῆς, εἶναι καί αὐτός ἐχθρός τοῦ Σταυροῦ. Οἱ ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ θά νικηθοῦν τελικά καί θά συντριβοῦν ὁλοκληρωτικά, γιατί ὁ Σταυρός εἶναι δύναμις Θεοῦ πού σώζει τούς ἀγαπῶντας Αὐτόν, ἀλλά καί ἐξολοθρεύει τούς βλασφημοῦντας καί πολεμούντας Αὐτόν. 

Γι' αὐτό ὁ Παῦλος γράφει αὐτά, "κλαίοντας" γιά τούς έχθρούς τοῦ Σταυροῦ. Νά μή συμβῇ ὥστε να γίνωμε έχθροί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά σταυροφόροι, πού καί γιά μᾶς, ὁ Σταυρός θά εἶναι καύχημα καί ὅπλον αήττητον.

ΟΜΙΛΙΑ 32α 

ΚΥΡΙΑΚΗ 08.09.2024 ΄ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ 

Τήν μεταξύ μας συναναστροφή καί ἐπικοινωνία συνέστησε ὁ Χρυσόστομος στήν προηγούμενη ὁμιλία του. Αὐτήν τήν ἔννοια θέλει νά ἐμπεδώσῃ καί δι' αὐτό τήν διευκρινίζει καί γράφει τά ἑξῆς: 

         ΄΄Νά μήν ὑπάρχῃ μεταξύ σας κανείς πού νά λέῃ ψέματα, οὔτε ἄλλα νά λέμε καί ἄλλα να σκεπτώμαστε, διότι αὐτό εἶναι ψέμα. Οὔτε να ὀλιγοψυχοῦμε, διότι ή ὀλιγοψυχία δέν εἶναι γνώρισμα εἰλικρινοῦς καρδιᾶς καί προέρχεται ἀπό ἀπιστία. Αὐτά θά τα κατορθώσωμε, ἐάν ἀποκτήσωμε σταθερή πίστι καί ραντισμένες καρδιές. Καί δέν εἶπε καθαρές, ἀλλά ραντισμένες, καί ή διαφορά εἶναι ὅτι τό ἕνα γίνεται ἀπό τόν Θεό καί τό ἄλλο ἀπό ἐμᾶς. Πράγματι τό λούσιμο καί ὁ καθαρισμός τῆς συνειδήσεως εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ προσέλευσις εἶναι ἔργο δικό μας. Στήν φράσι τοῦ Παύλου πού λέει: ΄΄Ἄς διεγείρωμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον στήν ἀγάπη καί τά καλά ἔργα΄΄. 

Ἐπ' αὐτοῦ ὁ Χρυσόστομος θά είπῇ: ΄΄Μήν ἀμελοῦμε στίς συναθροίσεις (δηλαδή τήν Ἐκκλησία), διότι ἡ ἀπουσία καταστρέφει τήν ἑνότητα τῶν συνάξεων, ἀλλά ἄς προσέχωμε ὥστε νά παροτρύνωμε πρός τήν ἀγάπη καί τά καλά ἔργα, διότι τά καλά ἔργα είναι καρποί τῆς πίστεως, τῆς ἑνότητος καί τῆς ἀγάπης΄΄. Ἔτσι ἔφτασε στήν πολυπόθητη λέξι καί ἀρετή, τήν ἀγάπη, γιά τήν ὁποία στήν συνέχεια θά εἰπῇ:

 ΄΄Εἶναι μεγάλο ἀγαθό ή σύναξις τῶν πιστῶν, διότι αὐτή κάνει τήν ἀγάπη θερμότερη. Καί ἀπό αὐτήν προέρχονται ὅλα τά άγαθά. Δέν ὑπάρχει ἀγαθό πού νά μή προέρχεται ἀπό τήν ἀγάπη. Δέν χρειάζεται να κοπιάζωμε, οὔτε νά ιδρώνωμε, ἐάν ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ μόνη ὁδός πού ἀπό μόνη της όδηγεῖ στήν ἀρετή. ΄΄ Καί ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα: 

΄΄Ὅπως ἀκριβῶς στήν περίπτωσι τῆς Λεωφόρου, εάν κάποιος εὔρη τήν ἀρχή της, ὁδηγεῖται κατ' αὐτήν καί δέν χρειάζεται όδηγό, ἔτσι καί μέ τήν ἀγάπη, βρές μόνον τήν ἀρχήν της καί ἀμέσως καί ἀσφαλῶς θά ὁδηγηθῇς σωστά. Εάν κάποιος ἐξετάσῃ τόν ἑαυτόν του καί συμπεριφέρεται καλά πρός αὐτόν, μέ τόν ἴδιο τρόπο θά συμπεριφερθῇ καλά καί πρός τόν πλησίον του. Κανείς δέν φθονεῖ τόν ἑαυτόν του, τοῦ εύχεται ἀγαθά πολλά καί θέλει να κάνῃ χάρι στόν ἑαυτόν του. 

Ἐάν ἔτσι συμπεριφερθοῦμε καί πρός τόν πλησίον, θά ἐκλείψουν ὅλα τά δεινά, δέν θά ὑπάρχουν ἔχθρες, δέν θά ὑπάρχῃ μύησι, κακία, δέν θά προτιμοῦμε τήν ἐκδίκησι. Δέν συγχωροῦμε περισσότερο από ὅλους τόν ἑαυτόν μας; Εάν συμπεριφερόμαστε ἔτσι πρός τόν πλησίον, ὅπως καί πρός τόν ἑαυτόν μας, ποτέ δέν θά ὑπάρξῃ μίσος, ἐκδίκησις, φιλονικεία, φθόνος, άλλά θά ἐπικρατήσῃ ἡ ΑΓΑΠΗ.΄΄

ΟΜΙΛΙΑ 31η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 01.09.2024 ΄΄ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ" 

Ὁ Παῦλος κάνει μερικές καί διάφορες διαβεβαιώσεις καί δίνει ορισμένες συμβουλές σε διάφορα θέματα πού ἀφοροῦν τήν πορεία τῆς παρούσης καί μελλούσης ζωῆς. Τίς φράσεις αὐτές ερμηνεύει ὁ Χρυσόστομος διά να γίνουν κατανοητές καί ἐφαρμόσιμες καί θά μᾶς εἰπῇ στο στίχο: 

              Ας προσερχώμεθα μέ εἰλικρινή καρδιά καί σταθερότητα πίστεως΄΄. Λέει ὁ Παῦλος: ΄΄Μέ πίστιν σταθερή, διότι ὑπάρχει καί πίστις ταλαντευόμενη, ὅπως ὑπάρχουν πολλοί πού λένε: "ἄλλοι θά ἀναστηθοῦν καί ἄλλοι ὄχι΄΄. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι πίστις σταθερή. Διότι ἔτσι πρέπει να πιστεύωμεσάν να επρόκειτο γιά όρατά πράγματα, καί πολύ περισσότερο να πιστεύωμε τά ἀόρατα. Καθ' ὅσον ἐδῶ, ὡς πρός τά ὁρατά πράγματα, εἶναι δυνατόν καί νά σφάλῃ κανείς, ἐνῶ γιά τά ἐκεῖ ὄχι. Ἐδῶ ἐμπιστευόμαστε τίς αἰσθήσεις, ἐνῶ ἐκεῖ τὸ πνεῦμα." Καί συνεχίζει: 

΄Εκτός ὅμως ἀπό τήν πίστιχρειάζεται καί καρδιά ραντισμένη μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί καθαρισμένη ἀπό τήν κακήν συνείδησιν, πού σημαίνει ὅτι χρειάζεται, ὄχι μόνο πίστιςάλλά ἀπαιτεῖται καί ζωή ἐνάρετη καί συνείδησις καθαρή, πού νά μή μᾶς ἐλέγχῃ γιά κανένα κακό. Διότι δέν ἐπιτρέπεται ή εἴσοδος εἰς τά Ἅγια σ' ἐκείνους πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν βεβαιότητα τῆς συνειδήσεωςΠρέπει λοιπόν να εἰσέλθωμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ καθαρό σῶμα καί ψυχήΜή λοιπόν έξετάζῃς ἄσκοπα τά πράγματα καί μή ζητᾷς περιττές ἀποδείξειςΠίστις μόνο χρειάζεται Μία ἄλλη προτροπή τοῦ Παύλου είναι: 

΄΄Ας διεγείρωμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον στήν ἀγάπη καί τά καλά ἔργα΄΄. Ἐπαὐτοῦ ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ: ΄΄Στίς συναθροίσεις (Έκκλησιασμός) νά μήν ἀμελοῦμε, ἀλλά νά προτρέπωμε ὁ ἕνας τόν ἄλλονδιότι ἀπό τήν συναναστροφή πηγάζει μεγάλη δύναμις καί μέ τήν συγκέντρωσι πολλῶν στόν ἴδιο χώρο (Εκκλησία), αύξάνεται καί ἡ ἀγάπη καί τά καλά ἔργα καί ἀκολουθεῖ ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ."

 Καί ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα:

 Ὅπως ὁ σίδηρος ἀκονίζει τόν σίδηρον, ἔτσι καί ή συναναστροφή αύξάνει τήν ἀγάπη. Καί ὅπως ή πέτρα τριβόμενη μέ ἄλλη πέτρα δημιουργεῖ φλόγα, πόσο μᾶλλον ή ψυχή πού συνδέεται μέ ἄλλη ψυχήἜτσι δημιουργεῖται προθυμία παροτρύνσεως, παροξυσμός ἀγάπης καί παραγωγή καλῶν ἔργων. Καί τά ἔργα ἔχουν μεγαλύτερη δύναμι ἀπό τά λόγια πρός διδασκαλία. Καί πρός τοῦτο ἔχομε πολλούς δασκάλους πού μᾶς διδάσκουν τήν πίστιν, τό σύνδεσμο καί τά καλά ἔργα. Εἶναι οἱ Ἅγιοι. Ἄς τούς μιμηθοῦμε.΄΄

 ΟΜΙΛΙΑ 30ῇ 
ΚΥΡΙΑΚΗ 25.08.2024 "ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΑΘΟ" 

            "Μέ τήν μία, ἁγία καί καθαρή θυσία, ὁ Χριστός ἐχάρισε στούς ἀνθρώπους τήν σωτηρία, τήν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, τόν ἁγιασμόν καί τήν αἰώνιον ζωήν. Καί μᾶς καλεῖ νά μή γίνωμε έχθροί τοῦ Θεοῦ. Διότι ἐχθροί δέν εἶναι μόνον οἱ ἄπιστοι Ἰουδαῖοι, οἱ δαίμονες, ἀλλά ἐχθροί τοῦ Θεοῦ εἶναι καί αὐτοί πού εἶναι γεμάτοι ἀπό ἀκάθαρτη ζωή καί πού δέν ὑποτάσσονται στό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀκάθαρτος εἶναι ἄξιος κατηγορίας καί τιμωρίας, ὅσο παραμένει κακός. Μπορεῖ ὅμως νά διορθωθῇ, νά ἀλλάξῃ καί νά γίνῃ ἀγαθός΄΄. 

        Μετά ἀπό αὐτή τήν εἰσαγωγή, ὁ Χρυσόστομος θά ἀναπτύξῃ στήν συνέχεια τό θέμα τῆς πτωχείας καί θά εἰπῇ: ΄΄Ἄς ἀποβάλλωμε τά σαρκικά φρονήματα, δηλαδή ὅσα κάνουν τό σῶμα νά εὐχαριστῆται πρός καιρόν, κακοποιοῦν ὅμως τήν ψυχή. Καί τῆς σαρκός τό φρόνημα εἶναι ἡ πολυφαγία, ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, ὅλα αὐτά εἶναι ὁ ἔρωτας τῶν σωμάτων. Ἄς μήν ἐπιθυμοῦμε λοιπόν νά ἔχωμε περισσότερα ἀπ' ὅσα χρειαζόμεθα, ἀλλά ἄς ἐπιδιώκωμε τήν φτώχεια διότι αὐτή εἶναι μεγάλο ἀγαθό καί κάνει τόν ἄνθρωπο ταπεινό καί ἁπλό καί τόν χειραγωγεῖ στήν ἀρετή" 

         Καί συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος: 

      ΄΄Βλέπεις ὅτι ἡ φτώχεια δίνει παρηγορία, ἐνῶ ὁ πλούσιος εἶναι ἐκτεθειμένος σε ζημιές. Πράγματι ὁ φτωχός εἶναι πολύ ισχυρός καί δέν μπορεῖ ἀπό πουθενά νά ἀδικηθῇ καί νά κακοποιηθῇ. Κανείς λοιπόν ἄς μή θεωρεῖ τήν φτώχεια αἰτία ἀτιμίας, ἐφ' ὅσον μαζί της ύπάρχει καί ἡ ἀρετή. Ἡ φτώχεια εἶναι τόσο μεγάλο ἀγαθό, ὥστε νά εἶναι ὁδηγός τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Οὐρανό, εἶναι ἄσκησις μεγάλη καί θαυμαστή καί λιμάνι γαλήνιο. Κανείς λοιπόν νά μήν κατηγορῇ τήν φτώχεια ὡς αἰτία κακῶν, οὔτε νά ἀντιλέγῃ στό Χριστό, πού τήν χαρακτηρίζει ὡς τελειότητα τῆς ἀρετῆς. Ἴσως μερικοί ἀπό τούς ἀκροατές νά τήν θεωροῦν κακό πρᾶγμα. Δέν ἀμφιβάλλω, ἀλλά ἐξηγῶ. Στούς περισσοτέρους εἶναι νόσος τυραννική ἡ ἐξουσία τῶν χρημάτων, ὥστε νά μήν θέλουν οὔτε νά ἀκούσουν, οὔτε νά τήν θεωροῦν μεγάλη συμφορά. Αυτοί εὑρίσκονται μακρυά ἀπό τήν ψυχή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διότι κανείς δέν εἶναι πλουσιώτερος ἀπό ἐκεῖνον πού προτιμᾶ μέ τήν θέλησί του καί μέ προθυμία τήν φτώχεια. Ὁ Πλούσιος συγκεντρώνει πιό πολλά καί φοβᾶται μήν τά χάσει. Ὁ ἐνάρετος φτωχός δέν συγκεντρώνει τίποτα, άλλ' ἔχει ἀφθονία μεγάλη καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτα, διότι τήν πεποίθησι αὐτή τοῦ τήν δίνει ἡ ἀρετή καί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ΄΄. 

         Ἄς ἀποφεύγωμε λοιπόν τήν πλεονεξία διά νά κερδίσωμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἄς τρέφωμε τούς φτωχούς, γιά νά τρέφωμε τόν Χριστό, ὥστε νά γίνωμε κληρονόμοι Του. 

 AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 29η 
ΚΥΡΙΑΚΗ 18.08.2024 ΄΄ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ΄

              Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι Μυστήριον Μέγα καί συμμετοχή στή θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία τελεῖ ἀνελλιπῶς τήν Θεία Λειτουργία καί μᾶς καλεῖ συνεχῶς εἰς μετάληψιν. Θέτει ὅμως ὅρους καί προϋποθέσεις πού πρέπει νά ὑπάρχουν καί νά ἐφαρμόζωνται. Προλέγει δέ καί τίς δωρεές πού προέρχονται, ἀλλά καί τήν τιμωρία στούς ἀναξίως μεταλαμβάνοντας. 

         Συνεχίζοντας ὁ Χρυσόστομος τό θέμα αὐτό, θά μᾶς εἰπῇ:                                      «Λίγες ημέρες διαθέτεις γιά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς καί μέ αὐτές τυπικά περιμένεις νά ἐξιλεώσῃς τόν Χριστό; Παίζεις ἄνθρωπε μέ τήν Φωτιά; Αὐτά τά λέω, ὄχι γιά νά ἐμποδίσω τήν προσέλευσί σας στο Μυστήριο μία φορά τό χρόνο, ἀλλ' ἐπειδή θέλω διαρκῶς νά προσέρχεσθε στήν μετάληψιν τῶν Ἁγίων. Γι' αὐτό καί ὁ Ἱερέας προσφωνεῖ καί προσκαλεῖ τούς ἁγίους μέ τά λόγια "τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις΄΄. Καί μέ τά λόγια αὐτά προειδοποιεῖ ὅλους νά κρίνουν καθένας τόν ἑαυτόν του, ὥστε κανείς νά μήν προσέλθῃ ἀπροετοίμαστος. Μέ τήν φωνήν αὐτή ὁ Ἱερέας διαχωρίζει τούς πιστούς καί καλεῖ τούς ἀξίους νά προσέλθουν, ὄχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ἐπειδή εἶναι ἑορτή καί ἐπειδή ἐνήστευσε, ἀλλά μέ μετάνοια καί μέ ἐπίγνωσι στήν πνευματική κατάστασι τῆς ζωῆς του.»

           Στήν δικαιολογίαν "περί ἀγνοίας καί συνηθείας΄΄ ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾶ: 

        «Δέν μπορεῖς νά εἰπῇς, Δέν ἤξερα ἤ ἀγνοοῦσα ὅτι ἀκολουθεῖ καί κάποιος κίνδυνος΄΄. Αὐτό δέν εἶναι δικαιολογία ἀλλά ἄξιο κατηγορίας, ἀφοῦ κάθε ἡμέρα ἔρχεσαι στήν Ἐκκλησία καί ἀκοῦς τόν Παῦλο νά σέ διδάσκῃ περί τῶν συνεπειῶν τῆς Θείας Κοινωνίας πού εἶναι πυκνές ἀσθένειες, θάνατος καί καταδίκη αἰώνια.» «Ἀλλά γιά νά μήν ἔχῃς καμμία πρόφασι, γι' αὐτό ὁ Ἱερέας μέ μεγάλη καί φρικτή κραυγή στέκεται ὄρθιος καί θεατός στήν Ωραία Πύλη κραυγάζοντας δυνατά μέσα στήν μεγάλη ἡσυχία τοῦ Μυστηρίου, πού ἄλλους τούς καλεῖ καί ἄλλους τούς ἐμποδίζει, ὄχι μέ τό χέρι, ἀλλά μέ τήν γλῶσσα. Διότι ἡ ἀκοή σάν ἄλλο χέρι, ἄλλους τούς ἀπωθεῖ καί τούς βγάζει ἔξω καί ἄλλους τούς ὁδηγεῖ στή Θεία Κοινωνία. Διότι ὅταν λέει, "τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις΄΄ ἐννοεῖ ὅτι αὐτός πού δέν εἶναι ἄγιος ἄς μήν πλησιάση. Καί δέν λέει ἁπλῶς καθαρός ἀπό ἁμαρτίες, ἀλλά ἅγιος αὐτός πού προσέρχεται. Τόν ἅγιο δέ δέν τόν κάνει μόνο ή ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες, άλλά καί ή παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ πλοῦτος τῶν ἀγαθῶν ἔργων.» 

         «Δέν μᾶς θέλει ὁ Χριστός άπαλλαγμένους άπό τόν βόρβορο μόνο, ἀλλά καί λευκούς καί ὡραίους. Αὐτός εἶναι ὁ χρυσός στολισμός καί ή βασιλική στολή μας, τό ὄμορφο πρόσωπο τῆς ψυχῆς μας.» «Ὅποιος εἶναι τέτοιος, ἄς πλησιάζῃ καί ἄς ἀγγίζῃ τό Ποτήριον τῆς Ζωῆς εἰς Ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί Ζωήν Αἰώνιον.»

AMHN

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΜΙΛΙΑ (15.08.2024) 
 ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

         Ἡ Παναγία κυριαρχεῖ στό ἑορτολόγιο τοῦ Αὐγούστου, μέ τήν ένδοξόν της Κοίμησιν. Προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, σε μελωδικούς ὕμνους καί ἐγκωμιαστικούς λόγους Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, κατέχουν κεντρική θέσι καί ἀποδίδουν τό νόημα τῆς ἑορτῆς. Μερικά σημεῖα θά παρατηρήσομε στή συνέχεια. Η Κυρία Θεοτόκος, ὅταν ἔμελλε νά ἀποθάνῃ, ἦταν 59 ἐτῶν. Ἄγγελος Κυρίου, πρό τριημέρου, τήν ἐπληροφόρησε περί τοῦ θανάτου της. Ὡς ἤκουσεν ἡ Παναγία, ἀνέβη εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί, ἀφοῦ προσευχήθηκε, ἐπέστρεψε εἰς τό σπίτι της καί προετοιμάστηκε διά τήν ἀναχώρησιν. 

               Τότε, θαυματουργικῷ τῷ τρόπῳ, παρέστη ο Υιός Της καί παρέλαβε τήν Παναγίαν ψυχήν της καί αιθερίῳ νεύματι κατέφθασαν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἱεράρχαι καί ἀοράτως πλῆθος Ἀγγέλων καί ἔθαψαν τό ζωαρχικότατον αὐτῆς σῶμα εἰς τήν Γεσθημανή. Μετά τρεῖς ἡμέρας ὁ Τάφος εὑρέθη κενός. Τό Πανάγιον ἐκεῖνο σῶμα τῆς Παρθένου, ἄφθαρτον, ἀθάνατον καί ἔνδοξον, μετετέθη πρός Κύριον καί παρέστη είς τά δεξιά τοῦ Θρόνου τοῦ Ὑψίστου καί μεσιτεύει, ὥστε ὁ κάθε πιστός νά τήν ἔχῃ βοηθόν, σκέπην καί μεσίτριαν. 

             Καί ἕνας έγκωμιαστής θά εἰπῇ: «Πῶς αὐτή πού ἀναφαίνεται, ὁμοιάζει ὡς ὄρθρος; πῶς εἶναι καλή ὡς σελήνη καί ἐκλεκτή ὡς ὁ ἥλιος; Πῶς τήν ἀνερχομένην Θεοτόκον ὑποβαστάζει ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστός; Καί καθ' ὅσον μοναδική καί ἀνεπανάληπτος εἶναι ἡ Θεοτόκος, οὕτως ἀξίως καί δικαίως ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ εἶναι καί ἡ δόξα, διά τῆς ὁποίας έδοξάσθη καί δοξάζεται καί θά δοξάζεται ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Διά τοῦτο ἔτυχε Ἀναστάσεως πρό τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Μετά τρεῖς ἡμέρας ἀπό τήν Κοίμησί της, ὡς δῶρο, ἔτυχε τῆς μοναδικῆς τιμῆς, ὥστε τό ἄφθαρτον καί ἀθάνατον καί ζωηφόρον σῶμα της νά μήν παραμείνῃ στή γῆ, ὅπως τά σώματα ἄλλων Ἁγίων.» «Κατέκτησε τήν ένδοξοτέραν θέσι, παρισταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ τῆς Δόξης. Μετέστη καί τά σύμπαντα ἐξέστησαν, ή δέ Ἀειπάρθενος, Θρόνος τοῦ Θεοῦ κατέστη. Μετέστη πρός τόν ὄντως μεσίτην Χριστόν καί κατέστη πρώτη μεσίτρια ὑπέρ ἡμῶν. 

            Κατέκτησε τήν κορυφήν τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀναδειχθείσα τό λαμπρότερον Πρόσωπον τῶν μετά Χριστόν ἀνθρώπων. Ἡ Πρώτη μετά τόν Ἕνα, ή Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν.» Τήν ἁγίαν ἀναφοράν τῆς Θείας Λειτουργίας είς τό Πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἄς τήν κάνομε δοξολογία καί ἐμεῖς λέγοντες:             «Τῆς Παναγίας Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ενδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.»

ΟΜΙΛΙΑ 28 
ΚΥΡΙΑΚΗ 11.08.2024 ΄΄ΤΩ ΤΑΦΩ ΠΡΟΣΕΛΘΩΜΕΝ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ"

         Πλησιάζοντας πρός τήν μεγάλην Ἑορτήν τῆς Παναγίας, ἐπιβάλλεται να ἀφιερώσωμε προεόρτια τό Κήρυγμα στήν Άειμακάριστο Μητέρα τοῦ Θεοῦ Στό κέντρον τῆς Ἐκκλησίας, στό κέντρον τῆς καρδιᾶς καί τῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν, εὑρίσκεται ένθρονισμένη ή Παναγία. Τόν Τάφο τῆς Παναγίας στά Ἱεροσόλυμα ποθοῦμε νά ἐπισκεφθοῦμε, πού γιά ἐκείνη ἔγινε "κλίμαξ πρός οὐρανόν΄΄, καί νά ἀποθέσωμε εὐλαβικά τά ἄνθη τῆς εὐσεβείας μας. Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι ὑμνοῦν καί μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ἡ Μήτηρ τῆς ζωῆς πρός τήν ζωήν μετέστησεν΄΄. Ὅθεν καί ἡμεῖς, τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες, ἀντί μύρου τόν ὕμνον ἄς προσφέρωμε τῇ μεταστάσῃ καί λόγους έγκωμιαστικούς τῶν Πατέρων ἄς ἀκούσωμε. 

                Ὁ Ἱερός Δαμασκηνός θά εἰπῆ: «Ὦ θυγάτριον τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, πού διέφυγες τάς άρχάς καί τάς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί ἔγινες Νύμφη καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Εἶχες νοῦν Θεοκυβέρνητον καί ἀνεδείχθης φωτεινοτέρα πάσης ἀκτίνος καί καθαροτέρα πάσης καθαρότητος.» Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θά προσθέσῃ: «Ἡ Παναγία ὑπῆρξε ὑπερτέρα καί ἀνωτέρα παντός μολυσμοῦ, μητέρα σωφροσύνης καί ἁγνείας θησαύρισμα. Ἔγινε καί ἔμεινε ἀμάραντος καί αἰώνιο ἄνθος εἰς τόν πνευματικόν καί ἠθικόν ὀρίζοντα τῆς οἰκουμένης. Εἶναι τό μοναδικό αμόλυντο λουλούδι πού εἶχε νά προσφέρῃ ἡ ἀνθρωπότητα, διά νά ἐπισκιάσῃ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νά παράγῃ τόν Ἄρτον τῆς ζωῆς.» 

          Ὅλοι θά προσέλθωμε προσκυνηταί σέ ἕνα ἀπό τά πολλά σεβάσματα τῆς Παναγίας (προσκύνημα, Ἁγία Εἰκόνα, Εξωκκλήσι) γιά νά ἀποθέσωμε τόν ἀσπασμόν, τά δῶρα καί τήν προσευχήν. Τόν ὀρθό τρόπο μᾶς τόν δείχνει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός λέγοντας: «Ἄς περιστοιχήσωμε νοερῶς τόν καθαρώτατον Τάφον τῆς Θεομήτορος. Ἄς βαστάσωμεν εἰς τάς ψυχικάς μας αγκάλας τό Αειπάρθενον Σῶμα Της. 

         Ἄς ἔμβωμεν εἰς τό Μνῆμα καί ἄς νεκρώσωμε τά παθήματα καί ἄς ἐξέλθωμεν ὡς νέοι ἄνθρωποι, ὡραῖοι καί μέ καινούργια ζωή, μέ τόν Χριστόν στήν καρδιά μας καί μέ τήν Παναγία βοηθό μας, ώς ζωντανό πρότυπον καί ἄριστον παράδειγμα.» Οὕτῳ, ὁ Τάφος τῆς Παναγίας, ἂς γίνῃ καί δι' ἡμᾶς κλίμαξ πρός ἄνοδον εἰς τόν οὐρανόν.

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ  27ῃ
ΚΥΡΙΑΚΗ 04.08.2024
΄΄ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ  ΣΤΗ  ΘΕΙΑ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ΄΄ 

Ὁ Χρυσόστομος ἐμίλησε γιά τήν Θεία Λειτουργία ὡς τήν μία καί μόνη θυσία πού ἡ ἴδια τελεῖται παντοῦ καί πάντοτε. Ὁ Ἕνας καί Ἴδιος καί ὁλόκληρος ὑπάρχει στήν θεία Λειτουργία, ὅπου καί ὅποτε τελεῖται. Σχετική μέ τήν θυσία εἶναι καί ἡ Θεία Κοινωνία διότι δι’ αὐτό τελεῖται, διά νά κοινωνήσωμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν Αἰώνιον.

Τό θέμα αὐτό θά ἀναπτύξῃ ὁ Χρυσόστομος καί θά εἰπῇ:

«Ἐπειδή ἐμνημόνευσα την θυσίαν αὐτήν θέλω νά εἰπῶ ὡς πρός τήν ἔκτασι καί τήν ὠφέλεια καί δύναμι αὐτῆς. Καί τά λόγια αὐτά δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»

«Πολλοί προσέρχονται στήν θυσίαν αὐτήν καί μεταλαμβάνουν μία φορά τό χρόνο, ἄλλοι δύο καί ἄλλοι πολλές φορές. Ποιούς θά ἀποδεχθοῦμε ἀπό τούς τρεῖς αὐτούς; Μόνον ἐκείνους πού μεταλαμβάνουν μέ καθαρή συνείδησι, μέ καθαρή καρδιά, μέ βίο ἀνεπίληπτο. Ὅσοι εἶναι τέτοιοι, ἄς πλησιάζουν πάντοτε, ἐνώ ὅσοι δέν εἶναι τέτοιοι ἄς μήν προσέρχωνται οὔτε μία φορά, διότι λαμβάνουν γιά τούς ἐαυτούς των καταδίκη καί κόλασιν καί τιμωρίαν.»

Καί μέ ἕνα παράδειγμα θά διευκρινίσῃ αὐτήν τήν ἐνέργεια τῆς Θείας Κοινωνἰας καί θά εἰπῇ:

«Μήν ἀπορεῖς δι’ αὐτό. Διότι, ὅπως ἡ τροφή πού ἀπό τήν φύσι της εἶναι θρεπτική, ἐάν εἰσέλθῃ σέ δυσκολοχώνευτο στομάχι, καταστρέφει καί διαφθείρει τά πάντα καί γίνεται πρόξενος ἀσθενείας, ἔτσι συμβαίνει ἀκριβῶς καί μέ τό φρικτό αὐτό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας.»

Καί δεύτερο παράδειγμα:

«Συμμετέχεις σέ τραπέζι πνευματικό, σέ τραπέζι βασιλικό καί μολύνεις πάλι μέ βόρβορο τό στόμα σου, τό χρίεις μέ μύρο καί τό γεμίζεις πάλι μέ δυσωδία; Μεταλαμβάνεις μετά ἀπό ἕνα χρόνο καί νομίζεις ὅτι ἡ μικρή ἤ μεγάλη νηστεία (Χριστουγέννων ἤ Πάσχα) ὅτι ἀρκοῦν γιά τόν καθαρισμό τῶν ἁμαρτημάτων ὁλοκλήρου τοῦ χρόνου; Ἀφοῦ καί πάλιν ἐπιστρέφεις εἰς τά προηγούμενα.»

«Πές μου, άφοῦ ἀπέκτησες ἐκ νέου τήν ὑγεία σου μετά ἀπό σαράντα ἡμέρες ἀσθένειας, ἐπιστρέφεις καί πάλιν σ’ ἐκεῖνες τίς τροφές πού σοῦ προξένησαν τήν ἀσθένειαν; Εἶναι φανερόν λοιπόν πώς ἔχασες καί τόν προηγούμενο κόπο τῆς νηστείας.»

«Αὐτά τά λέω ὄχι γιά νά σᾶς ἐμποδίσω ἀπό τήν προσέλευσί σας μία φορά τό χρόνο, ἀλλά ἐπειδή θέλω διαρκῶς νά προσέρχεσθε στήν μετάληψι τῶν Ἁγίων καί Τιμίων Δώρων τῆς Θείας Κοινωνίας.»

Τό θέμα αὐτό ἔχει καί συνέχεια καί στήν ἑπόμενη ὁμιλία.

ΟΜΙΛΙΑ 26η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 28.07.2024 ΄΄ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ΄΄ 

            Σύμφωνα μέ τόν Μωσαϊκό νόμο, οἱ Ἱερεῖς προσέφεραν πολλές θυσίες, αίματηρές καί ἀναίμακτες, ζώων καί θυμιάματος καί καρπῶν, πολλές φορές τήν ἡμέρα. Τίς θυσίες αὐτές ἀντικατέστησε ὁ Χριστός μέ τήν μία ἑκουσία καί ιδική Του Θυσία. 

 Τήν σύγκρισι τῶν δύο αὐτῶν θυσιῶν θά κάνῃ ὁ Χρυσόστομος, διά να καταλήξη στήν ὑπεροχή τῆς μίας θυσίας τοῦ Χριστοῦ, καί θά εἰπῇ: 

        «Ὁ Χριστός φανερώθηκε μιά για πάντα στο τέλος τῶν αἰώνων καί σταυρώθηκε, γιά να καταργήσῃ τήν ἁμαρτία μέ τήν θυσία Του. Καί ἐπέθανε μία φορά, διότι ἔφθανε ο θάνατός του νὰ μᾶς ἐξαγοράσῃ ὅλους. Αὐτός ὁ θάνατος ἔγινε πρός χάριν ὅλων μας». 

        «Καί ἐπειδή ἐπρόκειτο ὅλους να τούς κυριεύσῃ ὁ θάνατος, γι' αὐτό ἐπέθανε ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τόν θάνατον, πού ἔπαυσε να λέγεται θάνατος, ἀλλά κοίμησις. Επέθανε λοιπόν για χάρι ὅλων, για να σώσῃ ὅλους ἐκείνους πού Τόν ἐπίστευσαν. Ὅσοι ὅμως δέν ήθέλησαν να σωθοῦν, διατελοῦν ὑπό τό κράτος τῆς ἁμαρτίας καί ἑπομένως θά καταδικασθοῦν». 

        «Μετά από αὐτή τή θυσία λέμε: Εἴτε ἐκούσια, εἴτε ἀκούσια ἁμαρτήσαμε, συγχώρησέ μας, δηλαδή θυμόμαστε πρῶτα τίς ἁμαρτίες μας καί ἔπειτα ζητοῦμε τήν συγχώρησι. Θα ἔλθῃ δέ για δεύτερη φορά, ὄχι γιά να σηκώσῃ ἁμαρτίες, οὔτε θά ἔλθῃ γιά νά πεθάνῃ γιά δεύτερη φορά ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλά θά ἔλθῃ γιά νά κρίνῃ καί νά τιμωρήσῃ ἐκείνους πού ἀρνήθηκαν τήν σωτηρία. Επομένως δέν θά χρειασθῇ ἄλλη θυσία για σωτηρία, ἀλλά αὐτή θα γίνῃ διά τῶν ἔργων μας». 

        Στή συνέχεια, μέ βάσι τήν μία θυσία, θά προχωρήσῃ στο νά ἀποδείξῃ καί τήν μία λειτουργία καί θά εἰπῇ: 

      «Οι συνεχεῖς τότε θυσίες ἦταν ἀποδείξεις ἀδυναμίας. Μέ τόν Χριστό ὅμως συμβαίνει τό ἀντίθετο, μία φορά θυσιάστηκε καί ή θυσία Του ισχύει για πάντα». 

       Καί ἐρωτᾷ: 

    «Ἐμεῖς δέν προσφέρομε λειτουργία (θυσία) κάθε ἡμέρα;» 

      Καί ἀπαντᾶ: 

    «Βεβαίως προσφέρομε, ἀλλά τό κάνομε γιά νά θυμόμαστε τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ προσφορά αὐτή εἶναι μία καί ὄχι πολλές σ' ὅλη τή γῆ». 

      Δεύτερο ερώτημα: 

    «Μήπως επειδή προσφέρεται ταυτοχρόνως σε πολλά μέρη, εἶναι πολλοί Χριστοί;» 

      Καί ἡ ἀπάντησις: 

    «Η Θεία Λειτουργία τελεῖται ὡς ἀνάμνησις τῆς μίας θυσίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία μας». 

     Ἐμεῖς προσερχόμεθα καί συμμετέχομε ὅσο καί ὅπως πρέπει τήν Κυριακή στήν Θεία Λειτουργία;

ΟΜΙΛΙΑ 25η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 21.07.2024 "Ο ΝΑΟΣ΄΄

              Πολλά κτίρια ὀνομάζονται ναοί. Ἕνα ὅμως κτίσμα εἶναι ἀληθινός Ναός τοῦ Θεοῦ, αὐτός ποὺ εἶναι εἰδικά κτισμένος διά τὴν λατρείαν τοῦ Θεοῦ. 

          Ναοί ποὺ διακρίθηκαν μεταξύ τῶν αἰώνων εἶναι δύο. Στὴν Παλαιά Διαθήκη, ό Ναός τοῦ Σολομῶντος στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχῶς ὁ πρῶτος δὲν ὑπάρχει σήμερα καὶ ὁ δεύτερος βεβηλώνεται από τοὺς κατακτητάς. Διὰ τὸν Ναόν τοῦ Σολομῶντος ἔχομε ἀκριβῆ καὶ λεπτομερή περιγραφή στὴν Παλαιά Διαθήκη καὶ δι' αὐτόν τὸν Ναόν κάνει λόγο στήν πρός Εβραίους Ἐπιστολή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, συγκρίνοντας αὐτόν πρός τόν Ναόν τῆς Καινῆς Διαθήκης. 

Αὐτό τό θέμα ὁ Χρυσόστομος τό σχολιάζει, δίνοντας ἔτσι μιὰ περιγραφή καὶ λέει: 

          ΄΄Μεγάλη ύπερηφάνεια ἔνοιωθαν οἱ Ἰουδαῖοι γιά τόν Ναό καί ἔλεγαν ΝΑΟΣ ΚΥΡΙΟΥ. Διότι σὲ κανένα ἄλλο μέρος τῆς γῆς δέν κατασκευάστηκε τέτοιος τέλειος Ναός, οὔτε ὡς πρός τήν πολυτέλεια, οὔτε ὡς πρός τήν ὡραιότητα, οὔτε ὡς πρός ότιδήποτε ἄλλο, καθ' ὅσον ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐντολήν κατασκευῆς τοῦ Ναοῦ. Αὐτός ἐπρόσταξε να κατασκευασθῇ με ζῆλο καί γενναιοδωρία, ἐπειδή καί οἱ Ἰουδαῖοι περισσότερον προσελκύοντο καί εὐχαριστοῦντο ἀπό αὐτά πού ἔβλεπαν μέ τά σωματικά τους μάτια». 

              Καί συνεχίζει τήν περιγραφή ὁ Χρυσόστομος λέγοντας: 

           «Οἱ τοῖχοι ἦταν ντυμένοι μέ χρυσό. Αὐτό εἶναι ἀληθινό, ὅπως τό ἀναφέρει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ, ὁ ὁποῖος ἀναγράφει καί τό ποσόν πού διετέθη. Καί ὁ Ναός ὁ πρῶτος, ὅπως καί ὁ δεύτερος μετά τήν καταστροφή τοῦ πρώτου, δέν ἦταν σεβαστός μόνον γιά τό κάλλος, ἀλλά καί διά τόν πρόσθετο λόγο ὅτι προσήρχοντο ὅλοι διά τήν ὡραιότητά του καί ἤρχοντο ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς διά νά τόν ἰδοῦν καί διά νά προσκυνήσουν, διότι ήταν ξακουστό τό ὄνομα τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ». 

           Μετά τήν περιγραφή, έπακολουθεῖ ἡ σύγκρισις καί φανερώνεται ή υπεροχή. 

           Γράφει ὁ Χρυσόστομος: 

        «Ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀντιπαραβάλλει τίς θυσίες τῶν ζώων μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί ἐδῶ συγκρίνει ὅλον τόν οὐρανό μέ τόν Ναό καί δείχνει τήν διαφορά, διά να προσθέσῃ ὅτι στόν Χριστιανικό Ναό ὁ Ἱερεύς εύρίσκεται πλησιέστερα πρός τόν Θεόν. Ὁ χειροποίητος ἐκεῖνος Ναός ήταν ἀντίτυπο τοῦ ἀληθινοῦ Ναοῦ, ὅπου τελεῖται ὄχι θυσία καί αἷμα ζώων, ἀλλά ή θυσία τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ». 

      «Ὁ Χριστιανικός λοιπόν Ναός κατεσκευάσθη, ὅπως ὁ οὐρανός τοῦ Οὐρανοῦ. Στόν ἐπίγειο Ναό τελεῖται σήμερα ή Θεία Λειτουργία καί στόν Ουρανό εἰσῆλθε ὁ Χριστός να παρουσιασθῇ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μεσίτης ὑπέρ ἡμῶν, ὂχι με ξένο αἷμα, ἀλλά μέ τό δικό Του Αίμα». 

     «Ὁ Χριστιανικός Ναός μέ τόν ρυθμό καί τήν εἰκονογραφία καί κυρίως μέ τήν Θεία Λειτουργία κατεβάζει τόν Οὐρανό στή γῆ καί ἀνεβάζει τήν γῆ στόν Οὐρανό». 

Ἄς προσερχώμεθα καί ἄς εἰσερχώμεθα στούς Ιερούς Ναούς μέ εὐλάβεια. Εἶναι ὁ Οἶκος τοῦ Θεοῦ, θυσιαστήριο τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐργαστήριο ἁγιασμοῦ. Στό Ναό γινόμαστε οὐράνιοι ἄνθρωποι.

ΟΜΙΛΙΑ 24η
ΚΥΡΙΑΚΗ 14.07.2024 ΄΄ΑΣ ΘΕΛΗΣΩΜΕ "

                 Οι καλοί παιδαγωγοί στήν διδασκαλία δέν ἀρνοῦνται τήν θεωρία, ἀλλά προχωροῦν καί στο παράδειγμα. Καί ὁ συνδυασμός τῶν δύο αὐτῶν μεθόδων καθιστᾷ τήν διδασκαλία κατανοτή καί ἔτσι ἐμπαιδώνεται καλύτερα. Το παράδειγμα χρησιμοποιεῖ καί ὁ Χρυσόστομος στα κηρύγματά του. Αυτό θα ἰδοῦμε καί στή συνέχεια τοῦ θέματος, το να γίνωμε δηλαδή Οὐράνιοι ἄνθρωποι". Γράφει ὁ Ἅγιος παιδαγωγός:
               «Καί πῶς εἶναι δυνατόν να φθάσω σ' ἐκεῖνο τὸ ὕψος, δηλαδή στόν Οὐρανό, ἐφ' ὅσον περπατῶ ἐπάνω στή γῆ; Δέν θά σοῦ τὸ εἰπῶ αὐτό ἁπλῶς μέ λόγια, ἀλλά θά σοῦ δείξω στήν πρᾶξι ἐκείνους πού ἔφθασαν σ' ἐκεῖνο τὸ ὕψος. Αὐτοί εἶναι ὁ Παῦλος καί ὅλοι οἱ γύρω από αὐτόν, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί ἦσαν στή γῆ, ζοῦσαν στόν Οὐρανό. Καί μάλιστα ἦσαν πιό πάνω ἀπό τόν Οὐρανό, ἀνέβηκαν στόν ἴδιο τόν Θεό. Βλέπεις ὅτι δέν ἔδιναν καμμία σημασία στα γήινα;»
Καί συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος:
                

                «Βλέπεις ὅτι ὁ Παῦλος, ἀφοῦ ὅλα τά παρέβλεψε, ὁ λογισμός του τόν ἀνέβασε σε ὑψηλότερα, ὄχι μόνο ἀπό αὐτή τήν κτίσι, οὔτε ἀπό αὐτό τόν Οὐρανό, ἀλλά μέχρι τόν τρίτο Οὐρανό καί ἀσφαλῶς καί ἄν ὑπῆρχαν καί ἄλλοι, θά ἀνέβαινε καί σ' αὐτούς. Εἶδες ὕψος σκέψεως; Εἶδες πού ἀνέβηκε ὁ σκηνοποιός, ἐπειδή το ἠθέλησε; Πραγματικά δέν ὑπάρχει κανένα ἐμπόδιο. Μποροῦμε ὅλους τούς Οὐρανούς νά τούς ξεπεράσουμε, ἐάν το θελήσωμε βεβαίως».

                 Στή συνέχεια, θά τονίσῃ τήν θέλησι γιά τήν ἀνάβασι αὐτή καί μέ παραδείγματα θά καταλήξη σε συμπέρασμα καί θά εἰπῇ:

               «Στίς διάφορες τέχνες πού ξεπερνοῦν τήν δύναμι πολλῶν, κατορθώνομε ὅμως μέ τήν θέλησί μας νά τίς μάθωμε. Εύκολώτερη ὅμως ἀπ' ὅλες εἶναι ή τέχνη τῆς ἀρετῆς καί τό νά ἀνεβοῦμε στόν Οὐρανό, διότι ἐδῶ μόνον ή θέλησις χρειάζεται καί ὅλα τά ἄλλα ἔρχονται σάν φυσικό επακόλουθο. Κανείς δέν μπορεῖ νὰ εἰπῇ δὲν μπορῶ΄΄, καθ' ὅσον αὐτό ἀποτελεῖ κατηγορία ἐναντίον τοῦ Δημιουργού. Διότι, ἄν μᾶς ἔπλασε ἀδύνατους καί ἔπειτα μᾶς διατάσσει να κατορθώσωμε τά ἀδύνατα, αὐτό ἀποτελεῖ κατηγορία ἐναντίον Του. Επομένως, ὅσοι λένε ὅτι δέν μποροῦν σημαίνει ὅτι δέν θέλουν, ἐξ αἰτίας τῆς τεμπελιᾶς τους. Εάν θελήσουν, όπωσδήποτε θα μπορέσουν. Θέλεις να γίνῃς ἐνάρετος; Κάνε τήν ἀρχή. Ὅμως δέν ἀρκεῖ μόνο το να θέλῃς, ἀλλά πρέπει να προστεθῇ καί τό ἔργο».

              «Ἡ θέλησις πρέπει να συνοδεύεται καί ἀπό τά ἔργα. Πρέπει να κοπιάσῃ κανείς. Ἔχομε δέ συνεργό καί βοηθό τόν Θεό. Ἐμεῖς μόνο νά ἐνδιαφερθοῦμε, να θελήσωμε να το βάλωμε στο μυαλό μας καί ὅλα τά ἄλλα ἀκολουθοῦν. Ἐάν ὅμως καθόμαστε καί περιμένομε να μποῦμε στόν Οὐρανό, ποτέ δέν θά κατακτήσωμε τήν κληρονομία τῶν Οὐρανῶν».

Καί ὁ ἐπίλογος – δίδαγμα:

              «Ἄς θελήσωμε παρακαλῶ, ἄς θελήσωμε. Ας προτιμήσωμε τήν άρετή πού διαρκεῖ στὸν αἰῶνα τόν ἅπαντα, ὅπου θά ἀπολαμβάνωμε τα αἰώνια Οὐράνια άγαθά ὡς Οὐράνιοι ἄνθρωποι». ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 23η
ΚΥΡΙΑΚΗ 07.07.2024 "ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"

Σκοπός τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς, ὥστε να γίνωμε "Θείας Φύσεως Κοινωνοί καί Οὐράνιοι ἄνθρωποι΄΄. Ἀφορμή ἀπό τήν φράσι αὐτή παίρνει ὁ Χρυσόστομος καί ἀναπτύσσει το θέμα αὐτό, πού τό θεωρεῖ ἀναγκαῖο καί κατορθωτό. Έρωτᾷ καί ἀπαντᾶ:

«Μέ τόν ραντισμό τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ (Θεία Κοινωνία) εἴμαστε ἐπουράνιοι. Ἄς φρίξωμε καί ἄς μήν μείνωμε πιά στή γῆ, διότι καί τώρα ὅποιος θέλει μπορεῖ νά μή μείνῃ στή γῆ, ἀλλά νά γίνῃ οὐράνιος ἄνθρωπος. Διότι το να μείνῃ κανείς στή γῆ ἤ νά μή μείνῃ, ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς καί τήν προαίρεσι».

Ἐπεξηγεῖ αὐτό, γιά να γίνῃ κατανοητό, καί προσθέτει:

«Ὁ Θεός λέγεται ὅτι εἶναι στόν Οὐρανό. Ὄχι ὅτι περιορίζεται σε τόπο, μή γένοιτο, οὔτε ὅτι ἄφησε τή γῆ ἔρημη ἀπό τήν παρουσία Του, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῆς σχέσεως καί τῆς οἰκειότητος πού ἔχει πρός τούς Ἀγγέλους. Ἄν λοιπόν καί ἐμεῖς πλησιάσωμε τόν Θεό, θά εἴμαστε στόν Οὐρανό. Ὅταν λοιπόν συλλογίζομαι τόν Θεό τοῦ Οὐρανοῦ, γίνομαι καί ἐγώ οὐρανός. Ἄς κάνωμε λοιπόν τήν ψυχή μας ούρανό. Ὁ οὐρανός εἶναι ἐκ φύσεως λαμπρός, ἀφοῦ οὔτε τόν χειμῶνα γίνεται μαῦρος καί δέν ἀλλάζει τήν ὄψι του, ἀλλά τά σύννεφα συγκεντρώνονται καί τόν καλύπτουν. Ὁ οὐρανός ἔχει τόν ·ἥλιοἔχομε καί ἐμεῖς τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης».

«Εἶπα ὅτι εἶναι δυνατόν να γίνωμε σάν τόν Οὐρανό. Βλέπω ὅμως ὅτι μποροῦμε νά γίνωμε καλύτεροι άἀπό τόν Οὐρανό.

Έρωτᾷ: πῶς;

καί ἀπαντᾶ: ὅταν ἔχωμε τόν Κύριο τοῦ Ἡλίου.

«Ὁ Οὐρανός ἀπό παντοῦ εἶναι καθαρός καί ἀκηλίδωτος, δέν μεταβάλλεται χειμῶνα, καλοκαίρι, νύχτα καί ἡμέρα καί ἐμᾶς ἄς μήν μᾶς καταβάλλουν θλίψεις, οὔτε τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, ἀλλά ἄς μένωμε ἀκηλίδωτοι καί καθαροί».

«Ὁ οὐρανός εἶναι ὑψηλός καί ἀπέχει πολύ ἀπό τήν γῆ. Αὐτό ἄς κάνωμε καί ἐμεῖς. Ἄς ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τή γῆ καί τά γήινα καί ἄς ὑψωθοῦμε πρός ἐκεῖνο τό ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ. Θὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν γῆ, ὅταν σκεπτόμαστε ὅτι ὁ Οὐρανός εἶναι ὑπεράνω ὅλων καί ἀπό κανέναν δέν νικιέται».

«Ἄς γίνωμε λοιπόν οὐρανός, ἄς ἀνεβοῦμε σ' ἐκεῖνο τὸ ὕψος ὅπου δέν ὑπάρχει ἐκεῖ κανένας θόρυβος, καμμία ταραχή, καμμία κραυγή. Υπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀνέβηκαν σ' αὐτό τό ὕψος». Ὁ Χρυσόστομος θά μᾶς τούς παρουσιάσῃ στήν επόμενη ὁμιλία

ΟΜΙΛΙΑ 22α 
ΚΥΡΙΑΚΗ 30.06.2024 ΄΄ΜΕΣΙΤΗΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ" 

         Ὁ Χριστός πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψίν Του, ἐβεβαίωσε τούς μαθητάς Του ὅτι θά εἶναι πάντοτε μαζί τους καί θά παρακαλῇ τόν Πατέρα νά τούς ἐνισχύῃ, νά τούς φωτίζῃ καί νά τούς καθοδηγῇ στό ἔργο τους. Εἶναι ἑπομένως Μεσίτης. 

Μέ τήν ἔννοια αὐτή ἀσχολεῖται ὁ Χρυσόστομος καί γράφει: 

       ΄΄Πολλοί ἀπό ἐκείνους πού ἦσαν ἀσθενέστεροι ὡς πρός τήν πίστιν, ἄρχισαν νά ἀμφιβάλλουν γιά τήν ἐκπλήρωσιν τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα μετά τόν θάνατό Του. Ὁ Παῦλος ἀνατρέπει αὐτήν τήν ὑπόνοιά τους, τούς καλεῖ νά ἔχουν θάρρος καί νά εἶναι σταθεροί στήν πίστιν, ὅτι ὁ Χριστός θά ἐκπληρώσῃ τίς ὑποσχέσεις Του, διότι ὁ Χριστός εἶναι «Μεσίτης» τῆς νέας Διαθήκης΄΄. Καί περί τῆς μεσιτείας τοῦ Χριστοῦ παρέχει σχετικές διευκρινίσεις καί γράφει: 

       "Τί σημαίνει μεσίτης; Καί ἀπαντᾶ: Μεσίτης λέγεται αὐτός πού μεσολαβεῖ μεταξύ δύο ἀνθρώπων, διά τήν πραγματοποίησιν μίας υποθέσεως πού τούς ἐνδιαφέρει. Καί ἐδῶ ὁ Υἱός ἔγινε Μεσίτης ἀνάμεσα στόν Πατέρα καί σέ μᾶς. Ὁ Θεός δέν ἤθελε νά μᾶς ἀφήσῃ τήν Κληρονομίαν, ἀλλ᾽ ἦταν ὀργισμένος ἐναντίον μας, φερόταν μέ ἀγανάκτησι, σάν νά μήν ἤμασταν κληρονόμοι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἔγινε λοιπόν Μεσίτης ὁ Χριστός ἀνάμεσα σε μᾶς καί στόν Θεό Πατέρα. Καί πρόσεχε νά μάθῃς πῶς ἔγινε Μεσίτης: 

          Προσευχήθηκε γιά μᾶς πρός τόν Πατέρα καί ἔφερε ἀπό Ἐκεῖνον (τόν Θεόν) τούς λόγους πρός ἐμᾶς λέγοντας: “δέδωκα αὐτοῖς τούς λόγους σου, οὕς δέδωκάς μοι΄΄. Καί στήν προσευχήν προσθέτει ὁ Χριστός καί τόν θάνατόν Του. Εἴχαμε συγκρουσθεῖ μέ τόν Θεόν καί γι' αὐτό ἔπρεπε να πεθάνωμε ἐμεῖς. Πέθανε ὅμως ὁ Χριστός γιά νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Θεόν, νά μᾶς κάνῃ ἀπό ἀναξίους ἀξίους τῆς νέας Διαθήκης καί κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του. Ἐνῶ ἤμασταν άξιοι τιμωρίας, ή μεσιτεία τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας μᾶς ἔσωσε καί μᾶς ἔκανε υἱούς ἀγαπητούς μέ δικαιώματα κληρονομικά. Κατήργησε τήν ἔχθρα, μᾶς ἐσυμφιλίωσε μέ τόν Θεόν, ὥστε νά μποροῦμε σήμερα νά προσερχώμεθα στόν Θρόνο τῆς Χάριτος καί νά λέγωμε "Πάτερ ἡμῶν΄΄ καί νά λαμβάνωμε τό πλούσιον ἔλεος΄΄. 

        Ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Μεσίτης μας, ἀποτελεῖ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τήν ὑποχρέωσιν νά τό πιστεύωμε χωρίς καμμία ἀμφιβολία. Ταυτοχρόνως εἶναι καί βεβαία ἐλπίδα καί ὠφέλειά μας ἀλλά καί τιμή νά γνωρίζωμε καί νά πιστεύωμε καί νά καταφεύγωμε διά τῆς προσευχῆς στήν Μεσιτείαν τοῦ Χριστοῦ

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 21η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 23.06.2024 "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ" 

       Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σαφής καί ἀκριβής καί πρέπει νά τήν γνωρίζωμε καί νά τήν πιστεύωμε. Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μ. Βασιλείου "ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ΄΄ θα πάρωμε μερικά σημεῖα καί νά προσευχηθοῦμε στό Ἅγιον Πνεῦμα. Στήν ἀρχή μᾶς ἀπαριθμεῖ τά ὀνόματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γράφει: 

     "Τα ὀνόματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι πολλά καί ὑπερφυσικά καί οἱ ἐνέργειες ἀνέκφραστες ὡς πρός τό μεγαλεῖο καί ἀναρίθμητες ὡς πρός τό πλῆθος. Τό Ἅγιον Πνεῦμα όνομάζεται Θεός, Πνεῦμα Θεοῦ, Πνεῦμα Χριστοῦ, Πνεῦμα Κυρίου, Παράκλητος, Πνεῦμα ἀληθείας, υἱοθεσίας, ἐλευθερίας, Πνεῦμα σοφίας, συνέσεως, βουλῆς, ισχύος, γνώσεως, εὐσεβείας, Πνεῦμα εὐθές, άγαθόν, ἡγεμονικόν, Πνεῦμα Ἅγιον πού εἶναι καί τό κύριον ὄνομά Του. Ἀκούοντας λοιπόν τήν λέξι Πνεῦμα, δέν πρέπει νά ἐννοήσης μία οὐσία ὅμοια μέ τά ἄλλα δημιουργήματα, ἀλλά ἀντιθέτως ή λέξις Πνεῦμα σημαίνει μία οὐσία νοερά ἀπέραντη ὡς πρός τήν δύναμι, ἀπεριόριστη ὡς πρός τό μέγεθος, πού δέν εἶναι δυνατόν να χρονολογηθῇ οὔτε μέ τό χρόνο, οὔτε μέ τούς αἰῶνες. Δέν λαμβάνει τήν ζωή καί τόν Ἁγιασμό από κάπου ἀλλοῦ ἀλλά εἶναι ΑΓΙΟΝ καί εἶναι ζωή καί πηγή ἁγιασμοῦ καί χορηγός τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐθύπαρκτον καί πανταχού παρόν. Ὡς πρός τήν οὐσία εἶναι ἀπλούστατον καί ὡς πρός τίς ἐνέργεις ποικίλον καί δίνει στόν καθένα μας, πού εἶναι ἄξιος, τά άγαθά Του΄΄. Ἀπό τίς ἄπειρες δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει μερικές: 

    “Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πραγματοποιεῖται ἡ ἀνάβασις τῶν καρδιῶν, ή τελείωσις ὅσων προοδεύουν στήν ἀρετή, ἡ ἀναγέννησις διά τοῦ Βαπτίσματος, ή ἀποκατάστασις στον παράδεισο, ἡ ἄνοδος στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ἐπάνοδος στήν υιοθεσία, ή παρρησία να ὀνομάζωμε τόν Θεό, Πατέρα. Οἱ Πνευματικοί προγνωρίζουν τα μέλλοντα, κατανοούν τα μυστήρια, ἔχουν οὐράνιο τρόπο ζωῆς, ἀτελείωτη εὐφροσύνη, διαρκή παραμονή κοντά στο Θεό. Επιτυγχάνουν τήν ὁμοίωσι πρός τόν Θεόν καί τέλος φθάνουν στήν θέωσι πού εἶναι το ὑπέρτατο άγαθό ἀπό ὅσα εἶναι δυνατόν να ἐπιθυμήσῃ ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι καί κάθε ἄνθρωπος πού ἀξιώθηκε να βλέπῃ σάν φῶς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, χάρις εἰς τήν δόξαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταμορφώνεται καί γίνεται καί αὐτός φωτεινότερος, ἀφοῦ ἡ καρδιά του καταλάμπεται ἀπό τό φῶς πού ἔχει ὡς πηγήν του το Πνεῦμα τὸ Ἅγιον". Τέλος μᾶς διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος πῶς νά τό λάβωμε τό Ἅγιον Πνεῦμα: 

       "Το λαμβάνομε ὅταν καθαριστοῦμε ἀπό τά πάθη. Ἄν λοιπόν κανείς καθαρισθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, θα γίνῃ ικανός να πλησιάσῃ καί νά λάβη τό Ἅγιον Πνεῦμα ποὺ ἀπό ἄμορφον πού τόν ἔκανε ἡ ἁμαρτία, τό Ἅγιον Πνεῦμα θά τόν μεταμορφώση σε ἔνδοξη εἰκόνα Θεοῦ΄΄. Ἄς πιστεύωμε λοιπόν τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἄς προσευχώμεθα πάντοτε στό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἄς γίνωμε ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά κατοική μέσα μας το Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 20ῇ 

ΚΥΡΙΑΚΗ 16.06.2024 "ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ΄ 

         Στήν Ἐκκλησία μας μιλάμε για δύο Διαθῆκες, τήν Παλαιά καί τήν Νέα. Αυτή πού ἔκανε ὁ Θεός μέ τούς Ίσραηλίτες καί ἡ ἄλλη πού ἔκανε ὁ Χριστός μέ τούς πιστούς. Καί οἱ δύο εἶναι ἰσότιμες καί Θεόπνευστες καί τά βιβλία τους ἀποτελοῦν τήν Ἁγία Γραφή. Ἡ Παλαιά εἶχε προσαρμοσθεῖ στήν πνευματική καί κοινωνική κατάστασι τῶν ἀνθρώπων, τῆς πρό Χριστοῦ ἐποχῆς. 

     Ἡ Καινή Διαθήκη ἀποτελεῖ ἀναθεώρησιν καί τελειοποίησιν τῆς Παλαιᾶς, διότι οἱ ἄνθρωποι πνευματικά εἶχαν ἀναπτυχθεῖ καί ἦσαν εἰς θέσιν νά ἐννοήσουν καί νά ἐφαρμόσουν τούς νέους νόμους καί τις διδασκαλίες πού ἔφερε ὁ Χριστός. Αὐτή τήν Διαθήκη ἔχει συνάψει ὁ Χριστός μέ ἐμᾶς καί αὐτή πρέπει να γνωρίσωμε καί νά ἐφαρμόσωμε. Τήν διδασκαλίαν αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περί τῶν δύο Διαθηκῶν ἀναπτύσσει ἐκτενέστερα ὁ Χρυσόστομος, διά να καταλήξη στόν χαρακτηρισμόν τῶν ἀνθρώπων παλαιῶν καί νέων καί θά εἰπῇ: 

    ΄Ετσι καί ἐμεῖς εἴμαστε νέοι ἤ καλύτερα ἐγίναμε νέοι. Ὅμως ἔχομε γεράσει καί δι' αὐτό εὑρυσκόμεθα κοντά στόν ἀφανισμόν καί στήν καταστροφήν. Ἀλλά ἐάν θέλωμε, εἶναι δυνατόν να ἐξαλείψωμε αὐτό τό γῆρας τῆς ψυχῆς. Δέν μποροῦμε μέ τό βάπτισμα, μποροῦμε ὅμως μέ τήν μετάνοιαν. Ὅ,τι παλαιό ἔχομε μέσα μας, ἄς τό πετάξωμε. Ἄς καθαρίσωμε κάθε ρυτίδα, κάθε κηλίδα καί κάθε στίγμα καί ἄς γίνωμε καινοί, δηλαδή νέοι ἄνθρωποι καί ὡραῖοι, διά νά ἀγαπήσῃ ὁ Θεός τήν όμορφιά μας. Εἶναι αὐτό δυνατόν, ἔστω καί ἄν ἔχωμε τή χειρότερη ἀσχήμια, να ξανα-αποκτήσωμε ἐκείνην τήν ὀμορφιάν΄΄. Καί συνεχίζει: 

      ΄΄Συνήθως ὅμως ή λησμονιά δέν φέρνει τήν ὀμορφιά καί ἐννοῶ τήν λησμονιά τῶν ἁμαρτιῶν. Ἄς θυμηθοῦμε καί ἄς ἐξομολογηθοῦμε, καί μέ αὐτό βρισκόμαστε μακρυά ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἔτσι δέν τήν θυμόμαστε. Καί ὅποιος δέν θυμᾶται, δέν σκέπτεται, καί ὅποιος δέν σκέπτεται, οὔτε καί μιλάει, καί ὅποιος δέν μιλάει, τότε δέν θά πράξῃ τήν ἁμαρτίαν΄΄. 

Καί ἔρχεται στο συμπέρασμα καί στο δίδαγμα: 

      ΄΄Ἄς ἀκούσωμε λοιπόν καί ἐμεῖς καί ἄς ξεχάσωμε τά ἰδικά μας κακά, ὄχι ὅμως τά ἁμαρτήματά μας. Ὁ Θεός παραγγέλει: «θυμήσου ἐσύ τίς ἁμαρτίες καί ἐξομολογήσου καί τότε δέν θά θυμηθῶ καί Ἐγώ». Αὐτό σημαίνει: νά ξεχάσωμε τήν κακίαν, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό αὐτήν καί ἄς θυμηθοῦμε τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἀγρυπνοῦμε μέ προσευχές. Ἄς άγωνιστοῦμε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς, γιά νά ἔχωμε θαυμαστές τούς Ἀγγέλους καί στεφανοδότη τόν Χριστόν". 

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 19η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 09.06.2024 "ΝΕΚΡΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΓΕΛΙΟ" 

          Ὁ Χρυσόστομος ἀφοῦ ἑρμηνεύση κατά λέξι ώρισμένους στίχους τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Παύλου, προχωρεῖ σέ συμπέρασμα καί άναπτύσσει ἕνα θέμα σχετικά μέ τό νόημα τῆς περικοπῆς. Αὐτό τό βλέπομε καί στήν ἑξῆς περίπτωσι. Ὁ Παῦλος μιλῶντας γιά τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ κατέληξε στή φρᾶσι: " ὁ Χριστός προσέφερε τόν Ἑαυτόν Του θυσία ἄμωμη στόν Θεό καί μέ τό Αἷμα Του καθαρίζει τήν συνείδησί μας ἀπό νεκρά ἔργα. 

Τήν φρᾶσι αὐτή θά ἀναπτύξῃ ὁ Χρυσόστομος καί θά εἰπῇ: 

         ΄Εδῶ δείχνει ὁ Παῦλος ὅτι ἐκεῖνος πού διαπράττει νεκρά ἔργα, δέν εἶναι δυνατόν νά λατρεύῃ τόν ζωντανό Θεόν΄΄. Καί ἐρωτᾷ: “Ποῖα εἶναι τά νεκρά ἔργα; Καί ἀπαντᾶ: "Νεκρά ἔργα εἶναι ὅλα ἐκεῖνα πού δέν ἔχουν ζωήν, πού ἐκπέμπουν δυσοσμίαν. Μέ μία λέξι "νεκρό ἔργο΄΄ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καί ὅπως τό νεκρό σῶμα προξενεῖ λύπη σ' ἐκείνους πού τό πλησιάζουν, ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία δέν ἀφήνει οὔτε τόν νοῦ νά ἡρεμῇ, ἀλλά τόν θορυβεῖ καί τόν ταράσσει. Λέγεται ὅτι ὁ λοιμός κατατρώγει τά σώματα. Τέτοια εἶναι καί ἡ ἁμαρτία, δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τόν λοιμό, διαφθείροντας συγχρόνως καί τήν ψυχήν. Αὐτοί πού ὑποφέρουν από λοιμώδη νόσο εἶναι γεμάτοι ἀπό δυσωδίαν. Τά πρόσωπά τους εἶναι αἰσχρά καί ὅλοι καί ὅλα εἶναι ἀκάθαρτα. Τέτοιοι εἶναι καί ὅσοι ἁμαρτάνουν, ἔστω καί ἄν δέν τό βλέπουν΄΄.                Στήν συνέχεια, ὁ Χρυσόστομος θά ἀναφέρῃ καί θά ἀποδείξῃ ὡς νεκρά ἔργα τήν πλεονεξίαν, τήν ὑπερβολική ἀγάπη τῶν χρημάτων, τήν πορνείαν, τόν θυμόν καί τόν φθόνον καί θά συμπεριλάβῃ καί τόν ἀπρεπῆ γέλωτα καί γι' αὐτόν θά εἰπῇ: ΄Ενώπιον τῆς ἁμαρτίας στέκεσαι καί γελᾷς, ἄν κάποιος εἰπῇ ἕνα ἀστεῖο, ἀμέσως προκαλώντας γέλιο σ' ἐκείνους πού τό ἀκοῦν; Ὁ Παῦλος φωνάζει: «Ή γελοιότητα νά έξαφανιστῇ ἀπό ἐσᾶς». Ὅμως πολλοί δέν σταματοῦν νά γελοῦν ἀκόμη καί μέσα στήν Ἐκκλησίαν κατά τήν ὥραν τῆς Θείας Λατρείας. Ὁ παρόν καιρός εἶναι καιρός πένθους, θλίψεως, βασάνων, ἀγώνων καί ἰδρώτων καί σύ γελᾷς;΄΄ 

Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει ἀπευθύνοντας τόν λόγον καί στίς γυναῖκες λέγοντας: 

         Ο λόγος μου αὐτός ἀπευθύνεται πρός τίς γυναῖκες. Πές μου γυναῖκα, καλύπτεις τό κεφάλι σου καί γελᾷς, εὑρισκόμενη μέσα στήν Ἐκκλησία; Εἰσῆλθες νά προσευχηθῆς καί νά ἐξομολογηθῇς τά ἁμαρτήματα, νά προσπέσης στόν Θεόν, νά Τόν παρακαλέσης γιά τά κακά πού διέπραξες καί τήν σοβαρήν καί ἱερήν αὐτήν ὑπόθεσι τήν κάνεις γελῶντας; Πῶς θά καταστήσης εὐμενῆ τόν Θεόν; Ἴσως νὰ μοῦ εἰπῇς: τί κακό εἶναι τό γέλιο; Σοῦ ἀπαντῶ: Δέν εἶναι κακό τό γέλιο, ἀλλά κακό εἶναι ὅταν γίνεται πέρα ἀπό τό μέτρο καί ἄκαιρα. Τό γέλιο δικαιολογεῖται ὅταν ἰδοῦμε φίλο μας πού εἴχαμε καιρό νά συναντηθοῦμε, ὅταν ίδοῦμε κάποιους φοβισμένους, νά τούς ἐλαφρύνωμε. Μέ δάκρυα καί ὄχι μέ γέλια λάτρευε τόν Θεόν, γιά νά μπορέσῃς νά καθαρίσῃς τά ἁμαρτήματά σου΄΄. 

         Καί καταλήγει στό συμπέρασμα: ΄΄Ἄς πενθήσωμε άδελφοί γιά νά γελάσωμε πραγματικά καί γιά νά νοιώσωμε εὐφροσύνη καί χαρά . Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι βέβαιος: ΄΄Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε΄΄.

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 18η

ΚΥΡΙΑΚΗ 02.06.2024 "ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΙΣ ΤΩΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΩΝ"

          Τήν ὑπεροχήν τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἀρχιερέως ἐτόνισε ὁ Παῦλος καί ἐσχολίασε ὁ Χρυσόστομος, ὅπως εἴδαμε στήν προηγούμενη ὁμιλία. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλα στοιχεῖα καί ἔργα καί εὐεργεσίες πού ἔχει ὁ Ἀρχιερέας Χριστός, πού βεβαιώνουν τόσο τήν ὑπεροχήν, ὅσο καί κυρίως τήν εὐεργεσίαν πρός τούς ἀνθρώπους. Αὐτά θά μᾶς παρουσιάσῃ ὁ Χρυσόστομος καί κατ' ἀρχήν ἐπαινώντας τήν σοφίαν καί τήν μέθοδον διδασκαλίας τοῦ Παύλου θα εἰπῇ:

          Ο Παῦλος ἀναμιγνύει τά ταπεινά μέ τά ὑψηλά, ὥστε τά ταπεινά να γίνουν ὁδός πρός τά ύψηλά καί μέσω αὐτῶν νὰ ὁδηγηθοῦν σ' ἐκεῖνα καί ὅταν φτάσουν στα ύψηλά, να μάθουν ὅτι αὐτά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ. Αὐτό κάνει καί ἐδῶ. Ἀφοῦ εἶπε (ὁ Παῦλος) ὅτι ὁ Χριστός προσέφερε τόν Ἑαυτόν Του θυσίαν καί ἔδειξε ὅτι εἶναι Ἀρχιερέας, προσθέτει το βασικό στοιχεῖο, ὅτι ἔχομε Ἀρχιερέα πού ἐκάθησε στα δεξιά τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ στούς Ούρανούς καί ὑπηρετεῖ εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Εκάθησε στα δεξιά. Το λέγει αὐτό, διά να δείξῃ ὅτι δέν εἶναι ὑπηρέτης, ἀλλά Κύριος΄΄. 

Καί συμπεραίνει ὁ Χρυσόστομος: 

        ΄΄Πρόσεχε πόσο καί πῶς ἐξύψωσε τίς ψυχές τῶν πιστῶν λέγοντας αὐτό. Καί κάθεται, γιά να προσφέρῃ δῶρα καί θυσίες, δείγμα μεγάλης Φιλανθρωπίας καί φροντίδος Του γιά ἐμᾶς. Καί ἀπό τά γενόμενα στόν Οὐρανό κατεβαίνει στή γῆ, διά να μιλήσῃ διά τήν Θείαν Λατρείαν πού προσφέρουν οἱ    Ἱερεῖς στήν Θεία Λειτουργία΄΄.

 Καί ὁ Χρυσόστομος θά εἰπῇ:

          Η λατρεία πού προσφέρουν οἱ Ἱερεῖς, εἶναι ἀπεικόνισις τῶν Ἑπουρανίων Πραγμάτων, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Οὐράνια καί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μόνο Οὐρανός, καί αὐτό ἐκφράζει ὁ ὕμνος: «Ούρανός πολύφωτος ή Ἐκκλησία ἀνεδείχθη» καί «Ἐν τῷ Ναῷ ἐστῶτες τῆς δόξης, ἐν Οὐρανῷ ἐστᾶναι νομίζομεν΄΄.

Το δίδαγμα ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι: 

         Νά πηγαίνωμε στο Ναό κάθε Κυριακή καί βλέποντας τόν Χριστό ὡς Ἀρχιερέα στήν ὡραία Πύλη, να σκεπτώμαστε ὅτι ζῆ στόν Οὐρανό στα δεξιά τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης. Καί στή γῆ νά τόν λατρεύωμε καί δοξάζωμε καί παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθήσῃ να συμμετέχωμε στήν Θείαν Λατρείαν τῆς Κυριακῆς, μέ οὐράνιο φρόνημα καί εὐλάβεια ψυχῆς, μέ τήν Εὐλογία τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ. 

AMHN

ΟΜΙΛΙΑ 17η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 26.05. 2024 "ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΜΕΓΑΣ" 

          Ἡ πρός Εβραίους Ἐπιστολή ὅπως ἔχομε εἰπῆ, θέλει να προβάλλῃ τήν ὑπεροχή τοῦ Χριστοῦ ἔναντι: κόσμου, ἀνθρώπων, Ἀγγέλων καί ἔργου. Καί ἔφτασε ὁ Παῦλος στο θέμα τῆς Ἱερωσύνης, διά νά ἀποδείξῃ τήν ὑπεροχή τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἔναντι τῆς Ἱερωσύνης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί με πολλά ἐπιχειρήματα καί ἀποδεικτικά σημεῖα καί χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, περιόρισε τήν Ἰουδαϊκή Ἀρχιερωσύνη ὡς πρός τόν χρόνο, τό ἔργο, τήν καταγωγή καί τήν διαδοχή. Οἱ Ἀρχιερεῖς ἡσαν διαδοχικοί, ἁμαρτωλοί, θνητοί. Ὑπηρετοῦσαν τό σῶμα καί τήν ἐπίγεια ζωή. Μέ τόν θάνατό τους ἐτελείωνε καί τό ἔργο τους. Τήν ψυχή καί τήν σωτηρία της, δέν τήν ὑπηρετοῦσαν. Οἱ θυσίες καί οἱ τελετές ἦσαν πράξεις προβλεπόμενες ἀπό τό Νόμο, έξευμένιζαν τόν Θεόν, ἀλλά δέν ἐλύτρωναν τήν ψυχή, οὔτε ἐκαθάριζαν τήν συνείδησιν ἀπό τήν ἀμαρτία. 

          Το θέμα αὐτό ἐξετάζει ὁ Χρυσόστομος καί ἀφοῦ παρουσιάζει τήν ἀδυναμία τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἱερωσύνης, συμπεραίνει μέ συγκρίσεις στήν ύπεροχή τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν πρώτη έπιγραμματικά θά εἰπῇ: 

             Ο Νόμος πού ἐφάρμοζαν οἱ Ἱερεῖς, ὅσα ὅριζε, ἀναφέρονταν στό σῶμα, στή σάρκα, στήν ἐπίγεια ζωή, νά εἶναι μέλι γάλα, ἔλεγε ὁ νόμος. Περίτεμνε τήν σάρκα, χρίσε τήν σάρκα, λοῦσε τήν σάρκα, κούρευσε τήν σάρκα, θρέψε τήν σάρκα, δέσε τήν σάρκα, ξεκούρασε τήν σάρκα. Ὅλα αὐτά ἀναφέρονταν στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καί μετά ἀπό αὐτά ὑποσχόταν τά άγαθά, εἰρήνη γιά τήν σάρκα καί ἀπόλαυσι γιά τήν σάρκα. Ἡ ἀπόστασις ὅμως τῆς μιᾶς Ἱερωσύνης ἀπό τήν ἄλλη, διαφέρουν, ὥστε ὁ ἕνας νά εἶναι κατά πολύ ἀνώτερος τοῦ ἄλλου καί αὐτός εἶναι ὁ Χριστός." 

Στή συνέχεια ὁ Χρυσόστομος θά περιγράψῃ τόν Ἀρχιερέα Χριστό καί θά εἰπῇ: 

          ΄Η Γραφή μαρτυρεῖ: «ὁ Ἀρχιερέας αὐτός εἶναι αἰώνιος», δηλαδή όχι πρόσκαιρος, οὔτε ἔχει τέλος, ὅπως ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Νόμου. Ἔγινε ὡς Ἀρχιερεύς, αἰώνιος, μεσίτης καί ἐγγυητής μιᾶς ἀνώτερης Διαθήκης. Εἶναι Ἀρχιερέας ἕνας καί μόνος καί μοναδικός, διότι εἶναι αἰώνιος. Δι' αὐτό μπορεῖ νά σώζῃ για πάντα ἐκείνους πού δι' αὐτοῦ πλησίασαν τόν Θεόν Πατέρα. Δι' αυτό σώζει, ἐπειδή δέν πεθαίνει καί σώζει πάντας καί γιά πάντα, πού σημαίνει ὅτι σώζει ὄχι μόνον ἐδώ, ἀλλά καί ἐκεῖ στή μέλλουσα ζωή. Ἡ ἀναμαρτησία καί ἡ θυσία ἀναδεικνύει τήν διαφορά. Οἱ μέν ἐθυσίαζαν κάθε ἡμέρα, πρῶτα γιά τόν ἑαυτόν τους. Ὁ Χριστός ὅμως τό ἔκανε μιά γιά πάντα, ὅταν προσέφερε τόν ἴδιο τόν Εαυτό Του στό Σταυρό, υποδηλώνοντας έτσι τήν ὑπεροχή τῆς πνευματικῆς θυσίας. 

          Καί ὁ Χρυσόστομος ἐπαναλαμβάνει τα λόγια τοῦ Παύλου: "Τέτοιος Ἀρχιερέας μᾶς ἐχρειάζετο Ἅγιος, ἄκακος, αμόλυντος, χωρισμένος ἀπό τούς ἁμαρτωλούς. Αὐτό ὑποδηλώνει τήν ὑπεροχή καί τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας, ἡ ὁποία ἄν καί ήτο μία καί προσφέρθηκε μία φορά, κατόρθωσε τόσα πολλά, ὅσα δέν μπόρεσαν ὅλες οἱ ἄλλες.΄ 

            Καί καταλήγει στήν σύσταση: "Ἀφοῦ ἔχομε τέτοιον Ἀρχιερέα, ἄς ἀκολουθήσωμε τά ἴχνη Του καί ἄς προσερχώμεθα στό Θεό τῆς Χάριτος πού εἶναι βοήθεια καί σωτηρία αἰώνιος."

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 16η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 19.05.2024 "ΚΑΘΑΡΟΙ ΣΑΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ" 

          Γιά τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας, πού μολύνει μέσα καί ἔξω τόν ἄνθρωπο, μᾶς μίλησε στα προηγούμενα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στα αἴτια καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Στήν συνέχεια, θέτει τό ἐρώτημα καί δίνει τήν ἀπάντησι:

          Ας γίνωμε καθαροί καί ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις μας ἄς καθαρίσωμε τά ἁμαρτήματά μας. Πῶς ὅμως μποροῦμε νά τά καθαρίσωμε; ὁ Προφήτης Ησαΐας διδάσκει λέγοντας: «Λουσθεῖτε, γίνετε καθαροί, ἀφαιρέσατε τίς κακίες ἀπό τίς ψυχές σας, ὥστε νά εἶσθε καθαροί ἐνώπιόν Μου». Τί σημαίνει τό ΄΄ἐνώπιόν μου΄΄; Το ἐξηγεῖ λέγοντας: «Έπειδή μερικοί φαίνονται στούς ἀνθρώπους ὅτι δέν εἶναι κακοί, στο Θεό ὅμως εἶναι φανεροί τάφοι άσβεστωμένοι, γι' αὐτό ὁ Θεός λέει ἀφαιρέστε τίς κακίες, ὅπως ἐγώ τίς βλέπω.» 

         Βλέπεις ὅτι πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νά καθαρίσωμε τόν ἑαυτόν μας καί ὕστερα μᾶς καθαρίζει ὁ Θεός. Δι' αὐτό κανείς ἀπό αὐτούς πού ἔφτασαν στήν χειρότερη κακία ἄς μήν ἀπελπίζεται κι ἄν ἀκόμη φτάσεις στήν συνήθεια καί στή φύσι τῆς κακίας, μή φοβηθῇς. Διότι ὁ Κύριος εἶπε ὅτι θά μεταβάλλῃ στήν ἀντίθετη κατάστασι. Δέν εἶπε ὅτι ἁπλῶς θά πλύνῃ, ἀλλά ὅτι θά κάνῃ τίς ψυχές λευκές σάν τό χιόνι καί αὐτό γιά νά μᾶς δώσῃ ἀγαθές ἐλπίδες. 

          Επομένως, εἶναι μεγάλη ή δύναμις τῆς μετανοίας, ἐφ' ὅσον μᾶς λευκαίνει σάν τό χιόνι, ἔστω καί ἄν ἡ ἁμαρτία προλάβει να βάψῃ τίς ψυχές μας. Ἄς φροντίσωμε λοιπόν νά γίνωμε καθαροί, ἀποδίδοντας τό δίκαιο στό ὀρφανό καί τήν δικαιοσύνη στή χώρα. Δέν μᾶς ζητάει πολλά καί δέν μᾶς ἔδωσε καμμία δύσκολη καί ένοχλητική εντολή. Βλέπεις ὅτι παντοῦ ὁ Θεός μιλάει πολύ γιά εὐσπλαγχνία καί προστασία τῶν ἀδικουμένων.΄΄ 

          Καί ὁ Χρυσόστομος καταλήγει: ΄΄"

         Ἄς καθαρίζωμε τόν ἑαυτόν μας μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, μέ τήν μετάνοια καί ἐξομολόγησι. Ἄς διατηροῦμε τήν ψυχή καί τό σῶμα καθαρό καί ἄς ἐπιτελοῦμε ἔργα ἀρετῆς καί ἀγάπης, διά νά ἐπιτύχωμε καί τά μελλοντικά ἀγαθά." 

ΑΜΗΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ KAPYCTIAC ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ 

Πρός  Τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς. 

Άδελφοί μου, 

       «Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Μέ βάσι τά προφητικά αὐτά λόγια, ὁ Ἱερός Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης συνεχίζει καί λέει: «Σύμφωνα μέ τά λόγια αὐτά, ἔχομε καί ἐμεῖς χρέος, να συγχαροῦμε μέ τόν Ἰησοῦν, ὁ Ὁποῖος μέ τήν χαρμόσυνον Ἀνάστασίν Του, ἀπέκτησε πάλιν, ὅσα εἶχε χάσει εἰς τό πάθος Του, ήτοι τήν χαράν, τήν ὡραιότητα, τήν τιμήν καί τήν ζωήν. Τώρα πού ἀνέστη, ἀνέλαβε τήν ζωήν πού ἐθανάτωσε τόν θάνατον καί θά εἶναι γιά πάντα Ζωή Ἀθάνατος. 

Ἀνέλαβε μέ τήν Ἀνάστασιν τήν τιμήν καί τήν ἐξουσίαν, Ἐκεῖνος πού πρό μικροῦ, ἐλογίζετο ἄτιμος παρά πάντας τούς ἀνθρώπους καί διά τοῦτο περιφρονημένος. Τώρα ἀνασταίνεται καί λαμβάνει τιμήν καί ἐξουσίαν ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Ἀναλαμβάνει τήν χαράν, τήν ὁποίαν ἐπί τριαντατρία χρόνια ἐστερεῖτο. Καί ἀπό τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, προσφέρει ὡς πρῶτον δῶρον τήν Χαράν. Ἀνέλαβεν τέλος τήν ὡραιότητα καί τήν δόξαν, διότι Αὐτός πού ἦτο χθές ἄμορφος καί ἄδοξος, τώρα ἀνεβαίνει ἐκ τοῦ Τάφου ὅλος Ωραιότατος, ὅλος Δεδοξασμένος, ὅλος Ηλιόμορφος. 

          Ὤ λαμπρότητες! Ὦ μεγαλεῖα τῆς Ἀναστάσεως! Ὄντως εἶναι ἡμέρα, ἤν ἐποίησεν ὁ Κύριος πρός ἀγαλλίασιν τῶν πιστῶν». Τώρα, εἶναι δυνατόν να μελετήσης αὐτές τίς ἀλήθειες καί νά μή γεμίση ή καρδιά σου από χαρά καί ἀγαλλίασι; Διότι ή τιμή καί ή ὡραιότης, ή χαρά καί ή ζωή, εἶναι καί δική σου χαρά καί ζωή καί τιμή καί ὡραιότης! Καί ὄχι μόνον αὐτά, ἀλλά καί ὅσα ἄλλα προνόμια καί ἀξιώματα ἔλαβε διά τῆς Ἀναστάσεως, αὐτά ὅλα γίνονται δικά σου, διά τῆς πίστεως πρός Αὐτόν! 

       Καί καθώς ἐγίναμε κοινωνοί τῶν παθημάτων καί τῆς θλίψεως Αὐτοῦ, εἶναι δίκαιον σήμερον να γίνωμε κοινωνοί καί τῆς χαρᾶς καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ! Τήν ἡμέρα αὐτή, χαίρουν οἱ Ἄγγελοι, εὐφραίνονται οἱ Προπάτορες, ἀγάλλονται οἱ Ἀπόστολοι, πανηγυρίζουν οἱ Ἅγιοι καί δέν ἀκούγετε τίποτε ἄλλο τήν ἡμέρα αὐτή παρά τό Χριστός Ανέστη! 

        Πῶς λοιπόν καί σύ τήν ἡμέρα αὐτή, να μήν ἀγαλλιάσης; Εάν δέν χαρῆς πνευματικῶς τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, εἶναι σημάδι κακό διά σε καί φανερώνεις πώς δέν ἀγαπᾶς τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί πώς δέν εἶσαι ἀληθινός χριστιανός, διότι δέν συγχαίρεις εἰς τήν χαράν καί τήν δόξαν τοῦ Κυρίου σου. Ἀδελφέ μου, οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἅγιοι καί ή Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου καί τά χαρίσματα τῆς Ἀναστάσεως, σε παρακινοῦν λέγοντες: 

        “Χαῖρε καί πάλιν ἐρῶ χαῖρε, τέρπου καί ἀγάλλου ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ Ἰησοῦ. Καί ὅπως ὅλα᾿ ἔγιναν καινούργια καί σύ ψάλλε καινούργια ἄσματα, συλλογίσου καινούργιους λογισμούς, κάνε καινούργια ἔργα, ζῆσε καινούργια ζωή καί ἔτσι θά εἰσέλθης στούς καινούργιους Οὐρανούς ὅπου βασιλεύει αίωνίως ή χαρά καί ή ζωή". 

   Εὐχέτης πάντων ὑμῶν πρός Κύριον 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ, 

+Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 150 

ΚΥΡΙΑΚΗ 28.04.2024 (Βαΐων) "ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΕΣ ΤΑ ΠΑΘΗ"

             Ὁ Κύριος, μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί τήν θριαμβευτικήν εἴσοδον στά Ἱεροσόλυμα, προεμήνυσε τήν μεγάλη νίκην ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν ἐκ τοῦ Τάφου. Ένθουσιασμό καί χαρά αἰσθανόμεθα καί ἐμεῖς σήμερα πού ἀκοῦμε τούς ὕμνους καί τά άναγνώσματα καί κρατᾶμε στα χέρια μας τα σύμβολα τῆς νίκης. Ὅλα μᾶς ὁμιλοῦν διά τόν θρίαμβον τοῦ Ἰησοῦ, πού γίνεται καί δικός μας θρίαμβος ὅταν θελήσωμε νά ἀκολουθήσωμε μέ πίστιν τόν Θεῖον Λυτρωτή καί τόν Μεγάλο θριαμβευτήν. 

     Ἡ Ἐκκλησία, μᾶς παρουσιάζει τήν μεγάλη Ἑβδομάδα τά πάθη τοῦ Κυρίου, μᾶς καλεῖ νά τά παρακολουθήσωμε καί μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀκολουθήσωμε τόν ὑπέρ ἡμῶν Παθόντα Κύριον. Ἂς γνωρίσωμε λοιπόν τά σημεῖα ἐκεῖνα πού πρέπει να προσέξωμε, διά νά ἀποδείξωμε, άλλά καί νά αύξήσωμε τήν εὐσέβειάν μας. Το πρῶτο πού πρέπει να γνωρίσωμε εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς, τά πάθη τά σεπτά, ἀλλά καί τά φρικτά, τά δέχεται διά τήν ἰδικήν μας σωτηρίαν. Πάσχει ὁ Ἀναμάρτητος, διά νά ἀπαλλάξῃ ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Γίνεται Ἐκεῖνος κατάρα, διά να γίνωμε ἐμεῖς δικαιοσύνη Θεοῦ. Δέχεται Ἐκεῖνος τόν χλευασμόν τῶν στρατιωτῶν, διά νά λάβωμε ἐμεῖς τήν τιμήν ἀπό τούς Ἀγγέλους. Καί αὐτά γίνονται ἀπό ἀγάπην. Ὅλα τά προσφέρει, διά να σώσῃ τόν ἄνθρωπον. 

         Τα Άγια Πάθη ἀποδεικνύουν τήν μεγάλη αγάπην τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό πάντοτε πρέπει νά τό ἀναγνωρίζωμε. Ιδιαιτέρως ὅμως τήν Ἑβδομάδα αὐτήν, ή πεποίθησις, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾷ, θά στερεώνεται καί θά αύξάνεται. Στά Ἄγια Πάθη, βλέπομε καί εύρίσκομε τό μέτρο τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης. Μέ βάσι αὐτήν τήν πεποίθησιν, ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται ἀπό ἀγάπη, να πάθῃ πρός χάριν μας, ὁπωσδήποτε θά ξεκινήσωμε ἀπό τό σπίτι μας γιά τήν Ἐκκλησίαν, γιά νά παρακολουθήσωμε τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ. 

       Ἐπιβάλλεται κάθε μέρα ὁ Ἐκκλησιασμός αὐτήν τήν Ἑβδομάδα, διότι κάθε μέρα ἔχει κάτι ξεχωριστό καί μεγάλο νά μᾶς παρουσιάσῃ, πού δέν πρέπει νά τό χάσωμε. Η παρουσία μας ὅμως στό Ναό δέν πρέπει μόνο νά εἶναι καθημερινή, ἀλλά πρέπει να χαρακτηρίζεται καί ἀπό εὐλάβειαν καί αὐτό σημαίνει

     1. Ἡσυχία. Τίς ἡμέρες αὐτές, καί μάλιστα τήν Μεγάλη Πέμπτη καί τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἔρχονται πολλοί στήν Ἐκκλησία. Αὐτό εἶναι εὐχάριστο. Καί μακάρι να παρουσίαζαν οἱ Ναοί τήν μορφήν αὐτήν κάθε Κυριακή. Ὅλοι θά πρέπῃ νά ἐπιδείξουν μεγάλη εὐλάβειαν καί νά βοηθήσουν, ὥστε νά ἐπικρατῇ ἀπόλυτη ἡσυχία καί τάξις εἰς τόν Ναόν. Τα μικρά παιδιά, ἀλλά καί οἱ μεγάλοι, δέν θά μετακινοῦνται, οὔτε θά συζητοῦν, ἀλλά σιωπηλοί θά παρακολουθοῦν τό Θεῖο Δράμα. Ἡ ἡσυχία εἶναι δείγμα εὐσεβείας.

        2. Προσοχή. Δέν εἶναι ἀρκετή ή προσέλευσις καί ἡ ἡσυχία. Χρειάζεται να προσέξωμε τά Εὐαγγέλια καί τούς Ὕμνους. Η προσοχή μας, ὅταν εἶναι μεγάλη, θά μᾶς βοηθήσῃ να εννοήσωμε τήν σημασίαν καί τήν ὠφέλειαν πού ἔχουν γιὰ μᾶς τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ καί ἔτσι ὄχι μόνον δέν θά κουρασθοῦμε, ἀλλά καί εὐχαρίστως θά παρακολουθοῦμε.

     3. Νά πάρωμε άποφάσεις. Εάν μείνωμε σε μία τυπική παρακολούθησιν, τότε δέν ἐκάναμε τίποτε το σπουδαῖο. Ἐπιβάλλεται επομένως να διδαχθοῦμε καί να προχωρήσωμε στήν ἐφαρμογήν. Ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Κύριον, θά ἐνισχυθοῦν καί θά αὐξηθοῦν. Ἡ ἀπόφασίς μας να αποφεύγωμε τήν ἁμαρτίαν ὅσο μποροῦμε, θα πρέπῃ νά εἶναι ἡ μεγάλη υπόσχεσις πού θά δώσωμε, ὅταν θά προσκυνοῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν, τόν Ἐπιτάφιον καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Εάν περιοριστοῦμε σε μία συγκίνησιν ή σε μία ἐξωτερική εὐχαρίστησιν ἀπό τόν Ἐπιτάφιον, τότε θά ἀδικήσωμε πολύ τόν ἑαυτόν μας καί θά σταθοῦμε πολύ μακριά από τό νόημα καί τόν σκοπόν τῆς Μεγάλης Εβδομάδος. Δέν θά συγκινηθοῦμε ἁπλῶς, ἀλλά θά συγκλονισθοῦμε ψυχικῶς. Δέν θα μείνωμε θεαταί ἤ ἀκροαταί, ἀλλά θα γίνωμε προσκυνηταί καί πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Ἐσταυρωμένου. 

       Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα μᾶς βεβαιώνει διά τήν μεγάλη ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί μᾶς ὑποχρεώνει νά περάσωμε στήν μεγάλη απόφασιν: 

           Όλόκληρη ή ζωή μας, νά γίνῃ περισσότερο χριστιανική. Ἂς θελήσωμε λοιπόν ὅλοι καί ἄς βοηθήσωμε, ὁ σκοπός τῆς Μεγάλης Εβδομάδος, να κατανοηθῇ καί νά πραγματοποιηθῇ. Ἔτσι τά Πάθη τά σεπτά θά γίνουν φῶτα ὁδηγητικά καί σωστικά.

ΟΜΙΛΙΑ 14η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 21.04.2024 (Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ) «Διδασκαλία περί Μετανοίας»

              Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔχει σκοπό νά μᾶς ὁδηγήσῃ στόν καθαρισμόν τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Δι' αὐτό τονίζεται καί συνιστᾶται ἡ μετάνοια. Τά κηρύγματα καί τά ὑποδείγματα τῆς μετανοίας εἶναι πολλά καί δυνατά αὐτόν τόν καιρόν. Πρό ἡμερῶν ἀκούσαμε τόν Μεγάλο Κανόνα, πού μᾶς παρουσίασε ὑποδείγματα μετανοίας καί μᾶς προέτρεψε νά καταφύγωμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διά τῆς μετανοίας.            

              Σήμερα ἡ Ἐκκλησία, μᾶς προβάλλει τήν Ὁσία Μαρία ὡς ὑπόδειγμα μετανοίας καί μᾶς καλεῖ σέ ἀνάλογη μετάνοιαν, διά νά ἔρθῃ ὡς καρπός τῆς μετανοίας ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν μας. Στή συνέχεια, θά δώσωμε τόν λόγον στόν Ἅγιο Συμεών τόν νέο Θεολόγο, νά μᾶς μιλήσῃ περί μετανοίας. Στήν ἀρχή, ὁ Ἅγιος θά μᾶς εἰπῇ ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι ἀπαραίτητη, ἀφοῦ ὅλοι ἔχομε ἁμαρτήσει καί ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν μικρές καί μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλά μόνο ἁμαρτίες καί θά προσθέση: «Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, νομίζοντες ὅτι εἶναι μικρά τά ἁμαρτήματα καί δέν βλάπτουν πολύ τίς ψυχές σας καί δι' αὐτό τά περιφρονεῖτε.

              Οι καλοί χριστιανοί δέν κάνουν διάκρισι μεταξύ μικροῦ καί μεγάλου ἁμαρτήματος, ἀλλά καί ἄν ἀκόμη μέ τό μάτι ή τόν λογισμόν ἤ τόν λόγον ἁμαρτήσουν, θεωροῦν τόν ἑαυτόν τους μεγάλο ἁμαρτωλό πού ἔχει ξεπέσει ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή ὁ Θεός θέλει τήν σωτηρία μας, διά τοῦτο ὥρισε τήν μετάνοιαν καί τήν ἐξομολόγησιν καί ἔδωκε στόν ἁμαρτωλόν τήν ἐξουσίαν να σηκώσῃ τόν ἑαυτόν του ἀπό τό βάθος τῆς ἁμαρτίας καί νά τόν ἀνεβάσῃ κοντά στόν Θεόν καί νά ἀποκτήσῃ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά ἀγαθά τοῦ Οὐρανοῦ πού τά ἔχασε διά τῆς ἁμαρτίας καί νά τά κληρονομήσῃ ἔτσι πάλιν διά τῆς μετανοίας. 

                  Η μεγάλη μετάνοια εὑρίσκει καί μεγάλη άνταπόκρισι καί ἀνταπόδοσι.»

«Ἄς γνωρίζωμε ὅμως τοῦτο, ὅτι ἐάν δέν μετανοήσῃ κανείς εἰλικρινά, καθόλου δέν θά ὠφεληθῇ, ἔστω καί ἄν ἐφαρμόσῃ μέ ἀκρίβεια ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν ἀκόμη μοιράσῃ ὅλην τήν περιουσίαν του στούς φτωχούς καί καταντήσῃ ὁ ἴδιος φτωχός, ὄχι μόνον δέν θά σωθῇ, ἀλλά θά τιμωρηθῇ περισσότερο καί ἀπό τούς ἀπίστους.» Ποιά ὅμως πρέπει νά εἶναι ἡ μετάνοια καί ἀπό τί πρέπει νά συνοδεύεται διά νά εἶναι ἀληθινή, θά μᾶς τό εἰπῇ ὁ Ἅγιος Συμεών στή συνέχεια: «Ἡ μετάνοια δέν πρέπει νά εἶναι παροδική καί ἐποχιακή, ἀλλά συνεχής. Καί εἶναι δυνατόν καί ἀπαραίτητο, ὅλοι καί συνεχῶς νά μετανοοῦν καί νά παρακαλοῦν τόν Θεόν νά τούς συγχωρήσῃ. Χρειάζεται ὅμως λύπη μεγάλη καί δάκρυα πολλά νά συνοδεύουν τήν μετάνοιαν. Ἐκεῖνος πού δέν λυπᾶται καί δέν δακρύζει, δέν ἔχει μετανοήσει. Ἡ λύπη ἔρχεται ἀπό τήν συναίσθησιν τῆς ἁμαρτίας καί τόν φόβον τῆς τιμωρίας πού περιμένει τόν ἁμαρτωλόν.»

                «Ἐκεῖνος πού φέρει στο νοῦ του τήν μέλλουσαν Κρίσι, μετανοεῖ καί κλαίει πικρά. Τά δάκρυα ξεπλένουν τήν βρωμερή ψυχή καί μαλακώνουν τήν σκληρή καρδιά. Καί στήν καθαρή καί μαλακή ψυχή, ἔρχεται καί κατοικεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Επομένως ἐκεῖνο πού μᾶς σώζει, εἶναι τά δάκρυα τῆς μετανοίας. Ἐάν δέν καθαρίσωμε τόν ἑαυτό μας από κάθε ἁμαρτία καί φύγωμε ἀπό τήν ζωήν αὐτήν μολυσμένοι, δικαίως θά μᾶς περιγελοῦν οἱ ἄγγελοι καί μαζί μέ τούς δαίμονας θά ριχτοῦμε στήν αἰώνια φωτιά τῆς κολάσεως.» Ποιός μπορεῖ νά ἐλευθερωθῇ ἀπό τήν ἁμαρτίαν πού τόν πολιορκεῖ καί τόν πληγώνει; Στό ἐρώτημα αὐτό μᾶς ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Συμεών: 

             «Ὅποιος πληγωθεῖ στό σῶμα, πονάει καί τίποτε δέν τόν εύχαριστεῖ. Καί ἐκεῖνος πού θά πληγωθῇ στήν ψυχήν ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, ὑποφέρει από πόνο καί θλίψι. Βλέπει τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τά πλάσματα τοῦ κόσμου καί τοῦ φαίνονται εύτυχισμένα. Ἐνῶ αὐτός θλίβεται ἀπό τό βάρος καί τόν πόνο τῆς ἁμαρτίας.» «Ὅταν ὅμως ὁ ἁμαρτωλός μετανοήσῃ καί θρηνήσῃ καί προσευχηθῇ, τότε ὁ Θεός θά ἀκούσῃ τόν στεναγμό, θά ἰδῇ τά δάκρυα, θά δεχθῇ τήν μετάνοιαν καί γρήγορα θά συγχωρήσῃ τήν ἁμαρτίαν καί ἡ καρδιά θά ἀπαλλαγῇ ἀπό τόν πόνο καί τήν πικρία καί θά γεμίσῃ ἀπό χαρά καί γλυκύτητα. Καί ὅπως ὁ ἄρρωστος ξεχνάει τόν πόνο ὅταν γίνῃ καλά, ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός λησμονεῖ τόν πόνο τῆς ἁμαρτίας, ὅταν συγχωρηθῇ διά τῆς μετανοίας. Καί ἡ χαρά τοῦ μετανοοῦντος δέν συγκρίνεται μέ καμμία χαρά τοῦ κόσμου, διότι τήν χαράν αὐτήν τήν δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα.» Καί τελειώνει τήν διδασκαλίαν του περί μετανοίας ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος μέ τήν προτροπήν καί παράκλησι: 

          «Ἀδελφοί μου, ἡ ὁλοκληρωτική μετάνοια αγκαλιάζει καί ἐξαγιάζει ὅλον τόν ἄνθρωπον. Ἄς μετανοήσωμε μέ ὅλη μας τήν ψυχήν καί ἄς πετάξωμε μακρυά κάθε ἁμαρτία. Ὅποιος δέν μετανοεῖ, ἁμαρτάνει καί πορεύεται στο σκοτάδι. Ἐσεῖς λοιπόν πού πορευθήκατε στο σκοτάδι, τρέχετε, τρέχετε τώρα στό φῶς τῆς μετανοίας.» «Διότι ἡ μετάνοια εἶναι πόρτα πού σε βγάζει από τό σκοτάδι τοῦ θανάτου καί σέ εἰσάγει στό φῶς καί στήν χαράν τῆς αἰωνίου ζωῆς.»

ΟΜΙΛΙΑ 13η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 14.04.2024 (Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) "ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ"

                  Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, σήμερα θά μᾶς μιλήσῃ, διά τό τί πρέπει νά συνοδεύῃ τήν μετάνοια, διά νά τήν κάνῃ ἀληθινή καί δεκτή ἀπό τόν Θεό. Τα χαρακτηριστικά τῆς μετανοίας εἶναι ἡ λύπη, ή κατάνυξις καί τά δάκρυα.

Γράφει ὁ Ὅσιος:

     «Λύπη καί πένθος, εἶναι μία όδυνηρή κατάστασις τῆς ψυχῆς καί μία διάθεσις τῆς καρδιᾶς πού ἀναζητεῖ νά βρῇ τόν Θεόν, διά νά ἐκφράσῃ τήν μετάνοιαν καί νά λάβη τήν συγχώρησι. Στήν λυπημένη εἰλικρινά ψυχή διά τήν ἁμαρτίαν, γεννᾶται ή κατάνυξις πού ἀναγκάζει τήν ψυχήν να ἐξετάσῃ μέ φόβο καί προσοχή τίς ἁμαρτίες καί νά τίς ἐξομολογηθῇ. Η μεγάλη κατάνυξις θά φέρῃ τά δάκρυα πού θά σβήσουν τήν φλόγα.»

                   Μέ τά δάκρυα τῆς κατανύξεως θά ἀσχοληθῇ περισσότερον ὁ Όσιος Ιωάννης καί θά μᾶς εἰπῇ:
                 «Τό νερό τοῦ Βαπτίσματος μᾶς ξεπλένει ἀπό τήν προπατορικήν ἁμαρτίαν. Τα δάκρυα μᾶς καθαρίζουν ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἐπράξαμε μετά τό Βάπτισμα. Χάρις στο Βάπτισμα τῶν δακρύων, ὑπάρχουν σήμερα ἅγιοι.»
Ἀξία ἔχουν τά δάκρυα πού χύνονται ἀπό τήν καρδιάν καί κρυφά. Αὐτό διδάσκει ὁ Ἅγιος μέ ἕνα παράδειγμα:
                «Ὅπως ἕνας θησαυρός κρυμμένος δέν κλέβεται εὔκολα, ἔτσι καί τά κρυφά δάκρυα τῆς καρδιᾶς πού δέν φαίνονται εἶναι περισσότερον άσφαλῆ. Τα δάκρυα ὅμως πού προέρχονται ἀπό καρδιάν πού εὑρίσκεται σε κατάνυξι, τά προσέχει ὁ Θεός, ἔστω καί ἄν εἶναι λίγα. Δέν ἔχει λοιπόν σημασία το πλῆθος, ἀλλά ὁ τρόπος τῶν δακρύων. Εἶδα ἀνθρώπους να κλαίνε μέ πολύ πόνο καί με λίγα δάκρυα διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς τους. Τα δάκρυά τους ἔτρεχαν μέν ἀπό τά μάτια τους, ἔβγαιναν ὅμως ἀπό τήν καρδιά τους, ὅπως τὸ αἷμα βγαίνει ἀπό τήν πληγήν. Καί ἔκρινα ὅτι αὐτοί εἶναι εὐτυχεῖς. Διότι τα δάκρυα τῆς κατανύξεως, σάν ἄλλο σφουγγάρι, σβήνουν ἀπό τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ τίς ἁμαρτίες πού ἐμεῖς ἔχομε γράψῃ σ' αὐτό. Καί ὅπως ἡ φωτιά κατακαίει τά χόρτα, ἔτσι καί ή κατάνυξις καί τά καθαρά δάκρυα ἐξαφανίζουν τίς κακές πράξεις καί τούς μολυσμούς τῆς ψυχῆς.»
Εκτός ἀπό τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί κατανύξεως, ὑπάρχουν καί τῆς κενοδοξίας τά δάκρυα, πού προσπαθεῖ ὁ διάβολος να δημιουργήσῃ διά νά ἀφαιρέσῃ το κέρδος τῶν καθαρῶν δακρύων. Σ' αὐτό μᾶς κάνει προσεκτικούς ὁ Ὅσιος καί γράφει:
               «Πολλάκις μέ τά χαριτωμένα καί σωτηριώδη δάκρυα ενώνεται καί τό ἀχαρίτωτο δάκρυ τῆς ὑπερηφανίας καί τῆς κενοδοξίας. Όταν δακρύζεις, μή νομίζεις ὅτι είσαι καλο καλός καί ἐνάρετος καί αὐτό τό διακηρύττεις στούς ἄλλους, ὅταν κατακρίνεις τούς ἄλλους ὅτι δέν κλαίνε. Τότε να γνωρίζῃς ὅτι τα δάκρυα αὐτά εἶναι ὄχι τῆς κατανύξεως, ἀλλά τῆς δαιμονιώδους ὑπερηφανείας δάκρυα. Καί κάτι ἀκόμα πρέπει να γνωρίζωμε. Ὅτι εἶναι δυνατόν να αρχίσωμε μέ καλά δάκρυα καί νά καταλήξωμε σε πονηρά. Καί τά μέν πονηρά προέρχονται από λίγη εὐλάβεια, ἀπό τήν κενοδοξία, ἀπό τήν κακή συνήθεια καί ἀπό τήν ἐπίδρασι τοῦ δαίμονος, ἐνῶ τά πνευματικά δάκρυα προέρχονται ἀπό τήν μετάνοιαν, τά καλά ἔργα, τήν ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν παθῶν καί ἀπό τήν ἀγάπην καί τόν φόβον τοῦ Θεοῦ.» Το συμπέρασμα από τήν διδασκαλίαν αὐτήν εἶναι ὅτι τά κατανυκτικά δάκρυα τῆς καρδιᾶς εἶναι καθαρτικά τῆς ψυχῆς. Τά ἀληθινά δάκρυα τά βλέπει ὁ Θεός καί συγχωρεῖ τήν ἁμαρτίαν. Στόν Οὐρανό, ἀφαιρεῖ ἀπό τούς μετανοήσαντας πᾶν δάκρυον καί τούς άξιώνει τῆς μεγάλης καί αίωνίου χαρᾶς. Δι' αὐτό καί ὁ Ὅσιος πατρικά συμβουλεύει:
              «Τέκνον μου, κόψε τήν ἁμαρτίαν καί θά παύσουν τά δάκρυα, ὅπως ὅταν κλείσῃ ἡ πληγή σταματάει το αἷμα. Πρό τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, δέν ὑπῆρχε δάκρυον. Ἔτσι καί στο τέλος τοῦ κόσμου, ὅπου θά καταργηθῇ ἡ ἁμαρτία, θά φύγη καί ἀπό τούς δικαίους πᾶσα ὀδύνη, λύπη, στεναγμός καί δάκρυον.»
               Ὦ ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός τήν Ημέραν τῆς Κρίσεως, δέν θά μᾶς καταδικάσῃ διότι δέν ἐθαυματουργήσαμε ή διότι δέν έθεολογήσαμε. Θὰ μᾶς ἐρωτήσῃ ὅμως, διατί δέν μετανοήσαμε διά τίς ἁμαρτίες μας καί διατί δέν ἀποπλύναμε τήν ψυχήν μας μέ τά ἴδια μας τα δάκρυα! Τί ἀπολογία θά δώσωμε;

ΟΜΙΛΙΑ 12η

ΚΥΡΙΑΚΗ 07.04.2024 (Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) "ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ"

      

       Ἡ Ἐκκλησία μας, γιά νά μᾶς ἐνισχύσῃ να τελέσωμε τόν δρόμον τῆς νηστείας, να συντρίψωμε τίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη καί καθαροί ψυχῇ τέ καί σώματι καί νικηταί νά φθάσωμε στήν Ἁγία Ἀνάστασι, ύψώνει σήμερα τόν Τίμιον Σταυρόν καί μᾶς καλεῖ νά τόν προσκυνήσωμε μέ πίστι καί νά πάρωμε δύναμι, για να συνεχίσωμε τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα.

          Σχετική εἶναι και ἡ ὁμιλία τοῦ Χρυσοστόμου στόν Τίμιον Σταυρόν πού θά ἀκούσωμε. Γράφει ὁ Ἅγιος:

         «Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν. Εἶναι ὁ Σωτήρ τῶν ἀπηλπισμένων. Εἶναι λιμάνι γι' αὐτούς πού συνταράσσονται ἀπό τά κύματα τῆς ζωῆς. Εἶναι ἱατρός τῶν ἀρρώστων. Εἶναι αὐτός πού διώχνει τά πάθη καί χαρίζει τήν υγεία. Εἶναι αὐτός πού ἔφερε ζωή σε ὅσους εἶχαν νεκρωθῇ ψυχικά. Ὁ Σταυρός εἶναι ὅπλον ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν, εἶναι στήριγμα τῆς πίστεως, είναι Φῶς γιά ὅσους ζοῦσαν στό πνευματικό σκοτάδι, εἶναι νέκρωσις τῆς ἁμαρτίας καί ἀπόδειξις τῆς μετανοίας.» 

       «Ὁ Σταυρός εἶναι σκάλα πνευματική πού ἀνυψώνει στούς ούρανούς καί δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ἀρετή. Εἶναι πρόξενος ζωῆς καί διάλυσις τοῦ θανάτου. Ἀποξενώνει ἀπό τήν φθορά, σβήνει τήν φωτιά τῆς ἁμαρτίας καί χαρίζει στόν ἄνθρωπο παρρησία πρός τόν Θεόν. Εἶναι το κλειδί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Σταυρός εἶναι φύλαξ καί προστάτης κατά τήν νύκτα καί πύργος ἀπόρθητος κατά τήν ἡμέρα. Μᾶς κρατεῖ ἀπό τό χέρι καί μᾶς ὁδηγεῖ μέσα στο σκοτάδι σάν ἄλλο χαλινάρι, μᾶς βοηθεῖ νά μή ξεφύγωμε σε ὧρες τῆς εὐθυμίας καί μᾶς ψυχαγωγεῖ καί παρηγορεῖ στίς ὧρες τῆς ἀθυμίας καί τῆς θλίψεως.»

      «Ὁ Σταυρός εἶναι βοηθός στούς πειρασμούς, Σωτήρ στούς κινδύνους, παρηγορητής στίς λύπες, ύπερασπιστής στίς ἀνάγκες μας. Εἶναι Κυβερνήτης πού ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια το πλοῖο τῆς ζωῆς μας στήν θάλασσα τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀνακούφισις στίς συμφορές. Ὁ Σταυρός νευρώνει καί ἐνδυναμώνει ὅσους ἔχουν ἀτονία, ἀναπαύει τούς κουρασμένους, ἐκπαιδεύει καί προπονεῖ αὐτούς πού ἀγωνίζονται, σωφρονίζει καί συγκρατεῖ τούς πλουσίους, φροντίζει γιά τούς φτωχούς, εἶναι σφραγίδα τῆς ἁγνότητος, σύνδεσμος τῆς συζυγίας καί ἀσφάλεια τῶν σπιτιῶν, ἀπομακρύνει τά πάθη καί εἶναι τό ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν θαυμάτων πού ἔκανε πρός χάριν μας ὁ Κύριος.» « 

     «Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συντρίβει τήν ἔπαρσι τῶν δαιμόνων. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἀνυψώνει αὐτούς πού καταπίπτουν ψυχικά. Ὦ Σταυρέ, πού εἶσαι θησαυρός μυριάδων ἀγαθῶν!» «Χαῖρε Σταυρέ, λυτρωτά τῶν αἰχμαλώτων. Χαῖρε Ξύλον μακάριον. Χαῖρε Σταυρέ, καύχημα τῶν Χριστιανῶν, στερέωμα δικαίων, κλίμαξ οὐράνιε, προφητῶν κήρυγμα, Φωστήρ ἐσκοτισμένων, κήρυξ ἀληθινέ τῶν τοῦ Χριστοῦ Παθῶν, τῶν πιστῶν ἡ ἀνάστασις, τῶν νεκρῶν ἡ ἄφθορος πηγή.

Διά σοῦ οἱ προσερχόμενοι, ζωήν αἰώνιον κληρονομούσι.»

         «Πρόσδεξαί με ἐν ἱλαρότητι, ὅπως Τόν ἐν σοί κρεμάμενον σαρκί Θεόν ἄφθαρτον, δοξάζω εἰς τούς αιώνας.»

Αμήν

ΟΜΙΛΙΑ 11η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 31.03.2024

        Τήν ἐπιμονή τους οἱ ἄνθρωποι στήν ἁμαρτία καί τήν ἀδιαφορία γιά τήν ψυχικήν τους διόρθωσι καί σωτηρία βλέπει ὁ Χρυσόστομος καί προσπαθεῖ μέ τήν περιγραφή καί τήν ὑπόδειξη να διορθώσῃ τήν κατάστασι αὐτή καί θά εἰπῇ: 

      Ο Θεός σε βάζει με μεγάλο φόβο καί οὔτε ἔτσι ταπεινοφρονεῖς; Αλλά καί ἄν κάποτε κάνεις μία μικρή καλή πρᾶξι, μέ τήν ὑπερηφάνειά σου καί τό καύχημα, τήν καταστρέφεις. 

        Γι' αὐτό ὑπάρχουν οἱ ἀπότομες μεταβολές καί μεταπτώσεις στή ζωή μας, αλλά καί οὔτε ἔτσι διδασκόμεθα. Γι' αυτό συμβαίνουν θάνατοι συχνοί καί πρόωροι. Ἐμεῖς σκεπτόμεθα σάν ἀθάνατοι καί σαν να μήν πρόκειται να πεθάνωμε ποτέ. Ἔτσι ἀρπάζομε, ἔτσι γινόμεθα ἀπείθαρχοι καί ἄσωτοι καί ἀσεβεῖς, σάν να μήν πρόκειται να δώσωμε ποτέ λόγο γιά τίς πράξεις μας. Ἔτσι οίκοδομοῦμε μέγαρα, σάν να πρόκειται να μείνωμε παντοτινά ἐδῶ καί οὔτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού καθημερινά ἠχεῖ στα αὐτιά μας, οὔτε τὰ ἴδια τά πράγματα μᾶς διδάσκουν. Δέν ὑπάρχει ἡμέρα, δέν ὑπάρχει ὥρα πού να μήν βλέπουμε πολλές κηδείες. Ὅλα γίνονται άσκοπα καί τίποτε δέν ἐγγίζει τήν σκληρότητά μας. Οὔτε με τίς συμφορές τῶν ἄλλων μποροῦμε να γίνωμε καλύτεροι, διότι δέν θέλομε οὔτε προσπαθοῦμε. Ἂν αὐτά μόνοι μας πενθοῦμε, τότε πενθοῦμε. Καί ὅταν ὁ Θεός χαλαρώση το χέρι Του καί περάσει ἔτσι το πένθος, τότε πάλι ἐμεῖς σηκώνομε το χέρι μας, δηλαδή ἁμαρτάνομε΄΄. 

         Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει τόν χαρακτηρισμό τῶν ἀσεβῶν καί λέει: 

      ΄΄Κανείς δέν φρονεῖ τά Οὐράνια, κανείς δέν περιφρονεῖ τὰ γήινα, κανείς δέν βλέπει πρός τόν Οὐρανό". 

         Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα: 

    Ὅπως οἱ χοῖροι κλίνουν το κεφάλι πρός τα κάτω, σκύβουν πρός τήν κοιλιά καί κυλιοῦνται στο βοῦρκο, ἔτσι καί οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων μολύνουν τὸν ἑαυτόν τους μέ τόν πιό χειρότερο βούρκο, χωρίς να αἰσθάνονται τήν βρωμερή κατάστασι πού ἔχουν περιπέσει". Καί προχωρεῖ ὁ σοφός διδάσκαλος σε σύγκρισι καί διευκρίνισι λέγων:

     “Εἶναι προτιμότερον να μολύνεται κανείς μέ ἀκάθαρτη λάσπη, παρά μέ ἁμαρτήματα. Διότι ἐκεῖνος πού μολύνεται με λάσπη, καθαρίζεται γρήγορα καί γίνεται καθαρός ὅπως πρῶτα, σαν να μήν εἶχε καθόλου πέσει στο βούρκο. Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔπεσε στο βάραθρο τῆς ἁμαρτίας, μολύνθηκε μέ ἀκαθαρσία πού δέν καθαρίζεται μέ τό νερό, άλλά χρειάζεται πολύ καιρό καί εἰλικρινῆ μετάνοια καί δάκρυα καί θρῆνο περισσότερο. Διότι ή λάσπη ἔρχεται άπ' ἔξω καί γι' αὐτό τήν ἀποβάλλομε γρήγορα. Ἡ ἁμαρτία ὅμως γεννιέται από μέσα και γι' αὐτό με δυσκολία τήν ἐξαλείφομε καί γινόμαστε καθαροί. Το κατόρθωμα αὐτό τῆς κάθαρσις γίνεται μέ τήν δική μας θέλησι καί μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ". 

         Καί το συμπέρασμα: 

      Ἄς γίνωμε καθαροί τό κατά δύναμιν καί ὁ Θεός θά μᾶς λευκάνῃ καί ὡς καθαροί τῇ καρδίᾳ θὰ ἰδοῦμε τόν Θεόν.

Αμήν

ΔΕΥΤΕΡΑ 25.03.2024

Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ

        Μεγάλη καί χαρμόσυνη ἡ Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Μᾶς χαροποιεῖ καί μᾶς βεβαιώνει γιά τήν σωτηρία πού μᾶς ἐχάρισε ὁ Χριστός, μέ τήν ἐνανθρώπησί Του. Πολλοί Πατέρες ἔγραψαν έγκωμιαστικούς λόγους στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου.

Σ' αὐτούς θεολογοῦν, ἐξυμνοῦν καί προχωροῦν σε διδάγματα ἐκ τῆς Ἑορτῆς.  

         Ἀπό τόν λόγον τοῦ Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου, θά ἀκούσωμε σήμερα: “Ευχάριστα μηνύματα ἀδελφοί καί χαρούμενες ειδήσεις σᾶς ἀναγγέλωμε μέ χαρά σήμερα. Περιστατικά πού συνέβησαν ἤδη, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ.

         Ἀπό τόν Εὐαγγελισμό τῆς Παρθένου, ενώθηκαν αὐτά πού δέν ἑνώνονται Ή Θεότης μέ τήν άνθρωπότητα ἀναμείχθηκαν χωρίς να χάσουν τήν ιδιαιτερότητά τους τά ἄμεικτα, συναρμόσθηκαν τά ἀσυνάρμοστα, τά Θεϊκά ἔγιναν ἀνθρώπινα, ὥστε τά ἀνθρώπινα να γίνουν περισσότερο Θεϊκά. Ἀπό τότε, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ κτίζεται, λαμβάνοντας σάρκα καί ὀστά ἀπό τήν Παρθένο. Καί ὡς ταπεινός ἄνθρωπος ὁ ἀόρατος Θεός, γίνεται όρατός ὡς ἄνθρωπος. Καί Αὐτός πού εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀνέγγιχτος ὡς Θεός καταδέχεται νά τόν ἀγγίζουν ὡς ἄνθρωπο οἱ ἄνθρωποι Καί Αὐτός, πού εἶναι ἀσώματος ζεῖ καί κινεῖται καί ἐνεργεῖ μέ Σῶμα΄΄.

        Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: ΄΄Απεστάλη ἀπό τόν Θεόν ὁ Ἄγγελος Γαβριήλ στήν πόλη Ναζαρέτ, πρός μία κόρη πού καταγόταν από τό γένος τοῦ Δαυίδ. Τό ὄνομα τῆς κόρης ἦταν Μαριάμ. Καί εἶπε ὁ ἀπεσταλμένος Ἄγγελος πρός τήν Παρθένο: “Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». Ἀπό τή χαρά του, ἀρχίζει τόν χαιρετισμό του πρός Αύτήν, ὁ Ἄγγελος τῆς χαρᾶςΚαί ἦταν βέβαιος, ὅτι τό μήνυμά του ἦταν γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους πρόξενο χαρᾶς, καί θά διέλυε κάθε λύπη γιά ὅλους.

     Γνώριζε, ὅτι ἀπό τό μήνυμά του θά φωτιζόταν ὁ κόσμος. Μέ τή θεογνωσία θά καταστρεφόταν ή δύναμι τῆς φθορᾶς, θά σωζόταν ὁ ἄνθρωπος, πού εἶχε χαθῆ λόγω τῆς ἁμαρτίας. Γι' αὐτό βάζει ὡς πρόλογο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ του πρός τήν Παρθένο, τή χαρά, πού θά ἀποδειχθεῖ, χαρά παγκόσμια. 

       Γιά αὐτό καί ψάλλωμε: «Χαῖρε, Σύ πού εἶσαι ἡ γεννήτρια τῆς ἐπουράνιας χαρᾶς. Χαῖρε, Σύ πού ἔφερες στό φῶς τήν ὑπέρτατη χαρά. Χαῖρε, Σύ πού εἶσαι ή πατρίδα τῆς σωτήριας χαρᾶς. Χαῖρε, Σύ πού συνήργησες νά ἔλθῃ ἡ ἀθάνατη χαρά. Ποιός θά μπορέση να ἐκφράση τήν λαμπρότητά Σου; Ποιός θά τολμήση να μιλήση και να φανερώση, καθώς πρέπει, τά θαυμαστά Σου; Στόλισες τή φύση τῶν ἀνθρώπων, νίκησες τίς τάξεις τῶν Ἀγγέλων, ξεπέρασες ὅλη τήν κτίση». 

        Γι' αὐτό, μέ χαρά ἀναφωνῶ: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, διότι χαριτώθηκες περισσότερο ἀπό ὅλη τήν κτίση». Γι' αὐτό καί προσθέτω, φωνάζοντας καί λέγοντας: «Ὁ Κύριος μετά Σοῦ καί διά Σοῦ μεθ' ἡμῶν»". ΑΜΗΝ

ΟΜΙΛΙΑ 10η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 24.03.2024

 

           Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀφιερωμένη στήν μνήμη τῶν ἐνδόξων ἀγώνων καί τῆς νίκης πού ἐπέτυχαν ἡ Ὀρθόδοξις πίστις, ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ποὺ ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησία. Καί ἡ νίκη αὐτή ὀφείλεται εἰς τόν Ιδρυτήν καί Ἀρχηγόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Συνήργησαν ὅμως καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες, οἱ καλλίνικοι Μάρτυρες, οἱ ἀτρόμητοι Ὁμολογηταί, πού μέ τήν δύναμιν τοῦ λόγου καί μέ τήν καλήν ὁμολογίαν, ἔδιωξαν τήν πλάνην καί ἐδραίωσαν τήν ἀλήθεια, ἐπολέμησαν τήν αἵρεσι καί ἐστερέωσαν τήν Ὀρθοδοξία, ἀπομάκρυναν τούς λύκους καί ἐφύλαξαν τα λογικά πρόβατα, ἀναθεμάτησαν τούς κακόδοξους καί ἐδόξασαν τήν Ἐκκλησία. 

Ἔτσι ἡ Ὀρθοδοξία ὡς δόγμα κυριαρχεῖ, ὡς διδασκαλία ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ὡς πρᾶξις ἠθικοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον καί μέ Κεφαλή τον Χριστόν, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μένει εἰς τόν αἰῶνα. 

          Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καθοδηγουμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι Ἁγία και ἀπεργάζεται τὸν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί συγκροτουμένη ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ἀλάθητος. Δι' αὐτό, ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, δέν ὑπάρχει ἀλήθεια, οὔτε σωτηρία.                       Δικαίως λοιπόν καί καλῶς ἑορτάζομεν σήμερον, τόν θρίαμβον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί συνεορτάζομε μέ τούς γενναίους ἀγωνιστάς τῆς πίστεως, πού πανηγυρίζουν στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στον οὐρανό. 

       Οἱ εἰκονομάχοι ἐσυκοφαντοῦσαν τήν Ἐκκλησία, ὅτι λατρεύει τίς Εἰκόνες ὅπως οἱ εἰδωλολάτρες τα εἴδωλα. Καί με την πρόφασι αὐτή, ἐκήρυξαν μεγάλο διωγμό πού εἶναι γνωστός ὡς Εἰκονομαχία καί πού ἐκράτησε ἕναν αἰῶνα. Τούς ὑπερασπιστάς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, Κληρικούς και λαϊκούς, τούς ἔθεσαν υπό σκληρόν διωγμόν. Τούς ἔκοβαν τήν γλῶσσαν πού ὁμολογοῦσε τήν ἀλήθειαν, τα χέρια πού ἔκαναν τόν Σταυρό, τούς ἐχάραζαν το μέτωπο με κόκκινο σίδερο, τούς ἔκλειναν σε φυλακές καί τούς ἐθανάτωναν. Αὐτοί ὅμως ἔμεναν πιστοί ἀγωνισταί, θαρραλέοι όμολογηταί, ἀληθινοί ποιμένες, καλοί διδάσκαλοι, γενναίοι μάρτυρες. Στήν πλάνη καί τήν βία, ἀντέταξαν τήν ἀλήθεια καί εἶπαν: "Τιμητικῶς προσκυνοῦντες τίς σεπτές Εἰκόνες, ἁγιάζομε τα χείλη πού τίς ἀσπάζονται, τα μάτια που τίς βλέπουν, τα αὐτιά πού ἀκοῦνε τούς λόγους, ὥστε ὁ νοῦς να ὁδηγῆται σε Θεογνωσία καί νά παρακινῆται σε μίμησι΄΄. 

           Καί ἐπιγραμματικά έτόνισαν: 

      “Τιμητικῶς ἀσπαζόμεθα καί ὁ ἀσπασμός τῆς Εἰκόνας ἐπί το πρωτότυπον διαβαίνει", καθώς διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος. 

Το θέμα τῆς Εἰκονομαχίας, ἐτακτοποίησε ή 7η Οἰκουμενική Σύνοδος. Καί τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τήν ὀνόμασαν "ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ".

        Άδελφοί μου, 

ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μᾶς διδάσκει καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι ή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔχει, διδάσκει καί καθοδηγεῖ εἰς μόνην τὴν ἀλήθειαν. Εἶναι Στῦλος καί Εδραίωμα τῆς ἀληθείας. Πολεμᾶται ἀλλά νικά, διώκεται ἀλλά θριαμβεύει, κλυδωνίζεται ἀλλά δέν καταποντίζεται. “Τῆς Ἐκκλησίας πύλαι ἄδου οὔ καταισχύσουσιν. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς φιλόστοργος Μητέρα, ἀγαπᾶ καί σώζει. 

Αὐτά τά διδάγματα μᾶς ὑποχρεώνουν να μείνωμε πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, διά νά κατέχωμε, να ζοῦμε καί να λατρεύωμε ἐν ἀληθείᾳ τόν Θεόν καί νά εἴμεθα βέβαιοι διά τήν σωτηρίαν καί τήν συναρίθμησιν καί ἡμῶν εἰς τὴν αἰώνιον θριαμβεύουσα ἐν Οὐρανοῖς Εκκλησίαν. 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 9η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 17.03.2024

             Ἀπό αύριο εἰσερχόμεθα εἰς τήν Μεγάλην Σαρακοστή. Καλούμεθα να αυξήσωμε τήν προσευχή καί τήν ἐλεημοσύνη, σε συνδυασμό με την μετάνοια καί τήν νηστεία, διά να ἐπιτύχωμε την κάθαρσι ἀπό τήν ἁμαρτία, τήν ἀπαλλαγή από τα πάθη καί τήν ἀπόκτησι καί την αΰξησι τῶν ἀρετῶν. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει ἄφθονα τα μέσα για τον σκοπό αυτό. Ἂς μή παραμελήσωμε τόν ἀγῶνα, οὔτε να φοβηθοῦμε τίς δυσκολίες, ὁπότε το αποτέλεσμα θά εἶναι: να περάσωμε την Σαρακοστή ὅπως θέλει ὁ Θεός. Στό ἀγῶνα αὐτόν, μᾶς συνοδεύουν οἱ Ἅγιοι μέ τήν Χάρι τους, μέ τήν μεσιτεία τους καί μέ τήν διδασκαλία τους.

        Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος πρό τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς, παρακινοῦσε τούς πιστούς σε νηστεία καί προσευχή, προκειμένου να νικήσουν τόν διάβολο. Η φωνή του φθάνει καί σε μᾶς, διά νά μᾶς εἰπῆ:

           ΄΄Ιδού ἐφθάσαμε εἰς τήν Ἁγίαν Σαρακοστή. Ἄς αύξήσωμε την νηστεία καί ἄς κάνωμε ἐντονωτέρας τάς προσευχάς. Ἄς ἐξομολογηθοῦμε μέ ἀκρίβεια τά ἁμαρτήματά μας, ἄς πληθύνωμε τήν ἐλεημοσύνη καί ἄς καλλιεργήσωμε τάς ἀρετάς τῆς πραότητος, τῆς ἀνεξικακίας τῆς μακροθυμίαςτῆς ταπεινοφροσύνης. Μέ τήν νηστεία πρέπει να είναι πάντοτε συνδεδεμένη ή προσευχή, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων΄΄.

           Κατά τήν περίοδο τῆς νηστείαςή προσευχή γίνεται με προσοχή μέ ἐσωτερική γαλήνη καί ἡ σκέψις εἶναι ἐλαφροτέρα, ἀφοῦ δέν πιέζεται ἀπό τήν πολυφαγία. Στόν ἀγῶνα κατά τοῦ διαβόλου, ἔχομε ανάγκη από προσευχή. Καί ή προσευχή εἶναι μεγάλο όπλο, μεγάλη ἀσφάλεια, ἀπόρθητο φρούριο, μέγα ἀγαθό. Τήν δύναμι τῆς προσευχῆς, τήν ὠφέλεια τῆς νηστείας, το κέρδος τῆς ἐλεημοσύνης καί τήν χαρά τῆς μετανοίας, θα τα πολεμήση μέ τέχνη καί σφοδρότητα ὁ διάβολος. Καί ἄν δέν κατορθώση να τα ματαιώση, ὁπωσδήποτε θά προσπαθήση νά ἀφαιρέση τήν ἀξία τους μέ τήν κενοδοξία. Τόν κίνδυνο αὐτόν ἐπισημαίνει ὁ Χρυσόστομος καί γράφει:

     Ὅταν ὁ διάβολος μᾶς ἰδῆ να αποφεύγωμε τήν ἀσέλγεια καί νά ἀγαποῦμε τήν σωφροσύνη, ὅταν περιφρονοῦμε τήν πολυτέλεια καί παραδίδομε τούς ἑαυτούς μας εἰς νηστεία καί προσευχή καί φροντίζομε διά τήν ἐλεημοσύνη, τότε ὁ διάβολος ἐπινοεῖ ἄλλο τέχνασμα, διά να καταστρέψη τόν πλοῦτο μας καί νά καταστήση ὅλα τα κατορθώματα ἀνώφελα. Κάνει τούς ἀνθρώπους να ύπερηφανεύωνται διά τίς ἀρετές τους καί νά ἀποβλέπουν   στήν   ἀνθρώπινη  δόξα,  μέ  ἀποτέλεσμα  να   χάσουν  την  πραγματική   δόξα

καί τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός λέγων: Ὅταν νηστεύης, ἄλειψέ σου το πρόσωπο, διά νά μή φανῆς ὅτι νηστεύεις. Ὅταν κάνης έλεημοσύνη, μή τήν διασαλπίζης καί ὅταν προσεύχεσαι μήν ἐπιζητεῖς τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Πατέρας σου πού βλέπει τί γίνεται στα κρυφά, θα σε ἀνταμοίψει στα φανερά. Εἶδες λοιπόν, ὅτι ἐκεῖνος πού ἐπιδιώκει αὐτή τήν δόξα, στερεῖται τήν δόξα τοῦ Θεοῦ; καί ἐκεῖνος πού διαφεύγει τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων, θα λάβη φανερά, κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, τήν άμοιβή ἀπό τόν Θεόν;

         Μή λαμβάνεις ὑπ' ὄψιν σου, ὅτι δέν ἔγινε ἀντιληπτή ἡ ἀρετή σου ἀπό τούς ἀνθρώπους καί δέν σοῦ ἀπέδωσε κανείς τὸν ἔπαινο. Να σκέπτεσαι την μεγάλη γενναιοδωρία τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ σοῦ ἀποδώσῃ ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων τίς ἀμοιβές τῶν ἀρετῶν σου καί τόν στέφανον τῆς δόξης.

Καί ὁ Χρυσόστομος καταλήγει συμβουλεύοντας:

        "Είδατε, άγαπητοί μου πώς δέν ἔχει καμμία ὠφέλεια ὅποιος εἶναι συνεπαρμένος ἀπό τήν ἀνθρώπινη δόξα; Ἄς ἀποφεύγωμε λοιπόν αὐτό τό πάθος τῆς κενοδοξίας, πού σκορπίζει τὸν πλοῦτο τῆς ἀρετῆς καί ἄς ἀποβλέπομε εἰς τόν ἀκοίμητον ὀφθαλμόν τοῦ Θεοῦ, πού βλέπει ἐν τῷ κρυπτῷ καί ἀποδίδει εἰς τό φανερόν".

Εύχομαι ή Χάρις τοῦ Κυρίου νά μᾶς ἐνισχύση εἰς ὅλην τήν διάρκειαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΜΙΛΙΑ 8η 

ΚΥΡΙΑΚΗ 10-03-2024

          Στήν πρός Ἑβραίους Επιστολή, ὁ Παῦλος κάνει λόγο για την συνάντησι του Μελχισεδέκ μέ τόν Ἀβραάμ, πού έ πιστρέφουν ἀπό τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Λώτ από τούς έχθρούς του. Στό κεφάλαιο αυτό κάνει άνάλυσι τοῦ ὀνόματος και τοῦ ἔργου τοῦ Μελχισεδέκ και σύγκρισιν μετά τοῦ Ἰησοῦ διά νά ἐξηγήσῃ και να δικαιολογήση την φράσι ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Ἀρχιερεύς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ. 

           Αναλυτικώτερα μέ τό θέμα αὐτό ἀσχολεῖται ὁ Ἱερός Χρυσόστομος για να καταλήξη στο θέμα συνεργασίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου διά τήν Σωτηρία καί είσαγωγικά θά εἰπῇ:
        “Τέτοια εἶναι ἡ σοφία τοῦ Παύλου. Πρώτα προετοιμάζει καί ὕστερα όδηγεί σ αὐτά πού θέλει να εἰπῇ γιά οικοδομή Διότι τό ἀνθρώπινο γένος δύσκολα πείθεται καί χρειάζεται πολλή φροντίδα καί μάλιστα περισσότερη άπό τά φυτά΄΄. 

           Καί ἐξηγεῖ τήν παρομοίωσι λέγοντας:

         “Γιά τά φυτά ὑπάρχει ή φύσις τῶν σπόρων καί τῆς γῆς πού πειθαρχεί στα χέρια τῶν γεωργῶν πού καλλιεργοῦν ἐνῶ ἐδῶ ἐνεργεῖ ἡ προαίρεσις, πού μεταβάλλεται πολλές φορές, ὥστε νά προτιμά ἄλλοτε αὐτό καί ἄλλοτε ἐκεῖνο, καθ' όσον πρέπει πολύ εύκολα πρός τήν κακία. Γι αὐτό πρέπει πάντοτε νά άγρυπνοῦμε, μήπως νυστάξωμε καί σαλευθῇ τό πόδι μας πού σημαίνει ὅτι ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται να μήν ἀφήσωμε να σαλευθῇ καί ὄχι ἀπό κάποιον ἄλλο Δηλαδή αν θέλωμε να σταθοῦμε σταθερά καί ἀμετακίνητα δέν θά σαλευθοῦμε΄΄. 

           Καί μπαίνοντας στό θέμα συνεργασίας ἀνθρώπου καί Θεοῦ θά είπῇ:

         “Τί λοιπόν; Τίποτε δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Θεόν; Ὅλα βέβαια έξαρτώνται από τόν Θεόν χωρίς βέβαια να βλάπτεται τό αὐτεξούσιό μας. Από έμᾶς λοιπόν καί ἀπό τόν Θεόν ἐξαρτᾶται τό καλό, εμεῖς πρῶτα θά διαλέξωμε τά ἀγαθά καί τότε αυτός προσφέρει τά ίδικά του. Δέν ένεργεῖ πρίν ἀπό τήν δική μας θέλησι γιά νά μήν καταστρέψῃ τό αύτεξούσιοὍταν ἐμεῖς διαλέξωμε τό ἀγαθό τότε μᾶς προσφέρει μεγάλη τήν βοήθεια, σέ μᾶς ἀνήκει ή απόφασι καί ή θέλησι αλλά στο Θεό ή ἐκπλήρωσι καί ή πραγματοποίησι΄΄. 

        Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα ὡς κάτωθι:

        ΄΄Βλέπομε νά κτίζεται καλά μία οικία καί λέμε: τό πᾶν εἶναι τοῦ τεχνίτη. Βεβαίως δέν εἶναι τό πᾶν δικό του ἀλλά καί τῶν ἐργατῶν καί τοῦ ἰδιοκτήτη πού πληρώνει και πολλῶν ἄλλων ἀλλά ἐπειδή ὁ τεχνίτης προσφέρει τό περισσότερο, λέμε ότι τό πᾶν εἶναι δικό του. Τό ίδιο συμβαίνει καί ἐδῶ, όλα έξαρτῶνται ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί λέγοντας αυτό κατορθώνομε δύο μεγάλα πράγματα. Τό ἕνα εἶναι νά μήν ὑπερηφανευώμεθα καί τό δεύτερο όταν κατορθώνομε κάτι νά ἀναθέτωμε στό Θεό τήν αἰτία τῶν κατορθωμάτων μας, αν δέν ἔχεις τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τά πάντα γίνονται άσκοπα". 

           Συμπέρασμα: 

           Ούτε θέλησε ὁ Θεός τά πάντα νά εἶναι δικά Του για να μή φανῇ ὅτι μᾶς στεφανώνει χωρίς λόγο, οὔτε πάλι θέλησε νά εἶναι ὅλα δικά μας, γιά νά μή πέσωμε σε ἀλαζονεία.                         Συνεργασία μέ τό Θεό, σημαίνει ἐπιτυχία. 

ΑΜΗΝ