Κήρυγμα του Μητροπολίτου μας
ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ & ΣΚΥΡΟΥ
Κ.Κ. Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
.jpg)
ΟΜΙΛΙΑ 9η
ΚΥΡΙΑΚΗ 16.03.2025 "ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ"
Τήν ἐπιμονή τους οἱ ἄνθρωποι στήν ἁμαρτία καί τήν ἀδιαφορία γιά τήν ψυχικήν τους διόρθωσι καί σωτηρία βλέπει ὁ Χρυσόστομος καί προσπαθεῖ μέ τήν περιγραφή καί τήν ὑπόδειξη νά διορθώσῃ τήν κατάστασι αὐτή καί θά εἰπῇ:
«Ὁ Θεός σε βάζει σε μεγάλο φόβο καί οὔτε ἔτσι ταπεινοφρονεῖς; Ἀλλά καί ἄν κάποτε κάνεις μία μικρή καλή πρᾶξι, μέ τήν ὑπερηφάνειά σου καί τό καύχημα τήν καταστρέφεις.» Γι' αὐτό ὑπάρχουν οἱ ἀπότομες μεταβολές καί μεταπτώσεις στή ζωή μας, ἀλλά καί οὔτε ἔτσι διδασκόμεθα. Γι' αὐτό συμβαίνουν θάνατοι συχνοί καί πρόωροι. Ἐμεῖς σκεπτόμεθα σάν ἀθάνατοι καί σάν νά μήν πρόκειται να πεθάνωμε ποτέ. Ἔτσι ἁρπάζομε, ἔτσι γινόμεθα ἀπείθαρχοι καί ἄσωτοι καί ἀσεβεῖς, σάν νά μήν πρόκειται νά δώσωμε ποτέ λόγο γιά τίς πράξεις μας. Ἔτσι οίκοδομοῦμε μέγαρα, σάν νά πρόκειται νά μείνωμε παντοτινά ἐδῶ καί οὔτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού καθημερινά ἠχεῖ στά αὐτιά μας, οὔτε τά ἴδια τά πράγματα μᾶς διδάσκουν.
Δέν ὑπάρχει ἡμέρα, δέν ὑπάρχει ὥρα πού νά μήν βλέπουμε πολλές κηδείες. Ὅλα γίνονται άσκοπα καί τίποτε δέν ἐγγίζει τήν σκληρότητά μας. Οὔτε μέ τίς συμφορές τῶν ἄλλων μποροῦμε νά γίνωμε καλύτεροι, διότι δέν θέλομε οὔτε προσπαθοῦμε. Ἄν ὅμως ὅλα αὐτά συμβοῦν σε μᾶς, τότε πενθοῦμε. Καί ὅταν ὁ Θεός χαλαρώση τό χέρι Του καί περάσει ἔτσι τό πένθος, τότε πάλι ἐμεῖς σηκώνομε τό χέρι μας, δηλαδή ἁμαρτάνομε.»
Καί ὁ Χρυσόστομος συνεχίζει τόν χαρακτηρισμό τῶν ἀσεβῶν καί λέει:
«Κανείς δέν φρονεῖ τά Οὐράνια, κανείς δέν περιφρονεῖ τά γήινα, κανείς δέν βλέπει πρός τόν Οὐρανό.» Καί ἐπακολουθεῖ τό παράδειγμα: «Ὅπως οἱ χοῖροι κλίνουν τό κεφάλι πρός τά κάτω, σκύβουν πρός τήν κοιλιά καί κυλιοῦνται στό βοῦρκο, ἔτσι καί οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων μολύνουν τόν ἑαυτόν τους μέ τόν πιό χειρότερο βούρκο, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν βρωμερή κατάστασι πού ἔχουν περιπέσει.»
Καί προχωρεῖ ὁ σοφός διδάσκαλος σε σύγκρισι καί διευκρίνισι λέγων: «Εἶναι προτιμότερον να μολύνεται κανείς μέ ἀκάθαρτη λάσπη, παρά μέἁμαρτήματα. Διότι ἐκεῖνος πού μολύνεται μέ λάσπη, καθαρίζεται γρήγορα καί γίνεται καθαρός ὅπως πρῶτα, σάν νά μήν εἶχε καθόλου πέσει στό βοῦρκο.
Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔπεσε στό βάραθρο τῆς ἁμαρτίας, μολύνθηκε μέ ἀκαθαρσία πού δέν καθαρίζεται μέ τό νερό, ἀλλά χρειάζεται πολύ καιρό καί είλικρινῆ μετάνοια καί δάκρυα καί θρῆνο περισσότερο. Διότι ή λάσπη ἔρχεται ἀπ' ἔξω καί γι' αὐτό τήν ἀποβάλλομε γρήγορα. Ἡ ἁμαρτία ὅμως γεννιέται από μέσα καί γι' αὐτό μέ δυσκολία τήν ἐξαλείφομε καί γινόμαστε καθαροί. Τό κατόρθωμα αὐτό τῆς κάθαρσης γίνεται μέ τήν δική μας θέλησι καί μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ.»
Καί τό συμπέρασμα: Ἄς γίνωμε καθαροί τό κατά δύναμιν καί ὁ Θεός θά μᾶς λευκάνῃ καί ὡς καθαροί τῇ καρδίᾳ θά ἰδοῦμε τόν Θεόν