Κ.Κ. Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
.jpg)
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ
ΟΜΙΛΙΑ 17η ΚΥΡΙΑΚΗ 26.05. 2024 "ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΜΕΓΑΣ"
Ἡ πρός Εβραίους Ἐπιστολή ὅπως ἔχομε εἰπῆ, θέλει να προβάλλῃ τήν ὑπεροχή τοῦ Χριστοῦ ἔναντι: κόσμου, ἀνθρώπων, Ἀγγέλων καί ἔργου. Καί ἔφτασε ὁ Παῦλος στο θέμα τῆς Ἱερωσύνης, διά νά ἀποδείξῃ τήν ὑπεροχή τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἔναντι τῆς Ἱερωσύνης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί με πολλά ἐπιχειρήματα καί ἀποδεικτικά σημεῖα καί χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, περιόρισε τήν Ἰουδαϊκή Ἀρχιερωσύνη ὡς πρός τόν χρόνο, τό ἔργο, τήν καταγωγή καί τήν διαδοχή. Οἱ Ἀρχιερεῖς ἡσαν διαδοχικοί, ἁμαρτωλοί, θνητοί. Ὑπηρετοῦσαν τό σῶμα καί τήν ἐπίγεια ζωή. Μέ τόν θάνατό τους ἐτελείωνε καί τό ἔργο τους. Τήν ψυχή καί τήν σωτηρία της, δέν τήν ὑπηρετοῦσαν. Οἱ θυσίες καί οἱ τελετές ἦσαν πράξεις προβλεπόμενες ἀπό τό Νόμο, έξευμένιζαν τόν Θεόν, ἀλλά δέν ἐλύτρωναν τήν ψυχή, οὔτε ἐκαθάριζαν τήν συνείδησιν ἀπό τήν ἀμαρτία.
Το θέμα αὐτό ἐξετάζει ὁ Χρυσόστομος καί ἀφοῦ παρουσιάζει τήν ἀδυναμία τῆς Ἰουδαϊκῆς Ἱερωσύνης, συμπεραίνει μέ συγκρίσεις στήν ύπεροχή τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν πρώτη έπιγραμματικά θά εἰπῇ:
Ο Νόμος πού ἐφάρμοζαν οἱ Ἱερεῖς, ὅσα ὅριζε, ἀναφέρονταν στό σῶμα, στή σάρκα, στήν ἐπίγεια ζωή, νά εἶναι μέλι γάλα, ἔλεγε ὁ νόμος. Περίτεμνε τήν σάρκα, χρίσε τήν σάρκα, λοῦσε τήν σάρκα, κούρευσε τήν σάρκα, θρέψε τήν σάρκα, δέσε τήν σάρκα, ξεκούρασε τήν σάρκα. Ὅλα αὐτά ἀναφέρονταν στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καί μετά ἀπό αὐτά ὑποσχόταν τά άγαθά, εἰρήνη γιά τήν σάρκα καί ἀπόλαυσι γιά τήν σάρκα. Ἡ ἀπόστασις ὅμως τῆς μιᾶς Ἱερωσύνης ἀπό τήν ἄλλη, διαφέρουν, ὥστε ὁ ἕνας νά εἶναι κατά πολύ ἀνώτερος τοῦ ἄλλου καί αὐτός εἶναι ὁ Χριστός."
Στή συνέχεια ὁ Χρυσόστομος θά περιγράψῃ τόν Ἀρχιερέα Χριστό καί θά εἰπῇ:
΄Η Γραφή μαρτυρεῖ: «ὁ Ἀρχιερέας αὐτός εἶναι αἰώνιος», δηλαδή όχι πρόσκαιρος, οὔτε ἔχει τέλος, ὅπως ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Νόμου. Ἔγινε ὡς Ἀρχιερεύς, αἰώνιος, μεσίτης καί ἐγγυητής μιᾶς ἀνώτερης Διαθήκης. Εἶναι Ἀρχιερέας ἕνας καί μόνος καί μοναδικός, διότι εἶναι αἰώνιος. Δι' αὐτό μπορεῖ νά σώζῃ για πάντα ἐκείνους πού δι' αὐτοῦ πλησίασαν τόν Θεόν Πατέρα. Δι' αυτό σώζει, ἐπειδή δέν πεθαίνει καί σώζει πάντας καί γιά πάντα, πού σημαίνει ὅτι σώζει ὄχι μόνον ἐδώ, ἀλλά καί ἐκεῖ στή μέλλουσα ζωή. Ἡ ἀναμαρτησία καί ἡ θυσία ἀναδεικνύει τήν διαφορά. Οἱ μέν ἐθυσίαζαν κάθε ἡμέρα, πρῶτα γιά τόν ἑαυτόν τους. Ὁ Χριστός ὅμως τό ἔκανε μιά γιά πάντα, ὅταν προσέφερε τόν ἴδιο τόν Εαυτό Του στό Σταυρό, υποδηλώνοντας έτσι τήν ὑπεροχή τῆς πνευματικῆς θυσίας.
Καί ὁ Χρυσόστομος ἐπαναλαμβάνει τα λόγια τοῦ Παύλου: "Τέτοιος Ἀρχιερέας μᾶς ἐχρειάζετο Ἅγιος, ἄκακος, αμόλυντος, χωρισμένος ἀπό τούς ἁμαρτωλούς. Αὐτό ὑποδηλώνει τήν ὑπεροχή καί τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας, ἡ ὁποία ἄν καί ήτο μία καί προσφέρθηκε μία φορά, κατόρθωσε τόσα πολλά, ὅσα δέν μπόρεσαν ὅλες οἱ ἄλλες.΄
Καί καταλήγει στήν σύσταση: "Ἀφοῦ ἔχομε τέτοιον
Ἀρχιερέα, ἄς ἀκολουθήσωμε τά ἴχνη Του καί ἄς προσερχώμεθα στό Θεό τῆς Χάριτος
πού εἶναι βοήθεια καί σωτηρία αἰώνιος."
Αμήν